νόστος*

Αυτο που σε καθοριζει.
Καθοριζει ποιος εισαι,απο που,πως νιωθεις και τι σκεφτεσαι.
Πως αντιδρας και για τι εισαι φτιαγμενος.

Καθοριζει τα ιδια σου τα ονειρα.

Ειμαστε πλεον γεννημενοι για την προοδοπληξια που μας επιβαλλει η εποχη και χανουμε το νοημα που κρυβει το παρελθον μας.

Οι αναμνησεις. Αυτες σε πλαθουν.

Ουσιαστικα,το παρελθον σου ειναι αυτο που θα σου δωσει δυναμη για το μελλον και οσο να θες να το αποφυγεις,αυτο θα ειναι παντα εκει.

Την φοβομαστε την νοσταλγια.

Μπας και θυμηθουμε ποσο ομορφα και ανεμελα ηταν ολα.
Ποσο αληθινα και ποσο ξεγνοιαστα.
Ποσο επικοινωνουσαμε με τους ανθρωπους και ποσους πραγματικους φιλους ειχαμε.
Ποσο ωραια περνουσαμε,χωρις να εχουμε αναγκη τα τσεκ-ιν του σημερα.
Ποσο αναγκη ειχαμε να μας ντυσει η μαμα μας,να μας ταίσει και να μας παρει αγκαλια,να μας παει βολτα ο μπαμπας και να μας λεει παλιες του ιστοριες.

Ολος αυτος ο φοβος για αυτα τα απλα πραγματα δημιουργειται γιατι πλεον η νοσταλγια φερνει την συγκριση του παρελθοντος με το παρον. Και το παρον δεν μας φαινεται καλο,ολο και κατι μας λειπει και βρισκουμε δικαιολογιες για να μην παραδεχτουμε στους ιδιους μας τους εαυτους οτι η ζωη του παροντος μας ειναι πιο γκριζα απο οτι περιμεναμε.

                                                                       

Πλεον η εξοδος μας απαιτει ντυσιμο με ρουχα πιο 'γκλαμουρ' και μαγαζια οπου εχει κοσμο και wifi για να τσεκαρουμε τις ειδοποιησεις μας στο facebook και το twitter. α! βγαζουμε και καμια φωτογραφια για να ανεβασουμε ινσταγκραμ.

Κανενα σκισμενο all star,κανενας αυθορμητισμος,καμια πεποιθηση στο ο,τι με καλη παρεα περνας παντου καλα.

Παμε σπιτι και η τηλεοραση,ο υπολογιστης και τα i-pad ειναι οι κολλητοι μας.

Και οταν επαιρνες μικρος απο το σταθερο τον φιλο σου να βγειτε,εχει πλεον ξεπεραστει.
Να κοιτας στα ματια τον αλλο,να τον αισθανεσαι,να τον ακουμπας,να ακους την φωνη του..εχει αντικατασταθει με μια καμερα και νομιζουμε οτι αυτο τα λυνει ολα.
Μικροι δεν κοιμομασταν γιατι μας φοβιζε το σκοταδι και θελαμε καποια αγκαλια..τωρα δεν κοιμομαστε γιατι εχουμε smartphones.

                               

Ποια λερωμενα ρουχα απο παιχνιδι,ποιοι ερωτες αθωοι,ποια ξενυχτια στις παραλιες,ποια ειλικρινεια?
Ποια γκαζοζα? τωρα εχουμε τις βοτκες τις βαριες. 

Δεν θελουμε να θυμομαστε τιποτα πια.
Ζουμε στην εποχη που οι μισοι θυμουνται και οι αλλοι μισοι ξεχνανε ευκολα. Μικροι κερνουσαμε γελια και ειλικρινεια, τωρα κερναμε ψεματα,'αλτσχάιμερ' και απογοητευση στους εαυτους μας.

Φιλοι ψευτικοι και ανθρωποι που δεν θα διαλεγαμε ποτε στην ζωη μας,τωρα γινονται τα "κολλητουμπινακια" σου.

Γελαμε και δινουμε σημασια  σε ανθρωπους που δεν νοιαζονται αν πεθαινουμε ή ζουμε.
Κρυβομαστε απο την νοσταλγια γιατι θελουμε να κρυβουμε την αγαπη μας.
Η νοσταλγια ειτε σε χτιζει ειτε σε καταστρεφει.

Μα γιατι να την αφησεις να σε καταστρεψει?
Αγαπη πιπολ. Αγαπη και στο παρον και στο παρελθον χρειαζομαστε.