αυτό που θες αλλά δεν "πρέπει"*

                              

Ξυπνησα το πρωι και ανοιξα τηλεοραση.
πετυχαινω στην ΕΤ1 ενα ντοκιμαντερ..δεν ηξερα τι ηταν,απλα ακουσα ωραια μουσικη και ακουσα να μιλανε ισπανικα και το αφησα να δω τι ειναι. Μαγνητοσκοπουσαν μια οικογενεια και ολες τις δυσκολιες της σε ενα ξεχασμενο μερος τησ ισπανιας,τα σπιτια τους και ολα αυτα που κανουν στην καθημερινοτητα.
Με συνεπηρε το θεμα και μου αρεσε που εβλεπα μια αλλη ρουτινα ζωης και εφερνα στο μυαλο μου δυσκολιες δικες μας με δικες τους.

Γι αυτους,το λουνα-παρκ ηταν κατι σαν θαυμα.
Εβλεπα τις προετοιμασιες που εκαναν και ολες τις εργασιες για να το στησουν ολο αυτο.Χωρις μηχανηματα,χωρις τιποτα ιδιαιτερο τα στησανε ολα αυτα.Με σκουριασμενα σιδερα σε ενα παλιο χωραφι γεματο χωματα και δουλευαν 8 ζευγαρια χερια για να το στησουν ολο αυτο.

Εκανε διαλειμμα.Πηγα να φτιαξω πρωινο και σκεφτομουν πως ολα αυτα που εκανα και εφτιαχνα, το γαλα, το ποτηρι, οι φρυγανιες, το μελι, για τα παιδια εκεινα του ντοκιμαντερ θα ηταν κατι σαν πολυτελεια για το πρωινο.

Γυρισα και συνεχισα να βλεπω. Το λουνα-παρκ επιτελους ανοιξε.

Εβλεπα το γελιο των παιδιων,την χαρα στα ματια τους,τον ενθουσιασμο τους..και μες τα ματια τους τα φωτακια της ροδας του λουνα παρκ να αναβοσβηνουν.
Ολα τους αχτενιστα,με ψιλοβρωμικα ρουχα,με διαφορετικα παπουτσια στο καθε ποδι,με κοντα παντελονια που δεν ηταν στο νουμερο τους,φτωχα.

Αλλα τετοια πραγματικα γελια και τοση ευτυχια ειχα καιρο να δω.
Ενιωσα αυτοματα οτι ηθελα εκει να ζησω.
Εκει που υπηρχε τρεχουμενο νερο καθε Τριτη,Πεμπτη και Παρασκευη,εκει που κανεις δεν ειχε πολλα να φορεσει και δεν νοιαζοταν αν θα μορφωθει πολυ ή λιγο,εκει που ολη η γειτονια ειναι μια παρεα και εκει που τα παιδια ακομα παιζουν στους δρομουσ με μπαλες ξεφουσκωτες και αυτοσχεδια τερματα.

Παω για διαβασμα,δεν προλαβαινω να φαω μεσημεριανο,παω φροντιστηρια,γυρναω 9 η ωρα το βραδυ.
Απογοητευμενη,γεματη αγχος και στρες,γεματη απαισιοδοξια για τις πανελληνιες,μπερδεμενη χωρις να εχω ενα χερι να πιαστω.
Μιλαω και νιωθω πως με ακουνε οι τοιχοι μονο.

Ολοι μου λενε "υπομονη","κουραγιο" και "θελει δυναμη".
Και εγω αναρωτιεμαι..ΠΟΣΟ πια?

Ολα αυτα, για να περασεις σε μια σχολη που δεν ξερεις αν θα σου αρεσει και δεν ξερεις αν θα καταφερεις να την βγαλεις..και αν σου αρεσει και περασεις σε κατι που ειναι το ονειρο σου,και παρεις πτυχιο,μετα τι?
"Ολοι εχουν το δρομο τους" λεει η γιαγια μου.

Ζουμε στην Ελλαδα.Ολοι ζουμε σε εναν μονο δρομο τουλαχιστον για ακομα λιγα χρονια.
Τοση ανεργια.Τοσο κακη διαθεση παντου.Τοσο μαυρα συννεφα.Τοση πιεση,τοσο αγχος,τοση στερηση των "θελω" σου,τοσα τα "πρεπει",τοσο το διαβασμα που ριχνεις,τοση η κουραση,τοσα σαββατοκυριακα χαμενα..και στο τελος που βρισκεσαι?

Ή "τι κανω τωρα"?

Δεν ειμαι απαισιοδοξη.Σε ολα αυτα υπαρχει μια "ηλιαχτιδα" παντα,απλα πλεον δεν πιστευω οτι ισχυει αυτο που λενε "ο επιμενων νικα" ή "αυτος που θελει κατι πραγματικα το πετυχαινει".

Ερωτας,καλημερες,παιδια να παιζουν στις γειτονιες,σχολειο που δεν  καταληγει να γινεται αντιπαιδαγωγικο,σχολες γεματες απο φοιτητες με ορεξη για μαθηση και αγαπη για την επιστημη,ανθρωποι χαμογελαστοι.Τραπεζες κλειστες,ειδησεις που μιλανε μονο για ευχαριστα πραγματα.Ολα αυτα δεν υπαρχουν πουθενα αν κοιταξετε γυρω σας.

Το σχολειο ειναι τετοιο που τα παιδια καταληγουν ανθρωποι "που ξερουν να λυνουν ασκησεις φυσικης,μαθηματικων,χημειας..." και οχι ανθρωποι υγιεις.
Και η υγεια δεν ειναι μονο η σωματικη.
Η σωματικη υγεια πλεον -ενω ειναι πολυτιμη- λιγοι την εκτιμουν ή απλα οι πολυ αρρωστοι.

Και δεν ειναι κακο καποιος να αγαπα να μορφωνεται.
Ειναι ευτυχημα ο μορφωμενος ανθρωπος.Αλλα και ο αμορφωτος γελαει πιο συχνα και ζει πιο εντονα και δεν μετραει σε αριθμους την ευτυχια,ξερει μονο αγαπες και να μοιραζεται τα παντα με αυτους που αγαπα.Δεν ειναι υπολογιστης ειναι απλα ανθρωπος αγνος.

Οταν αποχαιρετας καποιον,κρατα τον λιγο στην αγκαλια σου.Χωρις να μιλατε,να ακουγονται μονο οι ανασες σας.                                                              
Οταν βλεπεις καποιον γνωστο στο δρομο,χαιρετησε τον ή μιλα στον γειτονα που θα δεις στην εισοδο της πολυκατοικιας.
Πες ευχαριστω.
Απολαυσε τον ζεστο καφε σου και κοιτα λιγο τον ουρανο.
Παρατηρησε τους γυρω σου και προσπαθησε να μοιασει το γελιο σου με τα μικρα παιδακια που παιζουν στην παιδικη χαρα και οχι με αυτα που ειναι ερμαια των υπολογιστων και των κινητων.
Ηρθανε τα "i-pad" να διωξουν τα "i-love".

Σημερα καθως περπατουσα στο κρυο με την τσαντα και το μπουφαν κουμπωμενο μεχρι πανω,σκεφτηκα να φυγω με αυτα που ειχα πανω μου.
Ηθελα να φυγω απο την πολη που κρατιεμαι πισω.
Και ενταξει "5 μηνες εμειναν υπομονη" θα πουν.
Οχι.
Ηθελα να σηκωθω και να φυγω. Να παω στην Πατρα να δω την αδερφη μου και τις φιλες τις καλες ή αθηνα στην θεια μου ή -το πιο ακραιο που σκεφτηκα- με τα 25 ευρω που ειχα πανω μου,να πανω μου να παω στον φιλο μου τον Σοφοκλη.
Που μου λειπει και που αυτον θελω να δω να ξεχαστω με μπυρες στα παγκακια της Θεσσαλονικης ΤΟΥ.

Δεν θα το εκανα ομως. Ουτε θα το κανω.
Γιατι κατι με κραταει και κατι "δεν πρεπει" να με αφησει να το κανω.Αυτο.
Τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο.Οταν το ξανασκεφτω σε καθε μου απογοητευση,παλι δεν θα το κανω.Απλα θα καθομαι να σκεφτομαι τι επρεπε να κανω και τι οχι,τι εζησα και τι παραπανω μπορουσα να ζησω.

Ειναι ζορι ολη η φαση αυτη.Μπορει αυτο που περιγραφω να ειναι κατι μικρο,αλλα τα μικρα αυτα τα καθημερινα τα "θελω να φυγω" του καθενα μας αν γινονταν πραγματικοτητα ισως κ να ειχαμε αλλη ζωη.

Καλυτερη.

Ολα αυτα τα σκεφτεσαι απο ενα απλο χαμογελο που ειδες στο προσωπο ενος παιδιου μεσω απο ενα ντοκιμαντερ.
τελικα,δεν ειναι τοσο κακη η τηλεοραση ωρες ωρες.

-που μένεις ρε φίλε? -στα λόγια. *

                            

Να ξυπνας με μουδιαμενο χερι γιατι δεν θελεις το βραδυ να φυγει απο την αγκαλια σου.

Να ζεις σαν να μην υπαρχει "τι θα πουν οι αλλοι"

Να λες τα πιο δυνατα σου "ναι" μονο με τα ματια.
Να κανεις τα παντα να ξαναβρεθεις με αυτον που σκεφτεσαι οταν πινεις.
Να ερωτευεσαι σαν να μην προκειται να ξαναπληγωθεις ποτε.
Να χαζογελας γιατι τον/την σκεφτεσαι.

Να πας Γαλλια γιατι σπουδαζει εκει και σου ελειψε. ;)

Να λες "συγνωμη" και "σε αγαπω" οταν το νιωθεις.
Να χτυπιεσαι στα πατωματα για οταν ξερεις οτι πληγωσες και δεν μπορεις να το διορθωσεις.
Να λες "καλλιο αργα παρα ποτε" για να μην μετανιωνεις τιποτα.
Να σεβεσαι αυτα που αλλος νιωθει.
Να νιωσεις εσυ, σαν να μην ενιωσες ποτε.
Να μην δινεις σημασια σε υλικες επιτυχιες και στο ποσο θα γραψεις στο τελος.
Να κοιτας μεσα σου, να ψαχνεσαι, που λαμπεις και που οχι.
Να μην ζητας τον τρελο ερωτα ουτε να τον περιμενεις.Αυτος θα ερθει απο μονος του.Ετσι ξαφνικα.
Να ξυπνας το βραδυ αν δεν νιωθεις καλα.Να πας να πινεις νερο στην κουζινα και να σκεφτεσαι τι πρεπει να διορθωσεις.
Να μην δινεις πολυτιμο χρονο σε αυτους που ουτε καν θες να τους μιλησεις.
Να ξεχωριζεις τους εχθρους και να τους κολλας στον τοιχο αλυπητα γιατι ετσι δεν θα σου βαλουν μικροβια στην ζωη σου.
Να τον/την παρεις τηλεφωνο αν σου λειπει γαμωτη.
Να φορεσεις διαφορετικες καλτσες και να πας γυμναστηριο με αυτες.
Να γινεις λουτσα στην βροχη μια φορα και να αρρωστησεις και να μην πας ουτε δουλεια ουτε σχολη ουτε σχολειο.
Να μην ξερασεις ποτε πολυ καλοσυνη.Ουτε αγενεια.
Να πας να στειλεις μηνυμα και στο facebook και να πατας back space.
Να ακους τα καταθλιπτικα τραγουδια σου χωρις να σε νοιαζει το γεγονος οτι ζεις στην Πατρα και εξω ειναι το καρναβαλι.

Να πας σε club με φορμες.
Να ρωτανε τον γειτονα σου στο πανω διαμερισμα "-τι μουσικη ακους?" και να απανταει "-του απο κατω οταν εχει τα high του".
Να βαλεις καρο με ριγες και πουα.
Να τραγουδας στο μπανιο και να τρως στο κρεβατι μερεντα με μπισκοτα και να αφηνεις παντου ψιχαλακια για να εχεις ονειρα γλυκα.
Να τον/την παιρνεις τηλεφωνο αργα τη νυχτα με #31# και να κανεις πλακα και μετα να γελατε ωρες.
Να εχεις φιλους λιγους που θα τους εμπιστευεσαι το σπιτι σου οπως η Μονικα απο "Τα φιλαράκια"
Να καταλαβεις οτι τα πιο ωραια πραγματα στην ζωη, δεν ειναι πραγματα.


                             (...)

-Πωω τι ωραια που τα λες ρε!ναι, νομιζω μου εφτιαξες το κεφι!
-Ετσι ειναι.Μονο ετσι ζεις.
-που εμεινες πριν απο εδω ρε φιλε και εμαθες και τα εκφραζεις τοσο ωραια?
-Στα λογια. Κοιτα,να μην μεινεις εκει που εμεινα κι εγω.Γιατι εσυ  στο τελος θα εισαι ο χαμενος.

"αφού εισαι η Ιθάκη μου.."

Περιμενα σημερα το λεωφορειο μες το κρυο και ακουγα αυτο το τραγουδι. Σε καποια φαση ακουσα φωνες και εβγαλα το ενα ακουστικο.
Ενα νεο ζευγαρι μαλωνε,ασχημα.Και η κοπελα ειχε πρησμενα ματια και ψιλοκοκκινα..φαινοταν πληγωμενη και δεν ηθελε να δειξει οτι κλαιει.
Περιμεναν και οι δυο το λεωφορειο.
Το αγορι κατι της ειπε και την τραβουσε προς το μερος του και της ελεγε "πιστεψε με ρε μωρο μου" με ενα παραπονο μεχρι που τον πιστεψα και εγω.
Η κοπελα ομως δεν τον ακουγε, τον εσπρωχνε και ενω τον κοιταζε στα ματια και ηθελε να τον πιστεψει ενιωθε πως ηθελε να φυγει.
Αυτος της φωναζε παρακαλωντας την να μεινει και βουρκωνε.

Αυτοι που περιμεναμε για το λεωφορειο ημασταν εγω και αλλοι δυο..ο ενας ειπε "πωω δεν σκανε τωρα?" ο αλλος πηρε καποιον να του περιγραψει το συμβαν και γελουσε και εγω τους κοιταζα και περιμενα να την αρπαξει και να την φιλησει και να τα βρουν.

Την αρπαξε. Την φιλησε.
Αυτη τον εσπρωξε κλαιγοντας.
Απο μακρια ερχοταν το λεωφορειο και αυτος της ελεγε " μεινε ρε μωρο μου, δεν θελω να φυγεις και να ειμαστε ετσι σκατα,σε παρακαλω ρε. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ"
και αυτη σκουπιζε τα δακρυα της με το φουτερ της και αρπαζε την τσαντα της να φυγει.
Παω να μπω μεσα, αυτος αρχιζει να ψιλοκλαιει και να την παρακαλαει πιο εντονα και να πιανει με μανια το κεφαλι του και αυτη εκανε πως δεν το ακουγε.

Ανεβαινει η κοπελα στο λεωφορειο,δινει το εισιτηριο και αυτος φωναζει "Αφου εισαι η Ιθακη μου ρε Μαρια! τι στο διαολο φευγεις αφου δεν μπορω χωρις εσενα ρε! "

εγω τον παρακολουθουσα απο το τζαμι.
Η πορτα του λεωφορειο εκλεισε και αυτος ετρεξε για λιγο οσο κινιοταν το λεωφορειο και χτυπουσε την πορτα.

Η κοπελα καθησε διπλα μου.
Δεν σταματησε να κλαιει μεχρι το τελος της διαδρομης.
Δεν ηθελα να την ενοχλησω. Απλα της εδωσα ενα χαρτομαντηλο και με κοιταξε και ισα ισα της βγηκε η φωνη για ενα "ευχαριστω".


θα τα ξαναβρουν? δεν ξερω.
Το μονο που ξερω ειναι πως τετοιο παθιασμενο καβγα δεν εχω δει και πως αυτο λεγεται αγαπη.