Γιορτες.
Χαρες παντου.
Αλλα υπαρχουν και καποιοι που ζουν στο καβουκι τους κρυμμενοι και μονοι.
Υπαρχουν και αυτοι που δεν εχουν βγει εξω γιατι διαβαζουν και δεν εχουν νιωσει γιορτες.
Και αυτοι που νιωθουν τελεια και ξαφνικα κατι τους συμβαινει που ειναι τελειως εκτος προγραμματος και τους κοβονται τα ποδια. Πιεζονται, τα βρισκουν δυσκολα, χανουν το νοημα των γιορτων, μαλωνουν με τις οικογενειες τους και καθονται και κλαινε μπροστα απο το χριστουγεννιατο δεντρο λεγοντασ "θελω να φυγω απο εδω πια" και σκεφτονται οτι "αν σε θελει καποιος στην ζωη του πρεπει να κανει κατι και οχι να περιμενει με σταυρωμενα χερια και οχι να σε κολλαει στον τοιχο".
Και εχουν δικιο.Πολυ δικιο.
Αισθανονται πως δεν τουσ χωραει το σπιτι τους και θελουν αντι για δεντρα να στολισουν ανθρωπους γιατι απλα μπουχτισαν.
Νιωθουν πως αυτο που ζουν δεν τους αξιζει δεν τους χωραει το σωμα τους. Και κατι μεσα τους τούς λεει να τα παρατησουν και να φυγουν μακρια και ταυτιζονται με αυτο το μεσα τους.
Τι τους κραταει ομως? και τι τους αναγκαζει να μενουν εκει που δεν θελουν να ζουν?
Οι φιλοι? Η οικογενεια? Ο ερωτας? Η ομορφια της πολης τους?
Οπου και να πας θα τα βρεις αυτα. -εκτος της οικογενειας,αλλα δεν πρεπει να μεγαλωσεις καποτε? αργα ή γρηγορα θα την αφησεις κ αυτην-
Δεν κρατιουνται απο αυτα αλλα απο τον φοβο που τους τρωει καθε μερα και απο λιγο. Και τους φθειρει.
Τι θα πει η γειτονια?Τι θα πουν οι γνωστοι και τι εχθροι σου?
Μενεις για αυτους.
Γιατι οταν περπατας στην πολη σου ή οταν βγαινεις εξω βολτα, ανατριχιαζεις βλεποντας ερωτευμενους να κρατιονται σφιχτα και να φιλιουνται με τοση αγαπη και να γελανε τοσο φωτεινα.
Ανατριχιαζεις οταν κοιτας κλεφτα μεσα απο τα παραθυρα σπιτιων και βλεπεις οικογενειες να περνανε καλα και να χαιρονται με τα ελαχιστα που εχουν.
Γιατι ενω λατρευεις αυτο που ζεις με το κοριτσι ή το αγορι σου τοσα χρονια, θες να αλλαξεις θες να φυγεις οσο και να νιωθεις οτι θα πληγωθεις.
Φιλους που καθονται σε σκαλια και εχουν τους κολλητους τους αγκαλια σκουπιζοντας τα δακρυα τους και λεγοντασ τους αστεια για να τους κανουν να ξεχασουν.Aκομα και εκει ανατριχιαζεις γιατι ολα αυτα ή καποια απο αυτα δεν τα εχεις ζησει ή δεν τα εχεις νιωσει και δεν μπορεις να περιμενεις γιατι εισαι νεος και "εχεις ολο το χρονο μπροστα σου". Γιατι εχεις και μια μοιρα που δεν ξερεις τι σε περιμενει στην επομενη γωνια.
Οσοι ζουν με αυτες τις σκεψεις και σκεφτονται αυτα τα πραγματα πριν κοιμηθουν,πρεπει να παρουν αποφαση.
Αποφαση για αυτα που θελουν να κανουν.
Για εκει που θελουν να φυγουν.
Για να δοκιμασουν την τυχη τους.Γιατι εχουν καιρο να πεσουν και να ξανασηκωθουν οταν κατι δεν παει καλα, εχουν καιρο να κανουν λαθη.
Για να ζησουν αυτο το αβεβαιο της αλλης μερας και να νιωσουν οτι κατι καινουργιο ξεκιναει.
Για να καταλαβουν "ποσο καθολου" πρεπει να τους λειπει αυτο που αφησαν πισω.
Για να ερωτευθουν οπως 'πρεπει' να ζησουν και να νιωσουν τον ερωτα.
Αντε να σταματησουν να τραγουδανε το "τυραννιεμαι" της Βισση και το "the blower's daughter" του Damien Rice.
Καιρος για "Grace kelly", beirut,black keys και τελοσπαντων κατι ανεβαστικο.
Και ας τα ακουνε καθως φευγουν απο εκει που θελουν να ξεφυγουν ή οταν ονειρευονται οτι φευγουν.
Δεν ξερω να εξηγησω αυτο το αισθημα αλλα μας εχει ερθει σε ολους να τα παρατησουμε ολα και να φυγουμε.
Ή καποιοι το σκεφτονται ή εχουν περασει φαση που θελουν να φυγουν και δεν μπορουν.
Συνηθως τετοια αισθηση μας πιανει στις γιορτες που εκει καταλαβαινεις οτι ενω αλλοι περνανε καλα εσυ δεν θες να ζεις ετσι οπως ζεις και θελεις να νιωσεις τις γιορτες και το πνευμα τους μεσα σου να σε γεμιζει χαμογελα.
Και τελικα να μαθεις να λουζεσαι με σαμπουαν και οχι με τις επιλογες σου.
Υποσχομαι η επομενη αναρτηση στο μπλογκ θα ειναι πιο αισιοδοξη.
Και πιο γιορτινη.
