Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

αυτό που θες αλλά δεν "πρέπει"*






                              





Ξυπνησα το πρωι και ανοιξα τηλεοραση.
πετυχαινω στην ΕΤ1 ενα ντοκιμαντερ..δεν ηξερα τι ηταν,απλα ακουσα ωραια μουσικη και ακουσα να μιλανε ισπανικα και το αφησα να δω τι ειναι. Μαγνητοσκοπουσαν μια οικογενεια και ολες τις δυσκολιες της σε ενα ξεχασμενο μερος τησ ισπανιας,τα σπιτια τους και ολα αυτα που κανουν στην καθημερινοτητα.
Με συνεπηρε το θεμα και μου αρεσε που εβλεπα μια αλλη ρουτινα ζωης και εφερνα στο μυαλο μου δυσκολιες δικες μας με δικες τους.

Γι αυτους,το λουνα-παρκ ηταν κατι σαν θαυμα.
Εβλεπα τις προετοιμασιες που εκαναν και ολες τις εργασιες για να το στησουν ολο αυτο.Χωρις μηχανηματα,χωρις τιποτα ιδιαιτερο τα στησανε ολα αυτα.Με σκουριασμενα σιδερα σε ενα παλιο χωραφι γεματο χωματα και δουλευαν 8 ζευγαρια χερια για να το στησουν ολο αυτο.

Εκανε διαλειμμα.Πηγα να φτιαξω πρωινο και σκεφτομουν πως ολα αυτα που εκανα και εφτιαχνα, το γαλα, το ποτηρι, οι φρυγανιες, το μελι, για τα παιδια εκεινα του ντοκιμαντερ θα ηταν κατι σαν πολυτελεια για το πρωινο.

Γυρισα και συνεχισα να βλεπω. Το λουνα-παρκ επιτελους ανοιξε.
Εβλεπα το γελιο των παιδιων,την χαρα στα ματια τους,τον ενθουσιασμο τους..και μες τα ματια τους τα φωτακια της ροδας του λουνα παρκ να αναβοσβηνουν.
Ολα τους αχτενιστα,με ψιλοβρωμικα ρουχα,με διαφορετικα παπουτσια στο καθε ποδι,με κοντα παντελονια που δεν ηταν στο νουμερο τους,φτωχα.

Αλλα τετοια πραγματικα γελια και τοση ευτυχια ειχα καιρο να δω.
Ενιωσα αυτοματα οτι ηθελα εκει να ζησω.
Εκει που υπηρχε τρεχουμενο νερο καθε Τριτη,Πεμπτη και Παρασκευη,εκει που κανεις δεν ειχε πολλα να φορεσει και δεν νοιαζοταν αν θα μορφωθει πολυ ή λιγο,εκει που ολη η γειτονια ειναι μια παρεα και εκει που τα παιδια ακομα παιζουν στους δρομουσ με μπαλες ξεφουσκωτες και αυτοσχεδια τερματα.


Παω για διαβασμα,δεν προλαβαινω να φαω μεσημεριανο,παω φροντιστηρια,γυρναω 9 η ωρα το βραδυ.
Απογοητευμενη,γεματη αγχος και στρες,γεματη απαισιοδοξια για τις πανελληνιες,μπερδεμενη χωρις να εχω ενα χερι να πιαστω.
Μιλαω και νιωθω πως με ακουνε οι τοιχοι μονο.

Ολοι μου λενε "υπομονη","κουραγιο" και "θελει δυναμη".
Και εγω αναρωτιεμαι..ΠΟΣΟ πια?

Ολα αυτα, για να περασεις σε μια σχολη που δεν ξερεις αν θα σου αρεσει και δεν ξερεις αν θα καταφερεις να την βγαλεις..και αν σου αρεσει και περασεις σε κατι που ειναι το ονειρο σου,και παρεις πτυχιο,μετα τι?
"Ολοι εχουν το δρομο τους" λεει η γιαγια μου.
Ζουμε στην Ελλαδα.Ολοι ζουμε σε εναν μονο δρομο τουλαχιστον για ακομα λιγα χρονια.
Τοση ανεργια.Τοσο κακη διαθεση παντου.Τοσο μαυρα συννεφα.Τοση πιεση,τοσο αγχος,τοση στερηση των "θελω" σου,τοσα τα "πρεπει",τοσο το διαβασμα που ριχνεις,τοση η κουραση,τοσα σαββατοκυριακα χαμενα..και στο τελος που βρισκεσαι?
Ή "τι κανω τωρα"?

Δεν ειμαι απαισιοδοξη.Σε ολα αυτα υπαρχει μια "ηλιαχτιδα" παντα,απλα πλεον δεν πιστευω οτι ισχυει αυτο που λενε "ο επιμενων νικα" ή "αυτος που θελει κατι πραγματικα το πετυχαινει".

Ερωτας,καλημερες,παιδια να παιζουν στις γειτονιες,σχολειο που δεν  καταληγει να γινεται αντιπαιδαγωγικο,σχολες γεματες απο φοιτητες με ορεξη για μαθηση και αγαπη για την επιστημη,ανθρωποι χαμογελαστοι.Τραπεζες κλειστες,ειδησεις που μιλανε μονο για ευχαριστα πραγματα.
Ολα αυτα δεν υπαρχουν πουθενα αν κοιταξετε γυρω σας.

Το σχολειο ειναι τετοιο που τα παιδια καταληγουν ανθρωποι "που ξερουν να λυνουν ασκησεις φυσικης,μαθηματικων,χημειας..." και οχι ανθρωποι υγιεις.
Και η υγεια δεν ειναι μονο η σωματικη.
Η σωματικη υγεια πλεον -ενω ειναι πολυτιμη- λιγοι την εκτιμουν ή απλα οι πολυ αρρωστοι.

Και δεν ειναι κακο καποιος να αγαπα να μορφωνεται.
Ειναι ευτυχημα ο μορφωμενος ανθρωπος.Αλλα και ο αμορφωτος γελαει πιο συχνα και ζει πιο εντονα και δεν μετραει σε αριθμους την ευτυχια,ξερει μονο αγαπες και να μοιραζεται τα παντα με αυτους που αγαπα.Δεν ειναι υπολογιστης ειναι απλα ανθρωπος αγνος.

Οταν αποχαιρετας καποιον,κρατα τον λιγο στην αγκαλια σου.Χωρις να μιλατε,να ακουγονται μονο οι ανασες σας.                                                              

Οταν βλεπεις καποιον γνωστο στο δρομο,χαιρετησε τον ή μιλα στον γειτονα που θα δεις στην εισοδο της πολυκατοικιας.
Πες ευχαριστω.
Απολαυσε τον ζεστο καφε σου και κοιτα λιγο τον ουρανο.
Παρατηρησε τους γυρω σου και προσπαθησε να μοιασει το γελιο σου με τα μικρα παιδακια που παιζουν στην παιδικη χαρα και οχι με αυτα που ειναι ερμαια των υπολογιστων και των κινητων.
Ηρθανε τα "i-pad" να διωξουν τα "i-love".

Σημερα καθως περπατουσα στο κρυο με την τσαντα και το μπουφαν κουμπωμενο μεχρι πανω,σκεφτηκα να φυγω με αυτα που ειχα πανω μου.
Ηθελα να φυγω απο την πολη που κρατιεμαι πισω.
Και ενταξει "5 μηνες εμειναν υπομονη" θα πουν.
Οχι.
Ηθελα να σηκωθω και να φυγω. Να παω στην Πατρα να δω την αδερφη μου και τις φιλες τις καλες ή αθηνα στην θεια μου ή -το πιο ακραιο που σκεφτηκα- με τα 25 ευρω που ειχα πανω μου,να πανω μου να παω στον φιλο μου τον Σοφοκλη.
Που μου λειπει και που αυτον θελω να δω να ξεχαστω με μπυρες στα παγκακια της Θεσσαλονικης ΤΟΥ.

Δεν θα το εκανα ομως. Ουτε θα το κανω.
Γιατι κατι με κραταει και κατι "δεν πρεπει" να με αφησει να το κανω.Αυτο.
Τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο.Οταν το ξανασκεφτω σε καθε μου απογοητευση,παλι δεν θα το κανω.Απλα θα καθομαι να σκεφτομαι τι επρεπε να κανω και τι οχι,τι εζησα και τι παραπανω μπορουσα να ζησω.

Ειναι ζορι ολη η φαση αυτη.Μπορει αυτο που περιγραφω να ειναι κατι μικρο,αλλα τα μικρα αυτα τα καθημερινα τα "θελω να φυγω" του καθενα μας αν γινονταν πραγματικοτητα ισως κ να ειχαμε αλλη ζωη.
Καλυτερη.

Ολα αυτα τα σκεφτεσαι απο ενα απλο χαμογελο που ειδες στο προσωπο ενος παιδιου μεσω απο ενα ντοκιμαντερ.
τελικα,δεν ειναι τοσο κακη η τηλεοραση ωρες ωρες.

2 σχόλια:

  1. Τι μου θύμησες τώρα!Ίδια και εμένα τα συναισθήματα μου τότε... σε μια δυνατή και συνεχής σύγκρουση το "θέλω" με το "πρέπει" . Και όλο αυτό να με τυραννάει, να αναρωτιέμαι γιατί ακολουθώ το "πρέπει", γιατί να μην κάνω αυτό που θέλω τώρααα, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Υπήρχαν φορές που τα παράτησα, που άρχισα να κάνω αυτό που θέλω άλλα μετά ξαφνικά γέμιζα τύψεις γιατί δεν κάνω αυτό που πρέπει και είναι σωστό,χωρίς να ξέρω γιατί είναι το σωστό! Να σου πω τι κατάλαβα 3 χρόνια περίπου μετά? Άξιζε αυτό που πέρασα για να ζήσω αυτό που ζω τώρα. Γιατί τα επόμενα χρόνια μωρελενα (τουλάχιστον για μένα) μου έδωσαν την δυνατότητα να κάνω ό,τι δεν έκανα τότε. Μπορεί όχι στο μέγιστο άλλα έχω δρόμο ακόμα! Να σου πω και τ άλλο κοίτα να βρίσκεις θετικά σ αυτά που κάνεις και να θέσεις στόχους που δεν θα σ αγχώνουν. Κι αν σε αγχώνουν απλά προσπάθησε να το κοντρολάρεις. do your best και πες εγώ προσπάθησα στο 100% και είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις! Τα φίλια μου από Πάτρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μωρπαντελη αγαπημενεε με βοηθανε πολυ αυτα που λες! Και χαιρομαι για το σχολιο σου. Ελπιζω ολα να πανε καλα καιτνα μην με νικησει το αγχος! ;) και να σας ερθω στν πατρα και να μπορεσω να κανω ο,τι θελω χωρις να το σκεφτω και να 'σκαω' μεσα μου!
    Εσυ συνεχισε να περνας καλα και βαλε σε στοχο σου τα θελω τα δικα σου :)
    Τα φιλια μου απο το -οχι τοσο ωραιο- αργος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή