και ζήσαν αυτοί καλά..και εμείς?*

                               

Ειναι στιγμες που τα παρμυθια που σου ελεγε η γιαγια ή η μαμα σου οταν ησουν μικρος/η πριν κοιμηθεις,δεν τα πιστευεις και λες "τι αηδιες ηταν αυτες?". Ομως πισω απο καθε χιονατη,καθε σταχτοπουτα και καθε παραμυθι του Αισωπου..κρυβεται μια αληθεια για εσενα ή ενα ονειρο σου..και τελικα τα παραμυθια που σου ελεγε η μαμα και η γιαγια ειχαν τα χιλια δικια.

Ολοιμαςεπιστημονες,υπαλληλοι,ανεργοι,μαθητες,φοιτητες,

επαγγελματιες..ολοι μασ καποτε ειχαμε στο μυαλο μασ να ζησουμε ενα απο αυτα τα παραμυθια.Οχι γιατι θελαμε γυαλιστερα ρουχα  ή θελαμε να γινουμε πριγκιπεσ/πριγκιπισσες που ζουν σε πυργους..αλλα σκεφτομασταν πως ο,τι κακο και ασχημο πρναμε εκεινη τη στιγμη,θα εξαφανιζοταν ξαφνικα και θα ερχοταν εκεινο το happy end που ολοι χαμογελανε.

Η κουραση των μαθηματων,η απογοητευση που εχεις παρει απο το ταιρι σου,η απογνωση που εχεις φτασει,η κουραση τησ δουλειας και της καθημερινοτητας, η μοναξια που ισωσ νιωθεις καποιες φορες ειναι οι αφορμες για να ονειρευεσαι ενα απο εκεινα τα happy ends.
Εκει που πολλες φορες νομιζεις οτι ζεις ενα παραμυθι,ή οτι ολα σου πανε καλα και ολοι σε αγαπουν..κατι θα ερθει να σου σπασει τον καθρεφτη του σπιτιου σου και θα εχεις 7 χρονια χρουσουζια.Και υστερα απο αυτο νιωθεις μια πλακα στο στερνο σου που καθε φορα που ανασαινεις το διαφραγμα σου ολο και φθειρεται.
Νομιζεις πως ηρθε το τελος του κοσμου και λες "ποια/ος ειμαι εγω να εχω το δικαιωμα να ειμαι μες την τρελη χαρα?"Και βλεπεις ζευγαρια και ανθρωπους να γελανε και αηδιαζεις ενω ξεχνασ πωσ καποτε ησουν ενασ απο αυτους.
Ελπιδα; Καμια.
Επιπεδα αυτοεκτιμησης; Μηδενικα.

Θες καποιος να ερθει να σου πει "ησουν ρε το πιο σωστο μου λαθος".

Ενω κάνεις φιλιες που τελικα στα δυσκολα κανείς δεν θα στειλει μηνυμα "που χαθηκες" ή δεν θα ερθει σπιτι σου να ακουσει αυτα που εχεις αναγκη να μοιραστεις.
Και στεναχωριεσαι και νομιζεις πως και αυτη η επιλογη σου ηταν λαθοσ και γινεσαι χωμα για πραγματα που δεν εχουν αξια.
Εγω πιστευω πως για ρηχες θαλασσες,δεν πρεπει να προδιδεις τον δικο σου ωκεανο.

Και εκει που σε ενδιεφερε να ερωτευτεις με την πρωτη ματια,σκεφτεσαι τωρα οτι "δεν με ενδιαφερει ο ερωτασ τησ πρωτης ματιας,με ενδιαφερει να μπορω να κοιταζομαι στα ματια με τον αλλο για μια ζωη" και ολη η κοσμοθεωρια σου απλα αλλαζει.

Γιατι τελικα οταν το παραμυθι που νομιζεις οτι ζεισ,πεφτει..γινεσαι πιο σκεφτομενος ανθρωπος και μπαινει η λογικη μεσ την ζωη σου.
Δεν ειναι ποτε κακη η λογικη αρκει να ειναι σε φυσιολογικα επιπεδα.

Αν δεν σου αρεσει αυτο που ζεις,αυτη η μιζερια,αυτη η μαυριλα μεσα σου,αυτη η βαρεμαρα στην καθε κινηση,η ταση φυγης που εχεις..οταν η απογοητευση και η υποτιμηση του εαυτου σου γινονται οι καλυτεροι σου φιλοι και οταν αρχιζεις να μιλας με τη μοναξια και να σου σπαει τα νευρα καθε ανθρωπος που σε νοιαζεται...
Απλα παρε το χωρο σου,σκεψου και χαμογέλα. Να χαμογελασεις ενω δεν μπορεις,ειναι το δυσκολο κομματι..αλλα ετσι "ξεγελας" τον εαυτο σου οτι τελικα το παραμυθι που θες να ζησεις ειναι κοντα.
Μην ακους τι σου λενε οι αλλοι. Πραξε κατα πως νιωθεις. Πραξε ομως.

Αργα ή γρηγορα θα ερθει η στιγμη στη ζωη σου που θα θυμηθεις και θα πεις "ζησαν αυτοι καλα και εμεις..καλυτερα." Αυτος να γινει ο στοχος σου :)