Ό,τι μου την σπάει πιο πολύ.

                                

Γράφω στο μπλογκ μου μετά από ένα χρόνο. Δεν ξέρω πώς και πήρα πάλι αυτή την απόφαση γιατί είχα πει θα το σταματήσω , έτσι και αλλιώς ένα πληκτρολόγιο δε θα φτάσει ποτέ την αίσθηση του χαρτιού και του μολυβιού που δε σταμάτησα ποτέ να τα επιλέγω πρώτα.

Αλλά σηκώθηκα από μεσημεριανό ύπνο, έκανα γαλλικό καφέ και συνομίλησα με 2-3 άτομα τα οποία άθελά τους μου θύμισαν ό,τι προσπαθώ να παραβλέψω για να μην κυκλοφορώ με καραμπίνα και σκοτώνω κόσμο. 

Πάντα τόσο γλυκούλα.

Έβαλα στο πικάπ Βαγγέλη Γερμανό , χάζεψα λίγο " Σ' αγαπώ Μ'αγαπάς", μάζεψα τα φρεσκοπλυμένα ρούχα, δε σιδέρωσα κανένα από αυτά , τίποτα από αυτά δε με βοήθησε στο να ξεχάσω το χαρακτηριστικό της ανθιρωπότητας που με κάνει έξω φρενών. 

Και να 'μαι, εδώ τελείως απορημένη και τελείως ταγμένη στα "μαλβινικά" μου θεωρήματα. 

Ό,τι μου τη σπάει πιο πολυ. 

Δήθεν.

ΤΙ λέξη είναι αυτή και γιατί υπάρχει. Μισό λίγο να ψάξω τη λέξη στο γκουγκλ για να δω ποια άλλα επίθετα ή ουσιαστικά ή επιρρήματα θα αντιπαθήσω.

ΤΑΧΑ, ΝΤΕΜΕΚ, ΚΑΙ ΚΑΛΑ, ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΣ λέει το γκουγκλ. 

Κοινώς, ό,τι χειρότερο. Από πάντα ένιωθα μια πίεση με τη λέξη. Ένιωθα ότι είναι στενάχωρη λέξη, πως αυτούς που βλέπω δήθεν πρέπει να τους λυπάμαι και πολλές φορές πάντα τους προκαλούσα για να βγουν από αυτό το κοστούμι του ντεμεκ. 

Εγώ πρώτη έχω υπάρξει δήθεν, έχω υπάρξει τάχα. Από παιδικά πάρτυ που έπρεπε να ανέχομαι παιδιά ή φίλες στο είδος της βασιλικής κόμπρας, στο σχολείο που δήθεν ήθελα πολύ να μορφωθώ με γεωμετρία (καθόλου εν τω μεταξύ) ή ήθελα να δείχνω την φρόνιμη σε κάθε δάσκαλο, μέχρι στους γονείς μου τους ίδιους, τους συγγενείς, τα αφεντικά, κάποιους αχρείαστους καφέδες και λοιπά και λοιπά. 

Σε όλα αυτά ήμουν δήθεν γιατί πάντα έκανα το πρέπει, να μην τους στεναχωρήσω, να μην πουν πολλά , να μην δώσω δικαιώματα, πάντα ήμουν ευγενική ενώ έτρεμε το μεσαίο δάχτυλό μου και το κρατούσα να μη σηκωθεί. "Τι θα πει ο κόσμος?" ΜΑ ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΜΩΡΕ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ  ΚΑΙ O ΚΟΣΜΟΣ.

Αυτά όμως τα είχα μόνο όταν όφειλα να είμαι "κάπως". Δεν κράτησε πολύ και μάρτυρές μου όσοι έχουν υπάρξει στο περιβάλλον μου , ότι έδινα την καλή εντύπωση ή το χαμόγελο στην πρώτη ευκαιρία. Στη δεύτερη φορά, δεν άφηνα περιθώριο να σου δηλώσω με φουλ ειλικρίνεια ό,τι θεωρώ πως δε με νοιάζει η γνώμη σου , τα αστεία σου, ή καθετί που κάνεις όποιος και να είσαι. 

Έχει τύχει να κόψω καλημέρες. Αλλά όταν ο άλλος με σεβασμό καταλάβαινε και τηρούσε το " από μακριά και αγαπημένοι" ίσα ίσα του έβγαζα το καπέλο και κάποιες φορές έλεγα και ένα εσωτερικό " μωρέ μπράβο του/της ". 

Και έτσι τηρούσαμε την απόλυτη ισορροπία. Άνθρωποι πολιτισμένοι και όχι τάχα πολιτισμένοι . Που δεν πάει ούτε μισό γραμμάριο ο ένας τον άλλον, δεν έχουμε κανένα κοινό στον ορίζοντα που λέγεται ζωή  αλλά δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να φορέσουμε καμία μάσκα και να ρωτήσουμε " τι κάνεις? ", " πώς πήγες με το μάθημα? ", " αγάπππππη μου που είσαι εσύ ? ".

Τι που είμαι εγώ καλέ ? Αφού δεν αναρωτήθηκες ποτέ που είμαι και τι κάνω ( και πάρα πολύ χαίρομαι για αυτό ) , τι σε νοιάζει τώρα. Πολύ καλό τιπ για τους δήθεν είναι οι προσφωνήσεις. Το "αγάππππη μου" *προϋπόθεση τα πολλά π* , το "μωρό μου" , το " αστέρι μου " . Λέξεις που η σημασία τους στον πλανήτη γη είναι πολλή μεγάλη, λέξεις που ποιητές και επιστήμονες ξενύχτησαν να αναλύουν, ξεφτυλίζονται στα χείλη δήθεν. Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Μην πέσετε να με φάτε. Αλλά και αυτές οι εξαιρέσεις συνήθως ξέρουν τι εννοώ.

Δυο ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου που δεν επέλεξαν να είναι και δεν ήταν ποτέ και σε τίποτα δήθεν. Σε τίποτα. Και χαίρομαι που ο ένας από αυτούς είναι φίλος μου. Οι μη δήθεν χαρακτηρίζονται ως σκληροί, κυνικοί ή πολλές φορές αναίσθητοι που αυτά όλα είναι χαρακτηρισμοί που συνήθως δίνουν οι δήθεν. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ή οκει, υπάρχει ένα ποσοστό αλήθειας στο ότι οι μη δήθεν, είναι σκληροί απ' έξω αλλά από μέσα πούπουλο. 

Κανείς πολύ ευαίσθητος δεν άντεξε ολόκληρος δείχνοντας το είναι του στον κόσμο. Μόνο οι πολύ "τάχα μου" ευαίσθητοι επέζησαν. 

Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ανοίξω το κεφάλαιο " ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ SOCIAL MEDIA" γιατί θα καταλήξω να γράψω δοκίμιο και έχω και να δω και netlfix σε λίγο γιατί δε χάνω "the crown". Γνωρίζουμε όλοι σε τι εποχή ζούμε. Δυστυχώς δε ζούμε στην εποχή του "Σ'αγαπώ Μ'αγαπάς" πχ, που οι άνθρωποι μιλούσαν πιο αληθινά . Κανόνιζαν να βγουν χωρίς "κάτι μου έτυχε" ή 5 φορές επιβεβαίωση ραντεβού και χωρίς χάρτες της γκουγκλ. Σε στέκια. 

Δεν βοήθησε ποτέ κανένα ουσιαστικά το να πεις "καλό λόγο" ή να κάνεις κομπλιμέντο σε κάποιον όταν δεν το εννοείς. Και συμφέρον να έχεις, και να πετάς καλούς λόγους , η γλώσσα σου κάποια στιγμή θα μπερδευτεί και θα πνιγείς με την τάχα καλοσύνη σου. Δεν βοήθησε ποτέ κανένα να μην του πεις την αλήθεια, γιατί ιστορία έχει δείξει πως μπροστά πήγαμε με την αλήθεια. Και η στυγνή αλήθεια πάντα υπήρχε στην επιστήμη. Στους αριθμούς , (που ποτέ δεν συμπάθησα παρόλο που κατέληξα από λάθος στη θετική κατεύθυνση), δεν χωράει ψέμα, δεν χωράει δήθεν. Κανείς δεν είπε " και τώρα θα διαιρέσουμε το 120 με το 9 και θα μας βγει ένα υποτιθέμενο πηλίκο ".
Καμία λέξη δεν είπε ψέματα ούτε στο πώς γράφτηκε, ούτε από που προήλθε, μόνο οι δήθεν τις ντύνουν με ψέματα και για να φαίνονται πιο ωραίες ή λιγότερο επιθετικές. 

Δήθεν " η κοπέλα μου " , δήθεν " το αγόρι μου " , δήθεν "σε θέλω" , δήθεν " μου λείπεις", δήθεν "δεν διάβασα το μήνυμά σου για να μη νομίζεις ότι με ενδιαφέρεις κιόλας και πάρεις αέρα", δήθεν φιλίες , δήθεν ευχαριστίες και συγγνώμες, δήθεν ποστ στο ινσταγκραμ, δήθεν αγορές για να τις φορέσουμε πάνω μας ή στο σπίτι μας για να μας δουν οι άλλοι, δήθεν πληροφορίες, δήθεν κουβέντες δήθεν νέα, δήθεν αγκαλιές, δήθεν " εγώ ξέρω θα σου πω". Που "το διαβασα κάπου" / μοιράστηκα την ιδέα " μέχρι το  " εγώ ξέρω και το έχω βιώσει", ΜΙΣΗ ΖΩΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ. 

Ένας μαστερ σε όλα αυτά δύσκολα πιάνεται. Θέλει χρόνο. Θέλει χρόνο και πολλή παρατήρηση κινήσεων. Δυστυχώς για εσάς και ευτυχώς για εμάς, όσο όμορφα και να έχεις φορέσει τον τάχα εαυτό σου και το κοστούμι σου, το σώμα σου δεν λέει ποτέ ψέματα. Η γλώσσα του σώματος σου δεν καλύπτει ποτέ ό,τι δήθεν και να πει η γλώσσα στο στόμα σου.

Δηλαδή όσο Sigmund Freud και να λες πως έχεις διαβάσει σε αυτή τη ζωή , όση Μαλβίνα Κάραλη, όσο Γκάντι, αυτό θα φανεί στο σώμα σου. Και μετά σε αυτά που λες και θεωρείς. 

Η αγένεια για εμένα είναι πολύ πιο ευγενική από κάποιο τέτοιο άτομο.

Που φαντάσου ότι εγώ τους αγενείς, δεν τους στηρίζω γενικά. 

Μα προτιμώ να ακούσω ένα ειλικρινές "πώς είσαι έτσι" από ένα ψεύτικο και εύκολο " καλά εεε πόσο σου πάει αυτό που φοράς". 

Για αυτό κάποιοι αγενείς μπορεί πιο εύκολα να γίνετε *δυνητικά* φίλοι μου από κάποιον προσποιητό. Κάποιον και καλά κουλ ή και καλά ευγενικό. 

Ή είσαι ή δεν είσαι σε αυτή τη ζωή. Επιλέγω να είμαι και όχι να "πρέπει" να είμαι. Τσίτα τα νεύρα των δήθεν. Μόνιμα τσίτα. Μόνιμα πρέπει κάτι να κάνουν, να πουν , να σχολιάσουν να δείξουν.

Καθήστε λίγο ήρεμα σας παρακαλώ. 

Κάντε λίγο πιο 'κει, το δήθεν σας, με ενοχλεί.

βιζουαλάιζ γιορ χάιεστ σελφ*

                              

                                  

Η τρέχουσα κατάσταση είναι ότι γράφω τη διπλωματική μου κι επειδή κάπου κουράστηκα, έβαλα ένα από τα αγαπημένα μου φουλάρια στο κεφάλι, το έδεσα όπως όπως στο μαλλί -το πάντα αχτένιστο- και τραγουδάω σαν την τρελή you're my first, my last , my everything με το ίδιο πάθος που το είπε στα πρώτα του ο Barry ο White. Χωρίς ντροπή και φόβο,έβαλα το τζιν μου, γόβες και έτσι όπως ήμουν επέλεξα να κατέβω να πάρω ένα φρεντο εσπρέσσο μέτριο με πολύ γάλα -εβαπορέ- και απλά ξαναγύρισα σπίτι. Δηλαδή θα μπορούσες να πεις ότι με κορόιδευε ο κόσμος που με είδε από το σπίτι μέχρι το άλλο τετράγωνο που είναι ο γνωστός και πλέον φίλος που μου φτιάχνει τον καφέ, αλλά όπως καταλαβαίνεις δεν είναι η πρώτη φορά που πάω να πάρω έτσι καφέ, οπότε για εμένα αυτά είναι μια ρουτίνα σχεδόν. Εντάξει και για τη γειτονιά που με βλέπει ίσως είναι μια μίνι ρουτίνα ΟΚΕΙ.

Συνειδητοποίησα πως όλα αυτά τα "ό,τι και όπως μου κατέβει" τα έκανα μόνο σε μεγαλουπόλεις γιατί δεν ήθελα να με δει πολύ κόσμος. Αλλά πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα αγαπητέ μου αναγνώστη. Είμαι σε ένα μόνιμο mood "fuck it". Η διαφορά είναι ότι πριν έλεγα πως ήμουν σε αυτό το μουντ αλλά δεν ήμουν πραγματικά.
Σίγουρα θα είσαι ή θα ξέρεις κάποιον ο οποίος παλεύει σε αυτό το ΦΑΚ ΙΤ μουντ και το ΝΤΟΝΤ ΝΤΟΥ ΙΤ μουντ.

Ο διχασμός αυτός είναι ανάμεσα στο άτομο και στο "πρέπει" του, ανάμεσα στον εαυτό και το "οφείλω". Εκεί ριζώνει όόόόλη η κατάσταση της σχιζοφρένειας. Και είναι σχιζοφρένεια γιατί ο άνθρωπος επιβιώνει με το "είμαι αυτό και πρέπει να είμαι εκείνο". Αλλά τόσους αιώνες επιβιώσαμε με αυτό το μοτίβο. Είναι καιρός να κάνεις τη διαφορά και να ζήσεις και λίγο. Δυο λύσεις υπάρχουν σε όλο αυτό το δύσκολο διχασμό:

1. Είτε θα οδηγηθείς στην τρέλα και τη μανία να γίνεις εκείνο προσπαθώντας να πηδήξεις κρατώντας τον εαυτό σου από τα κορδόνια. Μπορεί να καταφέρεις κάτι και να ανασηκωθείς κάμποσα εκατοστά από το έδαφος αλλά και πάλι προσπαθώντας να φτάσεις εκείνο,θα ξαναπέσεις με δύναμη στο έδαφος και ίσως και με σπασμένα δόντια ανάλογα το μήκος του κορδονιού. Και δεν είναι καιρός να χάνουμε δόντια παιδιά. Δηλαδή θα γίνεις υποκριτής ή τρελαμένος προσπαθώντας να ικανοποιήσεις μια κοινωνία που θέλει τον "βελτιωμένο" εαυτό σου κι αν είσαι και λίγο έξυπνος θα το ρίξεις στην αυξανόμενη με τα χρόνια διπλωματία. Βαθιά μέσα σου θα παραμείνεις ίδιος επειδή οι ρίζες σου είναι άθικτες.

2. Είτε να επιλέξεις τη διέξοδο. Δηλαδή την αποδοχή για αυτό που είσαι. Κι έτσι ο διχασμός εξαφανίζεται. Δε χρειάζεσαι κάποια κοινωνία,δάσκαλο,πολιτικό ή ιερέα για να σου δείξει το δρόμο ή πώς πρέπει να είσαι. Όλα αυτά υπάρχουν για να αφήνουμε την ευθύνη πάνω τους όταν εμείς συνειδητοποιούμε ότι κάτι πάει λάθος. Και τα ξέρεις όλα αυτά που λέω, απλά πρέπει να τα κατανοήσεις και να τα κάνεις πράξη γιατί η θεωρία πολλούς έβλαψε. Πάρε την ευθύνη σου πίσω. Αποδέξου τη μοναξιά σου, την άγνοιά σου, την ευθύνη σου και μετά θα δεις άσπρη μέρα. Να ενδιαφέρεσαι για αυτούς τους λίγους τους εκλεκτούς της ζωής σου. Αυτοί είναι όλοι οι θαρραλέοι,οι έξυπνοι,οι ικανοί. Οι ικανοί σαν τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους της Ανταρκτικής που ξεφεύγουν από αυτούς που μαζεύονται για να ζεσταθούν και να περάσουν τις χιονοθύελλες, είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τη ζεστασιά και φεύγουν γιατί σύντομα το σώμα τους θα δημιουργήσει τη δικιά του ζεστασιά. Μόνο στην αρχή θα κάνει κρύο. 

Αυτές τις 2 επιλογές σου δίνει αυτή η ανάρτηση. Έτσι απλά και λίγα σε αυτό το ποστ γιατί είναι όλα ξεκάθαρα. Σχεδόν πανεύκολα μπορείς να καταλάβεις ότι η καλύτερη επιλογή που έχεις είναι το νούμερο 2. Και για εμένα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να μείνεις μόνος σου με το αγνό,μοναδικό και ζωτικό σου είναι. 
Ντάξει τώρα ίσως μου έρχεται ότι ως καλύτερο υπάρχει και ο Jeremy Irons και ο Μads Mikkelsen ΑΛΛΑ και πάλι δε θα υπάρξει κανείς άλλος Jeremy,κανείς άλλος Mads και κανείς άλλος όπως εσύ που τα διαβάζεις όλα αυτά τόση ώρα. 

αν δε θυμώνεις, αυτό το ποστ δεν είναι για εσένα*

                                 

Έχω να γράψω στο μπλογκ αυτό 7 μήνες και μέσα σε αυτούς τους μήνες αν δεν έχεις προσέξει πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος, τότε δεν κοιτάς καλά. Αν δε θυμώνεις με αυτά που γίνονται γύρω σου και αν δε σε επηρεάζει τίποτα, τότε κοιτάς μόνο τη βολή σου. Αν εκτός από το να εύχεσαι το 2018 να αλλάξουν πολλά πράγματα δεν είσαι έτοιμος να τα αλλάξεις εσύ, τότε είσαι ένας από αυτούς που όταν λέμε "δεν πάει καλά ο κόσμος" εννοούμε και εσένα μέσα σε αυτούς. 

Νομίζω ότι η κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς, όχι κάπου που πρέπει να πας. Και αυτό γιατί πολλοί δολοφονούνται,πολλοί σκοτώνονται, πολλοί βιάζονται, πολλοί κακομεταχειρίζονται, πολλοί τρώνε μπουλινγκ, πολλοί αυτοκτονούν, πολλοί κλέβουν. Αυτοί όλοι δεν πάνε στην κόλαση. Οι θύτες την έχουν μέσα τους. Και τα θύματα μέσα τους την έχουν απλά δεν την είχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο οι άλλοι ώστε να την εκδηλώσουν. Αν ανοίξεις τηλεόραση και δεις ειδήσεις, θα στεναχωρηθείς και μετά θα κλείσεις την τηλεόραση και θα πας να κοιμηθείς πάλι ήρεμος ή θα τα προσπεράσεις και θα αδιαφορήσεις. Αν ανήκεις στη 2η κατηγορία ανθρώπων τότε ή έχει συνηθίσει το μάτι και το αυτί σου να βλέπει και να ακούει μόνο τραγικότητες και συνεπώς σου περνάνε αδιάφορα ή είσαι βόδι φίλε μου και φίλη μου. 

Το πιο εύκολο που έχεις να κάνεις είναι να σχολιάσεις μια κατάσταση ανθρώπου ενώ βρίσκεσαι σε απόσταση. Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις και να πετάξεις τις εύκολες ευθύνες από την τσέπη σου. Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις μια κατάσταση χωρίς να την έχεις ζήσει, χρησιμοποιώντας τη λογική σου νομίζοντας πως αυτή τα λύνει όλα και να πεις ένα " καταλαβαίνω " χωρίς να έχεις πάρει πραγματικά πρέφα για τίποτα.

Πρόσφατα επιβεβαιώθηκα πόσο όμορφα είναι τα ξεκαθαρίσματα από ανθρώπους που δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Και όταν λέω να πάρεις δεν αναφέρομαι σε τίποτα υλικό. Χρειάζομαι ανθρώπους που θα κρέμομαι από τα χείλη τους όταν μιλάνε για κάτι που παθιάζονται. Δεν μου αρέσουν οι δανεικές απόψεις και τα δήθεν παθιασμένα θέματα. Σε ξεγελάει πολύ ο κόσμος. Σου πετάει ένα χαμόγελο και παραμένει ευγενικός κρατώντας αποστάσεις για να μην έχεις να του πεις κάτι μετά. Αυτούς τους λέω αδύναμους. Αυτούς τους πολύ ευγενικούς , αυτούς τους σεμνούς , που λένε ένα καλό λόγο για εσένα γιατί έχουν συμφέρον, αυτούς που σε ένα καβγά θα σου πουν " α δεν είδα "  ή " α δεν άκουσα" για να μην πάρουν μέρος και εμπλακούν. Πωωωπω δεν τους μπορώ. Αυτό το είδος ανθρώπων είναι χειρότερο και από τον πιο κακό άνθρωπο στον κόσμο. 
Η παρέα σου πρέπει να 'ναι άνθρωποι απλοί, καλλιεργημένοι και ας μην έχουν  ούτε απολυτήριο λυκείου,να  ξέρουν να λένε μόνο την αλήθεια και όχι ό,τι τους συμφέρει για να μην είναι στη βολή τους.

Γιατί ο καθένας από εμάς κουβαλάει την κόλασή του. Αλλά το πιο εύκολο από όλα τα παραπάνω που ανέφερα, είναι να πετάς την κόλασή σου στα μούτρα του άλλου εκεί που πίνεις καφέ. Το πιο εύκολο χρυσέ μου και χρυσή μου, είναι να είσαι κακός και παλιοπερίεργος και να το υιοθετείς . Γιατί αυτό σε οδηγεί στην αγένεια, την αγένεια που περνάς μέσα από ευγενικές κακίες και δήθεν πλάκες και δήθεν χαχαχου και χαχαχα. 

Από πότε η στεγνή κακία και τα πικρόχολα σχόλια μεταφράστηκαν σε ειλικρίνεια? Το να ξερνάς ανακρίβειες με επιχειρήματα της πλάκας σε ανθρώπους, δεν είναι καν ειλικρίνεια.
Μπορείς να είσαι ειλικρινής 24/7 αλλά να μην είσαι κακός. Πάλι το πιο εύκολο που έχουμε πετύχει σε αυτή την εποχή είναι να προσβάλλεις συνεχώς και να μεταφράζεις τον εαυτό σου ως "ειλικρινή". Μπα , έτσι μόνο ειλικρινής δεν είσαι. Είσαι ένας πληγωμένος που αντί να δουλέψει με αυτό που τον ματώνει, επιλέγει να τον χαρακτηρίζουν "κακό" και "περίεργο" επειδή είναι της μόδας ενώ στην πραγματικότητα να είναι το πιο ευαίσθητο και ανήκουστα καλό άτομο αλλά παραμένει έτσι όπως είναι παλεύοντας με 2 κόσμους επιλέγοντας τον πιο λάθος να δείχνει στον κόσμο. Δεν έχεις δικαιολογία ότι πληγώθηκες.

Δικαιολογία έχει αυτός που έχασε παιδί, που έχασε γονιό , που έχασε δικό του άνθρωπο άδικα. Και αυτοί μετά από λίγο καιρό παύουν να έχουν δικαιολογία. Όλοι πληγώνονται. Κάποιοι οικτρά , κάποιοι λιγότερο άσχημα. Πρέπει να καταλάβεις την σημασία της παθητικής φωνής στα ρήματα. Μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε με κάποιο τρόπο ή μπορεί να πληγώνεσαι μόνος σου και να μην καταλαβαίνεις το μέγεθος της ευθύνης που φέρεις.
Κανείς δεν έχει δικαιολογία γιατί αυτή μετά από ένα χρονικό σημείο γίνεται η επιλογή σου που σε αυτή υπομένεις και επιμένεις. Αν είσαι στα 2 σου πόδια και σκρολάρεις στο κινητό σου κρατώντας το με τα 2 σου χέρια και δεν έχεις κάποιο πρόβλημα νοητικό και μπορείς να έχεις αντίληψη, τότε δεν έχεις δικαιολογία. Όσο άσχημα και να σου τα έφερε η μοίρα και η τύχη η επιλογή και η απόφαση πώς θα χειριστείς όλο αυτό που σου συμβαίνει είναι δικιά σου. Σταμάτα να ψάχνεις για να βρεις τον " σωστό άνθρωπο για εσένα" και γίνε αυτός ο ρημαδοσωστός άνθρωπος για εσένα και μετά για αυτούς που αγαπάς. 

Δε γίνεται να μη θυμώνεις με όλα ή με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Δε γίνεται να μη θυμώνεις και να διαβάζεις quotes στο instagram και να πατάς καρδούλα. ΔΕ φτάνει να ανεβάσεις ένα instagram story που να λέει επαναστατικές φράσεις και λέξεις που στάζουν όλο νόημα για την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. ΔΕ λύνονται έτσι τα πράγματα αγαπητέ μου. Και το κακό είναι ότι το ξέρεις και συνεχίζεις και το κάνεις και φτάνεις σε σημείο να μη θυμώνεις και να το προσπερνάς.

Δεν είμαι και από τους πολύ ρομαντικούς ανθρώπους που εμπιστεύονται εύκολα τα λόγια. Όλοι λέμε αυτά που έχουμε να πούμε, αυτά που θα κάνουμε, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, όλοι κρίνουμε, όλοι λέμε την άποψή μας για κάτι.  Λες "γεια σου" και εννοείς "χέσου". Λες "α τι κρίμα" και δε σε νοιάζει καν, λες "save the planet" και ζεις μόνο μέσα σε plastic fantastic. Κι όπως έχει πει ο Νικόλας Aνδρουλάκης ο  καζανόβα του instagram : Λέμε "σ'αγαπώ" και εννοούμε "σε θέλω". Λέμε "καλησπέρα" κι εννοούμε "σε αγαπώ". Σε κάτι τέτοια τον εκτιμώ τον Νικόλλλλα ψέματα δε θα πω.
Όλοι οι άνθρωποι μιλάνε. Οπότε επιλέγω να βλέπω αυτά που κάνουν και όχι αυτά που λένε.

rawμαντισμός και τέτοια*

                                 

            

Είναι η εποχή της μπαλκονάδας και είναι από τις υποφερτές ακόμα εποχές.Η καλή η μπαλκονάδα θέλει γείτονα που να παίζει ηλεκτρική κιθάρα στην απέναντι πολυκατοικία ο οποίος εξασκείται σε μελαγχολικές και ήρεμες μελωδίες. 

Η καλή η μπαλκονάδα θέλει ωραίο ουρανό. Θέλει να έχεις κάγκελα ώστε να μπορείς να απλώσεις πόδι σταυρωτά, θέλει κρύο καφέ, θέλει θέα θάλασσα και θέλει να κάτσεις μέχρι ο ήλιος να δύσει. 

Εγώ είμαι λίγο πιο τυχερή γιατί εκτός από όλα αυτά έχω έξτρα ένα αστέρι που ξεπροβάλει όταν ο ήλιος χαθεί πια και ταιριάζει τόσο πολύ σε όλο αυτό το κλίμα...δένει τόσο καλά αυτό το μοναχικό αστέρι μαζί με όλα τα άλλα. 

Και αυτό το αστέρι *που μάλλον είναι κάποιος πλανήτης* που πολλές φορές με κάνει να γράφω ή να σκέφτομαι αυτά που θέλω να πω. Για αυτό μετά από τόσο καιρό γράφω πάλι σήμερα, γιατί είχα καιρό να κάνω μπαλκονάδα. 

Και όντας φανατική του ρομαντισμού και ακολουθώντας τον τίμια όλη μου τη ζωή, δε μπορούσα να μην γράψω στο μπλογκ όλα αυτά. Αν ανήκεις στο κλαμπ αυτών των ρομαντικών, μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. 

Γιατί οι υπόλοιποι δε θα αντέξετε την ρομαντικίλα αυτού του ποστ. 

Ξέρω και ξέρεις πολύ καλά τους λόγους που το είδος αυτών των ανθρώπων όλο και λιγοστεύει. Δεν είμαι εδώ για να ανακαλώ τους λόγους που αυτά τα βασικά και απλά πράγματα από κάποιους θεωρούνται "μέλια" ή "σιγά το πράγμα" ή "ξεπερασμένα".

Είμαι για αυτούς που το κρύβουν . Και μέσα σε αυτούς συγκαταλέγομαι κι εγώ. Γιατί για να επιβιώσεις σε αυτή την εποχή πρέπει να είσαι κυνικός, να έχεις διακόπτη στα συναισθήματα και να τα βλέπεις όλα ωμά και με τη λογική. 

Δε θεωρώ ρομαντικό τον άνθρωπο που θα σκέφτεται λουλούδια και πεταλούδες. Αυτόν το θεωρώ ονειροπαρμένο. 

Ο ρομαντικός, είναι είτε άντρας είτε γυναίκα. Ξέρει να σέβεται *ΒΑΣΙΚΟ* και να χρησιμοποιεί την πλευρά αυτή όποτε χρειάζεται. Δεν είσαι ρομαντικός στη σχέση σου μόνο. Είσαι στον τρόπο ζωής σου. Όταν όλα τα βλέπεις με μια πιο ήρεμη ματιά, όταν σε όλα φέρεσαι με μια ευγένεια και όταν ξέρεις να εκτιμάς στιγμές. Ρομαντικός δεν είναι ο άντρας που κάθε μέρα θα πάει την κοπέλα του σε καλό εστιατόριο ούτε αυτός που θα της αφήνει κάθε μέρα ανθοδέσμες και σημειωματάκια. 

Είναι αυτός που θα θέλει να πει καληνύχτα στην κοπέλα του, αυτός που ενώ δεν έχει πολύ χρόνο μέσα στην κάθε μέρα θα βρει να πει κάτι καλό για τη μέρα του.Είναι αυτός που όταν βλέπει τη μαμά ή τη σχέση του να μαγειρεύει, θα το εκτιμήσει, θα σκάσει ένα χαμόγελο χωρίς να τον δει. Είναι αυτός που θα εκτιμήσει τη στιγμή που κάθεται με τον καφέ και την εφημερίδα του ή τη στιγμή που θα δει ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και ας είναι μόνος του. Ή αυτός που θα σπάσει τα φρένα μιας γυναίκας αλλά θα ξέρει να τη χειριστεί μετά. Είναι ο εγωιστής, ο ανεξάρτητος που ταυτόχρονα είναι εξαρτημένος από μικρά πράγματα και μπορεί να λυθεί και να γίνει κομμάτια για μια γυναίκα χωρίς να ντραπεί.

ΠΟΙΟ είναι το point. Το point είναι πως επικεντρώνομαι στους άντρες. Γιατί αυτοί είναι που τον ρομαντισμό τον παρουσιάζουν σαν αρρώστια ή σαν κάτι ξένο ή σαν κάτι που δεν τους ταιριάζει, ενώ μπορεί να είναι ήδη οι ίδιοι και να μην το ξέρουν/παραδέχονται. Είναι ωραίο ρε φίλε να κοιτάς τα αστέρια. Και ας μην κάνεις όνειρα, απλά να σηκώσεις το κεφάλι σου να κοιτάξεις για λίγο τον ουρανό. Ή να δεις μια ρομαντική ταινία. Ή να ξέρεις να μιλάς σε μια κοπέλα και να ξέρεις πώς να φέρεσαι. Ή να κάνεις ωραίες συζητήσεις ήρεμες.

Είμαι πεπεισμένη πια πως ο ΑΠΚ δε ζει πια ανάμεσά μας ή δεν υπάρχει ή απλά τον κρύβετε καλά εσείς οι άντρες. Ο Άντρας Παλιάς Κοπής δηλαδή είδος προς εξαφάνιση. Και είναι πολύ κακό που σήμερα το 2018 θεωρείται πως ο ΑΠΚ είναι ο άντρας ο ωμός, ο έτσι θέλω και αυτός που όσες γυναίκες μετρήσει στο καρνέ του, τόσο καλύτερα. 

Ο ΑΠΚ, ήταν ο ορισμός του αρσενικού ναι, αλλά ήξερε πως το να έχεις μια ρομαντική βλέψη στη ζωή , δεν είναι αδυναμία ούτε ελάττωμα. 

Δεν μπορώ να μιλήσω με τόση άνεση για τις κοπέλες όσο για τους άντρες. Οι γυναίκες συνήθως είτε το παρακάνουν με το θέμα ρομαντισμού γιατί είναι υπερευαίσθητες, είτε νομίζουν πώς το να είσαι ρομαντικός είναι να τρέχεις στην παραλία πιασμένη χέρι χέρι με το αγόρι σου. Δε χρειάζεται να σου κάνει καντάδα ή να σου αφιερώσει τραγούδι ο άλλος για να πάρεις την απόδειξη ότι σε θέλει. Δεν χρειάζεται συνέχεια να ζητάς από τον άντρα ή να γκρινιάζεις ή να απαιτείς να είναι " πιο ρομαντικός" .

Ρομαντικός θα είναι όταν θα καταλάβεις ότι στη ζωή δεν τα βλέπει όλα ωμά και άγαρμπα. Δεν μετράει κάθε φορά το πόσα θα κερδίσει ή δεν διψάει για να πατήσει κάποιον άλλο ή δεν ανταγωνίζεται ή όταν ξέρει και έχει ήθος και ξέρει να συμπεριφερθεί σωστά σε όλες τις καταστάσεις. Μην μπλέκεις το πόσα λουλούδια σου έχει πάρει με τον ρομαντισμό. Να μετράς τις αγκαλιές και από αυτές όχι όλες. Μόνο αυτές που σε σφίγγει λίγο παραπάνω να μετράς.

Ο ρομαντισμός είναι ιδέα. Ή την έχεις ή όχι. Ή την εκφράζεις ή όχι.

Όλο βλέπω ανθρώπους να ζουν με αυτή την ιδέα αλλά ντρέπονται να την εκφράσουν ή όλο βλέπω στεγνούς ανθρώπους που μειώνουν και αυτούς που είναι ρομαντικοί. Τίποτα ενδιάμεσο.Απλώνεται σαν νερό που χύθηκε η ωμότητα και όλους τους βρέχει. Δεν έχει καταλάβει ο κόσμος ότι μπορείς να είσαι και λογικός και ρομαντικός ταυτόχρονα. Και πετυχημένος και καλός άνθρωπος. Και αρσενικό και με καλούς τρόπους. Και άγριος αλλά και να δίνεις αγκαλιές. Και σοβαρός και αστείος. Και αμίλητος αλλά και τα μάτια σου να μιλάνε. Είναι ωραίος ο ρομαντισμός, αποδεχτείτε τον, αγκαλιάστε τον και μην κάνετε χρήση εκεί που δεν πρέπει, ούτε να τον ξεφτυλίζετε. Αν είσαι άνθρωπος του σήμερα με ωριμότητα και σωστή σκέψη, θα καταλάβεις τι θέλω να πω μέσα από αυτό το ποστ γιατί ίσως είσαι και ρομαντικός. Αν το διαβάζεις και λες από μέσα σου " τι λέει αυτή", άσε με να λέω τα δικά μου.

Μου αρέσουν αυτοί που καταλαβαίνουν χωρίς να πω πολλά και αυτοί που ενώ δε μιλάνε ξέρω τι θα πει το βλέμμα τους. 

Δηλαδή, οι ρομαντικοί. 

πόσο Έλληνας είσαι *

              https://www.youtube.com/watch?v=_O5mN5yY36c



Θέλω να κάτσεις να σκεφτείς την καταγωγή σου. Όπου και αν βρίσκεσαι ό,τι κι αν κάνεις. Αν είσαι με φίλους, αν είσαι μόνος, αν είσαι στη δουλειά θέλω να πας σπίτι σου και να σκεφτείς την καταγωγή σου.

Αν η καταγωγή σου είναι ελληνική ή αν η καταγωγή σου είναι άλλη αλλά νιώθεις Έλληνας, τότε μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις γιατί αυτό σε αφορά.
Δεν ξέρω ύστερα από όλα αυτά που έχεις τραβήξει σε αυτή τη χώρα αν θες ακόμα να λέγεσαι Έλληνας ή αν ντρέπεσαι που η ταυτότητά σου γράφει ότι έχεις ελληνική υπηκοότητα. 
Με όλη αυτή την υποτίμηση με όλο αυτό τον εξευτελισμό με όλα αυτά που χρωστάει αυτή η χώρα είναι επόμενο να νιώθεις ξένος στην ίδια σου τη χώρα. Να νιώθεις χρεωμένος ενώ αυτή σου χρωστάει.
Ποιος Παρθενώνας και ποια αγάλματα να πυρώσουν την ελληνική σου ρίζα όταν για όλα αυτά πληρώνεις τα Πάθη ? Αυτά τα έχεις αφήσει για τα μαγνητάκια και τις πετσέτες θαλάσσης που πουλάνε στο Μοναστηράκι και στην ουσία δεκάρα δεν δίνεις. 

Αλλά αυτό πουλάει. Το άγαλμα,το αρχαίο,το άψυχο,το άξιο θαυμασμού. Αυτό σε έχουν κάνει να πιστεύεις. Αυτό σε έχουν κάνει να λες ότι πρέπει να θαυμάζει κανείς στην Ελλάδα που είναι "η χώρα του φωτός". 
Χέστηκες. Το ξέρω, όσο και να τα θαυμάζεις αυτά τα μοναδικά έργα τα αρχαία τα αξιοθαύμαστα, εσύ πλέον χέστηκες. 

Δεν ανήκω στους εθνικιστές και ίσως δεν ανήκω πουθενά και σε κανένα. Και ρατσίστρια δεν είμαι σε τίποτα και ποτέ δε θα είμαι. Και θαυμάζω όλα τα έθνη, όλες τις κουλτούρες. Και είμαι άνθρωπος που αρκείται στα λίγα, στα χαμόγελα , την ανθρωπιά και την ευγένεια. 
Όλα αυτά πρέπει να είσαι και εσύ. Και να μην είσαι απόλυτος και εθνικιστής και να δίνεις χώρο σε καθετί νέο και να ενθαρρύνεις την καινοτομία και την τεχνολογία. 
Αλλά το παράκανες. Το παράκανες και εσύ και εγώ και ο μπαμπάς και η μαμά σου. Το παρακάναμε. 

Ξέρεις ξημερώνει 30 Oκτώβρη 2017 και πριν 2 ημέρες ήταν η εθνική μας εορτή. Πόσο περήφανος ένιωσες και πόσο δεν σε ένοιαξε καθόλου και πήγες για καφέ για σέλφι? 
Δεν ενθαρρύνω κανένα ΟΧΙ κανενός Μεταξά και δεν τάσσομαι σε κάποιο κόμμα. 
Κοίτα γύρω σου και πες μου πόσα παιδιά δημοτικού γυμνασίου και λυκείου σέβονται τη μέρα αυτή? Πόσα παρελάζουν με ψηλά το κεφάλι και πόσα συγκινούνται και νιώθουν περήφανοι που είναι Έλληνες? 
Κορίτσια που φοράνε τις ίδιες κοντές φούστες που φοράνε στα club, τις φοράνε στην παρέλαση. Αγόρια που φόρεσαν το τζιν και ένα πουκάμισο απλά πάνε να περπατήσουν για χάρη της μαμάς και του μπαμπά. Και όλοι αυτοί απλά για να ακούσουν ένα χειροκρότημα και να τους καμαρώσουν οι γονείς τους. 
Φταίνε? Ναι και όχι. 
Δεν ξέρουν και δεν έκατσαν να μάθουν ή να τους μάθουν για αυτές τις μέρες. Για αυτούς που παρελάζουν, για αυτούς που πρέπει να δίνουν στεφάνια, για αυτούς που έπρεπε να είναι πρότυπά τους.
Δίνουν σημασία στο ότι χάνουν ώρες από διδακτικές ώρες και ότι δεν παίρνουν απουσία, δίνουν σημασία στο ότι θα έχουν αργία και δεν θα έχουν σχολείο. 
Δεν ξέρουν αυτά τα παιδιά για ποιους παρελάζουν όπως δεν ήξερες και εσύ όπως δεν ήξερα και εγώ. 

Δεν παρελάζουν για τον Μεταξά, για τον Κολοκοτρώνη, για την Μπουμπουλίνα και για τον Υψηλάντη.  Κανείς δεν παρελάζει για τους 5-10 ήρωες που γράφουν τα βιβλία. Δεν θυσιάστηκαν μόνο αυτοί σε τόσο πόλεμο. 
Παρελάζεις με μπλε και με άσπρο. Με κανένα άλλο χρώμα,με κανένα φουλάρI,με κανένα τακούνι,με κανένα τζιν παντελόνι που φοράς στον καφέ σου,με κανένα γέλιο. 

Παρελάζεις για αυτούς που χάθηκαν για εσένα. Για αυτούς που χάθηκαν άδικα και κανένα βιβλίο δεν έγραψε. Για τους φυλακισμένους, που βασανίστηκαν, που χτυπήθηκαν, που έχασαν οικογένειες, που έχασαν έρωτες, που έχασαν φίλους, που ξέχασαν πώς είναι η θάλασσα, που ξέχασαν για χρόνια πώς μυρίζει ένα λεμόνι ή το γιασεμί, που ξέχασαν πώς να αγκαλιάζουν την ίδια τους τη μάνα. Για αυτούς που έχασαν χρόνια μέσα σε κάποιο κελί,σε κάποια εξορία, που γεννούσαν σε φυλακές, που αγαπούσαν από μακριά,  που λάτρευαν μέσα από γράμματα, που ξέχασαν τι θα πει να φοράς παπούτσια και να έχεις ένα πιάτο φαϊ. Παρελάζεις για αυτούς που πάλευαν με κάθε τρόπο να απελευθερωθούν, για αυτούς που ενώ ήξεραν ότι θα εκτελεστούν, συνέχισαν να γελάνε. Παρελάζεις για αυτούς που εκτελέστηκαν και πέθαναν άδικα,που προσπάθησαν,που έπαιξαν με το μυαλό,την ψυχή,την οικογένεια τον έρωτά τους και στο τέλος έγιναν σκόνη από μια σφαίρα. 
Ξέρεις για ποιους παρελάζεις? Για όλους αυτούς που δεν έμαθες ποτέ. Όχι μόνο για αυτούς που πέθαναν, αλλά για αυτούς που πέρασαν όλα αυτά και έμειναν και τα ξεπέρασαν και έζησαν με τις πληγές και με τον εαυτό τους μετά από αυτή την εξαθλίωση.

Παρελάζεις για αυτούς. Για εσένα που είσαι απόγονος αυτών και για εσένα που πατάς αυτά τα χώματα. Για εσένα που δεν ανήκεις πουθενά αλλά ξέρεις ότι ανήκεις στη χώρα που είχε τους πιο πολλούς ήρωες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να παρελάζεις για όλα αυτά που πέρασαν και έχασαν και ξέχασαν και πάλεψαν. 
Για όλα αυτά παρελάζεις, για κανένα άγαλμα για κανένα μνημείο.

Αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι η γιαγιά και ο παππούς μου στο λύκειο με παρακαλούσαν να παρελάσω και έλεγα όχι. Γιατί δεν ήξερα. Δεν ήξερα ποια είμαι και δεν με ένοιαζε που έγινα παραστάτισσα. Και δεν ζήλεψα ποτέ μου την σημαιοφόρο. Γιατί εγώ έτυχε να έχω παππού και γιαγιά που με έκαναν όλα αυτά να τα εκτιμήσω μέσα από τα χέρια και τα μάτια τους όταν μου έλεγαν τις ιστορίες του πολέμου. Και όσες φορές παρέλασα ένιωθα περήφανη που για αυτούς και για τον παππού μου. Και μετά ένιωθα εξαθλίωση που θα έπρεπε να παρελάσω μαζί με κορίτσια που φοράνε μίνι, βάφονται και φοράνε γόβες και καθόλου δε τους νοιάζει τι έγινε παρά μόνο η αργία και ότι θα βγουν για καφέ. Και δεν συμμετείχα πάλι ποτέ σε παρέλαση. 

Μπορεί να φαίνομαι εθνικίστρια και έξτρα ρομαντική. Αλλά φαντάσου πόσο έχεις αποξενωθεί από το ίδιο σου το μέσα. Αν σου πω ότι τα καλύτερα μου πράγματα είναι η μυρωδιά της λεμονιάς στην αυλή της γιαγιάς μου το μήνα Απρίλη,ο καφές ο ελληνικός που ψήνουμε πριν βγούμε στην αυλή και η μυρωδιά του νυχτολούλουδου ή του γιασεμιού θα με πεις ρομαντική. Θα με πεις ρομαντική που μου αρέσει το ζυμωτό ψωμί και ο μπαξές στην αυλή της γιαγιάς μου ή θα με πεις ρομαντική που μου αρέσει να κοιτάζω τα αστέρια και τα χέρια της όταν καθόμαστε και μιλάμε για ώρες. Θα με πεις ρομαντική ή ότι ζω σε άλλη εποχή που ακούω Βέμπω ή Δανάη και συγκινούμαι για όλα αυτά που πέρασαν οι πρόγονοί μου και οι δικοί σου και πολλές φορές νιώθω σαν να έζησα εκείνες τις εποχές.
Που παρά όλο το αίμα και όλο το βάσανο και όλο το κλάμα εκείνες τις εποχές τραγουδούσαν, έγραφαν στίχους, έπαιζαν λύρα, χόρευαν.
Θα με πεις συντηρητική ή παραδοσιακή και θα το πεις με ειρωνεία ή απορία.

ΕΝΩ δεν απορείς που εσένα όλα αυτά σου φαίνονται ξένα ή πολύ βαρετά ή απλά πολύ "ρομαντικά" για να είναι αληθινά. 

Ξεχνάμε ποιοι είμαστε ποια είναι η ιστορία ποιο είναι το παρελθόν. Ξεχνάμε γιατί έτσι συνηθίσαμε γιατί αφήσαμε να μας συνεπάρει το νέο και η αγάπη μας για την αλλαγή . Βρίζεις την Ελλάδα και ότι όλα σε αυτή τη χώρα πάνε λάθος. Και ίσως το 2017 να έχεις δίκιο και να σιχαίνεσαι και να θες να πετάξεις από πάνω σου τον όρο του "Ελληνάρα" γιατί έτσι σε έχουν κάνει οι συνθήκες και οι άνθρωποι της εκάστοτε εξουσίας. Αλλά το λάθος σου είναι ότι τους αφήνεις . Και σκλαβώνεσαι σε κάτι το ίδιο άθλιο με το Χίτλερ και όλα του τα "επιτεύγματα" : στο να αφήνεις άλλους να σε κάνουν να ξεχνάς τις ρίζες και την καταγωγή σου. 
Δεν πρέπει να είσαι κολλημένος στο παρελθόν και να έχεις εμμονή ή παρελθοντολαγνεία απλά μην το φτάνεις στο άλλο άκρο. 
Αρκέσου με τα απλά με αυτά που σε έμαθαν με αυτά που πρέπει να παλέψεις με τα εφόδια που θα σε κάνουν περήφανο που είσαι Έλληνας. Και δε με νοιάζει ποια είναι η καταγωγή σου γιατί μπορεί να είσαι από τη Νιγηρία αλλά πατρίδα σου να νιώθεις την Ελλάδα. 

Και εγώ θα συνεχίζω να έχω στο μυαλό μου τη φωνή του παππού μου να τραγουδάει Βέμπω " κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις." Θα συνεχίσω να ανατριχιάζω με αυτά τα τραγούδια και με αυτούς που πάλεψαν με αυτά και θα συνεχίσω να νιώθω περήφανη μέσα μου για αυτά που κανείς δε μου επιβάλλει και για την ελληνική μου καταγωγή που κανείς δεν αφήνω να την μαυρίσει ή να με κάνει να αισθανθώ άσχημα για αυτή. 

Αυτά παιδιά, να παρελάζετε για αυτούς που πρέπει όπως πρέπει.
Να είστε Έλληνες όχι μόνο στα χαρτιά. Να τιμάτε αυτούς και αυτά που πρέπει, από όπου και αν είστε εύχομαι να είστε Έλληνες. 

love will kill you*

Είναι τόσο άσχημη και δύσκολη η αγάπη όταν είναι αληθινή και γνήσια.

Όταν είναι η αγάπη χωρίς όρια, όταν δεν σκέφτεσαι για να τη δώσεις, όταν τη δίνεις και την παίρνεις απλόχερα.

Όταν θα πέθαινες για αυτόν που αγαπάς ή σε αγαπάει. 

Λένε ότι αυτός που σε αγαπάει δεν είναι ποτέ ίδιος με αυτόν που αγαπάς. Αλλά δεν μιλάω για έρωτα αποκλειστικά, ούτε για εραστές.

Η πιο δύσκολη αγάπη είναι εκείνη που αγαπάς τόσο πολύ και σε αγαπάει το ίδιο άτομο ακόμα πιο πολύ.

Είμαστε οι άνθρωποί μας. 

Είμαι ο παππούς μου,η γιαγιά μου,η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου, οι θείες μου, οι ξαδέρφες μου. 

Ναι, είσαι ο εαυτός σου, αλλά όταν βρεις τέτοια consuming love, τότε γίνεσαι οι άνθρωποί σου. Και μέσα σου δημιουργούνται κομμάτια τους που γίνονται δικά σου, δέρμα σου, αίμα σου, κύτταρά σου, DNA σου.

Το ποσοστό και η γνησιότητα αγάπης που δίνεις και παίρνεις για τους ανθρώπους είναι ανάλογη με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν αυτά τα κομμάτια μέσα σου. Όσο αυξάνεται το ένα, αυξάνεται το άλλο.

Δηλαδή αν η απάντηση στην ερώτηση "πώς και γιατί με αγαπάνε τόσο ?" , είναι " γιατί είσαι εσύ", τότε μιλάμε για την αγάπη που θα σε σκοτώσει. Ή θα σου πάρει πράγματα μακριά με τρόπο βίαιο. 

Γιατί σε αφήνουν να τους λατρεύεις τόσο, αφού ξέρουν  ότι όταν λατρέψεις κάποιον, δύσκολα καταφέρνεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.

Και λες " δεν το κάνουν από κακό, απλά όταν αγαπάς έτσι είναι". Και μια φωνή μέσα σου λυσσάει να αναρωτιέται γιατί μας αφήνουν να τους λατρεύουμε τόσο αφού ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα φύγουν και δεν θα είναι εδώ και χωρίς αυτούς εσύ δε θα μπορείς. 

Και τέτοια αγάπη λατρείας είναι το είδος της " μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος " αγάπης.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις ή να αντέξεις μακριά από ανθρώπους που έχουν γίνει κομμάτια σου. Όμως αυτό αντέχει στο χρόνο όσο ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά όπου και να είναι. 

Τι γίνεται όμως όταν το "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος" γίνεται αλήθεια? Γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος ή άφθαρτος.

Είναι η πορεία της ζωής το ξέρεις μέσα σου το δέχεσαι. 

Αλλά η τόση αγάπη σε κάνει ταυτόχρονα να πιστεύεις ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι , οι δικοί σου, οι αγκαλιές σου, ότι θα μείνουν εκεί για πάντα και ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι immortals ή κάτι τέτοιο.

Πόσο αδύναμο σε κάνει αυτό και πόσο δυνατό, το να λέει το μυαλό σου ότι ο θάνατος θα έρθει αλλά τα κομμάτια αυτά που έχουν γίνει σώμα σου, να μην τον ακούνε.

Αντέχουμε τόσα πολλά σε αυτή τη ζωή. Κάθε μέρα αντιμετωπίζεις κάτι μεγάλο ή μικρό ή τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν χάσεις τους ανθρώπους που θεωρείς αθάνατους, πόσα θα αντέξεις λες. Αλλά πρέπει να αντέξεις γιατί εσύ ζεις και αυτοί σε έμαθαν να αντέχεις, να αγαπάς, να παλεύεις , να αντιμετωπίζεις τα πάντα. 

"Γιατί πρέπει να να αφήσουμε ο ένας τον άλλο? Γιατί αυτού του είδους η αγάπη να μην είναι δεδομένη? Γιατί να μην πάρω δεδομένους τους ανθρώπους μου αφού δε θα άφηνα τίποτα να τους πειράξει? " Ρωτάει η καρδιά σου. Και στα καπάκια το μυαλό σου απαντάει " Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτή είναι η ζωή " και θες να το σπάσεις στον τοίχο.

Να πρέπει να είσαι δυνατός και πειθαρχημένος σε όλα σου για να τα βγάλεις πέρα και στην ουσία να εξαρτάται το είναι σου όλο από τα κομμάτια αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σου. 

Και όταν αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν, δεν παίρνουν και τα κομμάτια αυτά μαζί τους. Όόόόοχι. Τα αφήνουν εκεί μέσα σου, και όπως φεύγουν αφήνουν ένα κενό εκεί στο χώρο της καρδιάς ή της ψυχής σου. 

Πόσο άδικο να πρέπει να το ανεχτείς όλο αυτό ?

Είναι δύσκολη η αγάπη αυτή σήμερα. Για όλοι "αγαπάνε" αλλιώς αυτές τις μέρες. Αγαπάνε ψεύτικα ή παροδικά γιατί φοβούνται. Φοβούνται την αγάπη τη γνήσια, αυτή που αν σημάδευαν πιστόλι μπροστά από τον άνθρωπό σου, θα έμπαινες εσύ μπροστά να φας τη σφαίρα. 

Φοβούνται να δεσμευτούν σε τέτοια αγάπη γιατί ξέρουν ότι όταν οι άλλοι φύγουν, αυτοί θα μείνουν αδύναμοι και δεν θα αντέξουν. 

Πώς γίνεται η αγάπη να είναι τόσο δύσκολη? 

Είτε γίνεσαι πάγος και σταματάς κάθε συναίσθημα ή αποβάλλεις όλα τα κομμάτια από μέσα σου, είτε καταστρέφεσαι και λυγίζεις μια στο τόσο. It's up to you.

Ουσιαστικά, αυτό που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, η αγάπη, αυτή είναι που λίγο λίγο μέσα σου σε κάνει να πεθαίνεις. 

"Κοίτα σάν φεύγεις πώς δακρύζει ο ουρανός,

ο πόνος μας ανάμνησες στα χέρια του κρατάει
Σέ λίγο στό τραγούδι τού θα πεί ο κεραυνός,
πώς κάθε όνειρο γλυκό, θυμιέται, δέ γυρνάει "

εβολούσιον *

Είναι οι μέρες που διαβάζω Παλαιοντολογία και νιώθω ένα τσακ Ross Geller από τα φιλαράκια και προσπαθώ να καταλάβω πώς από θαυμάστρια του Δαρβίνου για τη θεωρία της εξέλιξης, κατάφερα να τον βρίζω γιατί εντάξει η παλαιοντολογία δεν τη λες και εύκολη με ΤΟΣΑ απολιθώματα και τόση εξέλιξη φίλε Κάρολε. 

Και καλά όλα τα είδη στο Κingdom Plantae εξελίσσονται. Εκεί που υπάρχει προβληματισμός είναι για ένα συγκεκριμένο είδος στο Kingdom Animalia , που λέγεται άνθρωπος. Υπάρχει γενικά μια ανησυχία στο πώς και πότε και αν ποτέ θα εξελιχθεί. 
Θα είναι για καλό? Θα είναι για κακό?
Τι θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε? ή πώς εξελιχθήκαμε αν είμαστε ήδη "μεγάλοι" ? Τελείωσε η εξέλιξη ή έχει και άλλο?

Για κάποιο λόγο , προβλέπω ότι θα καταλήξουν οι επόμενες γενιές να έχουν μεγαλύτερους αντίχειρες από τόσα scroll στην οθόνη του κινητού. Όσο για τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ίσως μεγαλώσει το κεφάλι λόγω ανάπτυξης του εγκεφάλου από τη γνώση και τη σκέψη, ενώ το στόμα θα μικρύνει γιατί θα σταματήσουν όλοι να μιλάνε για αυτά που θέλουν ή για αυτά που αισθάνονται αφού όλα θα τα δέχονται μηχανικά χωρίς να υπάρξει κάποια αντίδραση ή συζήτηση. 
Τα μάτια ίσως διευρυνθούν σε διάμετρο από τις πολλές ώρες μπροστά σε υπολογιστή και video games.
Για τα όργανα δε μπορώ να κάνω κάποια σίγουρη πρόβλεψη, αν και πλέον αντί για καρδιά παίζει να υπάρχει ένα απλό υμένιο το οποίο θα πάλλεται αργά για όταν θα χρειάζεται να σηκωθείς από τον καναπέ ή την καρέκλα του γραφείου μέχρι να πας στην κουζίνα για να φας. 
Για στομάχι και έντερα ίσως καταλήξει να υπάρχει μόνο ένα από τα 2 ώστε ό,τι θα βάζεις στο στόμα σου από Mc Donald's  να απεκκρίνεται κατευθείαν από τον οργανισμό χωρίς κάποια επεξεργασία. 

Θα υπάρχουν είτε οι ανορεξικοί είτε οι παχύσαρκοι και θα κάνουν παρέα μόνο όμοιοι με όμοιοι ενώ οι μεν θα κρίνουν τους δε και αντίστροφα. 
Οι "αναρχικοί" και παράξενοι της κοινωνίας θα είναι αυτοί που κάνουν παρέα με ανόμοιους, π.χ. ένας ανορεξικός με έναν παχύσαρκο ή αυτοί που γελάνε δυνατά ή αυτοί που μιλούν δυνατά στο μετρό και ενοχλούν τους άλλους είτε αυτοί που έχουν φίλους πραγματικούς και βγαίνουν από τα σπίτια τους. 

Για εξέλιξη χαρακτήρα και προσωπικότητας δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά αλλά σίγουρα όποιος έχει άποψη ή συναίσθημα ίσως θα είναι ο δαχτυλοδεικτούμενος ή ο αντίστοιχος "τεντυμπόης" της εποχής. 
Όλοι θα μισούμε ό,τι και όποιον θα φαίνεται καλύτερο από εμάς και όλοι θα ζούμε για να ανταγωνιζόμαστε τον άλλον.
Πάντως, η γλώσσα του ανθρώπου σίγουρα θα μικρύνει αφού πλέον το αλφάβητο θα εξαλειφθεί ή θα χρησιμοποιούνται πολύ λίγα γράμματα σε λέξεις με 2 άντε 3 γράμματα. Αφού όλα θα είναι σε συντομογραφίες. 

Οι γυναίκες θα είναι πολύ ψηλές,με φουσκωτά χείλη,τεράστιο στήθος,κατάξανθες και λίγες μελαχρινές αλλά με ψηλά πόδια και αρκετά στενή μέση,μακριές βλεφαρίδες και νύχια ενώ θα γεννιούνται με ενσωματωμένο highlighter ή contouring ανάλογα το γονιδίωμα. Α! και χωρίς κυτταρίτιδα εννοείται. Κάποιες θα καταλήγουν ανορεξικές κάποιες παχύσαρκες όμως όλες πάντως στα 20-40 που θα είναι στο πικ της νεότητας θα είναι ίδιες και κούκλες και δυστυχισμένες.

Οι άντρες θεωρώ ότι δεν έχουν πολύ ακόμα για να εξελιχθούν γιατί δεν έχουν αλλάξει πολύ εξωτερικά μέσα στο χρόνο. Ίσως, φουσκώσουν λίγο παραπάνω, ίσως στις επόμενες γενιές έχουν όλοι θεληματικό πηγούνι και μικρότερη θέληση για ζωή. Θα γεννιούνται με κοιλιακούς δηλαδή στους πρώτους 5 μήνες περίπου θα σχηματίζονται με τη μία και γύρω στο 7μηνο οι τετρακέφαλοι . Κάποιοι θα καταλήγουν ανορεξικοί ή παχύσαρκοι αλλά και αυτοί με τη σειρά τους στις ηλικίες 25-55 θα είναι ίδιοι και πανέμορφοι και δυστυχισμένοι. 

Δε συμφωνείτε ότι μπορεί να καταλήξουμε κάπως έτσι σαν είδος? 
Μα γιατί ? Αφού προς τα εκεί οδεύουμε όλοι. Η εξέλιξη δηλαδή έχει να κάνει με το περιβάλλον που ζεις, τις συνήθειες σου και τις φυσικές επιλογές σου. Βλέπετε κάτι διαφορετικό να ζητάει ή να απαιτεί η κοινωνία ή τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτής?
Όλοι θα είναι πανέξυπνοι ή πολύ χαζοί, "μεσαίας" κατηγορίας δεν θα υπάρχουν άνθρωποι.

Πραγματικά ελπίζω να τελείωσε η εξέλιξη στο δικό μας είδος γιατί πιστεύω δεν πάει άλλο. Ή έστω αν υπάρχει κάποια πιθανή εξέλιξη ας είναι καλύτερη. 
Ας βάλει μυαλό και θάρρος στις επόμενες γενιές ώστε να καταλάβει ο άνθρωπος ότι είναι πολύ μικρός μέσα στο Kingdom Animalia  και πως δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί κανένα άλλο είδος για δική του εκμετάλλευση. Ούτε καν άλλους ανθρώπους. 

Μια ελπίδα και μια ματαίωση είναι η θεωρία της εξέλιξης. 
Και είμαι τόσο εκνευρισμένη για αυτό, γιατί δεν είμαι φαν της ελπίδας, αλλά πρέπει να το αποδεχτώ. 
Απλά να είσαι αυτό που είσαι και να σε νοιάζει. Να το θες  και να σε αγαπάς.
Μπορεί να μην έχεις ιδέα από αγάπη ή να μην τη θες γύρω σου, αλλά τουλάχιστον πρέπει να εξελιχθείς μέσα σε αυτή γιατί οφείλεις να σε αγαπάς για ό,τι πιο παράξενο, μαύρο ή άσπρο, τρελό ή ήσυχο είσαι. 
Να σέβεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτόν τον κόσμο .
Να έχεις στο μυαλό σου πως θες να είναι τα παιδιά στο μέλλον και να κάνεις αυτό. Να εξελιχθείς σε κάτι καλό για αυτόν τον κόσμο γιατί αυτή η ζωή που έχεις και αυτός ο αέρας που αναπνέεις δεν πάνε στράφι. Όσο dead inside  και να είσαι ή όσο bright and shiny και να είσαι η ζωή σου αυτή σε όλο το ανθρώπινο είδος είναι σημαντική,οπότε αξιοποίησέ την όπως εσύ θες. Γιατί δεν είσαι πιο σημαντικός από κανένα αλλά είσαι σημαντικός.
Για αυτό όπως και να εξελιχθεί αυτό το είδος, ας είναι τουλάχιστον λίγο πιο όμορφο από τη παραπάνω δικιά μου θεωρία της εξέλιξης και σε αυτό μπορείς να βοηθήσεις και εσύ.

Αφήνω και ένα από τα τοπ 3 αγαπημένα μου βίντεο για food for thought. Που το βλέπω κάθε φορά που σκέφτομαι "ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΕΙΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ?" ή κάθε φορά που το ανθρώπινο είδος με απογοητεύει ή κάθε φορά που μπορεί να με απογοητεύω. 
Enjoy : https://www.youtube.com/watch?v=n5khU_6o7lc&t=6s