Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

σοφίες*






                               




"Τι νομιζεις ελενακι μου; ειμαστε αχαριστοι εμεις οι ανθρωποι.
Αφου νομιζουμε πως ειμαστε ευτυχεις οταν αγοραζουμε μεγαλο σπιτι και οταν εχουμε λεφτα.
Στην ουσια οι πιο πολλοι δεν εκτιμουμε καν το οξυγονο που ρουφανε οι πνευμονες μας ελευθερα,το οτι ανοιγουμε την βρυση να παρουμε νερο,το οτι εχουμε την μανα μας να μας παρει αγκαλια και να την μυρισουμε,το οτι βλεπουμε το φεγγαρι...εδω πλεον μονο και μονο οι μαθηται ειναι σαν ενηλικοι με τοσο αγχος και τοσες υποχρεωσεις. Ποιος περιμενει να ξεχωρισει την ευτυχια του μεσα σε ενα οργανωμενο χαος;"

Αυτα συζητουσαμε χθες με την σοφη γιαγια μου,αργα το βραδυ στην αυλη με το φεγγαρι απο πανω,το νυχτολουλουδο να σταζει μυρωδιες και τα τριζονια να κανουν συναυλια.


Και υστερα σκεφτομαι πως στην πραγματικοτητα η ευτυχια βρισκεται σε αυτα που μας εχει δωσει η φυση.
Γιατι ο ανθρωπος στη ουσια ειναι πληρης με αυτα που ευκολα θα βρει σε αυτην.
Απλα συνεχιζει να ειναι απληστος και να καταναλωνεται σε πραγματα ψευτικα και ανουσια.

Αλλα σε αυτο το οργανωμενο χαος πια,ουτε το φεγγαρι,ουτε το οξυγονο,ουτε την φροντιδα της μητερας μας, αλλα ουτε και το νερο εκτιμουμε.
Ολα δεδομενα,μεχρι να δουμε καμια διαφημιση στην τηλεοραση για τα παιδακια της Αφρικης. Μετα συγκινουμαστε σκεφτομαστε να βοηθησουμε και σε λιγα λεπτα ετοιμαζομαστε να βγουμε εξω αφου πριν γκρινιαξουμε οτι δεν εχουμε πολλα ρουχα.

Νιωθουμε μονοι μενοντας σε μια πολη με τοση φασαρια και τοσους ανθρωπους.
Αλλα κατηγορουμε τους αλλους που δεν ειμαστε εμεις ευτυχεις.
Αυτο που ισχυει ομως,ειναι πως μοναξια σημαινει να εισαι εσυ ο πονος αναμεσα σε χιλιαδες ανθρωπους,να εισαι εσυ η σιωπη μεσα στην φασαρια,να εισαι εσυ το χιονι στο καλοκαιρι που απλωνεται μπροστα σου.
Δηλαδη,ενας ανθρωπος που εχει ολα τα υλικα αγαθα νιωθει μονος,ανουσιος και αλλος ενας αριθμος μεσα σε ολους.
Στοιχιωνεται μονος του αφου δεν εχει ιδεα πως αυτα τα βασικα που εχει,ειναι τα πιο πολυτιμα απο ολα τα πραγματα του και πως αυτα φερνουν την ευτυχια που αυτος δεν ενιωσε ποτε.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,ειναι ευτυχης χωρις να το ξερει.
Κι αν δεν ειναι μπερδεμα αυτο,τοτε τι ειναι?

Αυτο που ολοι θελουμε ειναι καποιον να μας καταλαβαινει.Οχι να του εξηγουμε το καθετι.
Καποιον που να βρισκουμε την ευτυχια οταν κοιταμε μαζι τα αστερια,καποιον που θα μας δειξει πως το νοημα της ζωης ειναι εκει που δεν το ψαχνει κανεις. Στα απλα και βασικα πραγματα.

"δεν ειναι ωραιο να περπατας χερι-χερι με αυτον που αγαπας και ας πατας σε καρφια?
Ετσι ειναι. Να χαμογελας σε αυτους που σου δειχνουν το δρομο για την πραγματικη ευτυχια.
Να κανεις τον σταυρό σου,να κοιτας τον ουρανο να λαμπει,να αναπνεεις καθαρο αερα,να αγαπας την οικογενεια σου και να λες ευχαριστω και θα δεις ποσο λαμψη θα παρεις εσυ μετα" ετσι εκλεισε η συζητηση-συμβουλες γιαγιας που τοσο θαυμαζω.