Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

έφτανε να χαμογελάς*




                                 






Πατας "παραβλεψη" στο ξυπνητηρι με κακία και σηκωνεσαι.
Τρως το συνηθισμενο πρωινο,πλενεσαι και κοιτιεσαι στον καθρεφτη με τα πρησμενα ματια σου.
Σερνεις τα ποδια και αρχιζεις να ντυνεσαι.
Βγαινεις εξω και βριζεις που εχει τοσο ηλιο και ξεχασες να παρεις τα γυαλια ηλιου σου.
Πας στην σταση  του λεφορειου και αργει το αναθεματισμενο αλλα και οταν ερχεται συχτιριζεις για το εισητηριο που ειναι καπου χαμενο μεσα στις τσεπες σου.
Καμια καλημερα μεχρι τωρα.
Ολοι αγνωστοι μεσα στο ιδιο λεωφορειο.
Κρατιεσαι γερα για να μην πεσεις,βριζεις μεσα σου για τον κοσμο που δεν σταματαει να μπαινει και σε στριμωχνει.
Ζεσταινεσαι,νυσταζεις και εχεις νευρα χωρις λογο.
Οταν σιγα σιγα αδειαζει το λεωφορειο -και βρισκεις θεση να καθησεις-
ηρεμεις λιγο γιατι η σχολη σου βρισκεται στις τελευταιες στασεις που κανει το λεωφορειο για το πανεπιστημιο.
Κοιτας εξω απο το παραθυρο και δεν εχεις καταλαβει ΑΚΟΜΑ γιατι εχει ηλιο και εσυ φορας πουλοβερ.Μαλλινο.



                                 










Και ξεχνιεσαι να κατεβεις στην σταση για την σχολη σου και πας στο τερμα και αυτο γιατι ο οδηγος του λεωφορειο σου κανει νοημα.
Περπατας μιση ωρα στον ηλιο χωρις να ξερεις που να πας.
Τα νευρα σου μοιαζουν με καλωδια βρεγμενα με νερο.
Φτανεις στην σχολη και ολοι οι φιλοι σου σε ρωτανε "τι εχεις ρε?" και λιγο δεν σε καταλαβαινουν που εισαι μεσ τα μουτρα.
Προφανως και εκεινη την μερα δεν γινεται να καταλαβεις τι σου λενε οι καθηγητες και σημειωσεις δεν κρατας γιατι χρειαζεσαι μια μινι μεταγλωτιση σε ο,τι λενε μεσα στην αιθουσα.
Πας σπιτι μονος παλι,με το ιδιο λεωφορειο,με τον ιδιο καιρο και την ιδια διαθεση που σε κραταει μεσα για ολη την υπολοιπη μερα.

Μια συνηθισμενη κακια μερα. Ή μηπως οχι?

Αν προσεχες οτι το  ξυπνητηρι  σου παιζει το αγαπημενο σου τραγουδι ισως να μην πατουσες "παραβλεψη" για να σηκωθεις με κεφι και να ακουσεις ολο το κομματι.

Και εξω εχει ηλιο! Τόσες μερες βρεχει ασταματητα και εχεις μουλιασει πια απο την βροχη αφου καθε φορα γυρνας στο σπιτι μουσκεμα.
Τι και αν ξεχασες τα γυαλια σου? Νιωθεις στο λαιμο,στα μαγουλα και στο κεφαλι σου ζεστη. Βλεπεις μια φωτεινη μερα μεσα σε μια βδομαδα γκρι,γεματη συννεφα.
Καθως εψαχνες στις τσεπες του τζιν σου για το εισητηριο, βρηκες ενα σημειωμα που ειχες ξεχασει οτι το ειχες εκει.
Ολοι οι αγνωστοι μεσα στο ιδιο λεωφορειο.  Και που ξερεις οτι αναμεσα στους αγνωστους δεν κρυβεται ο ερωτας της ζωης σου, ή η "αδελφη ψυχη σου" ή απλα ενας μελλοντικος καλος σου φιλος που δεν εχεις προσεξει ή δεν εχεις δωσει σημασια?

                                


Κοιτας εξω απο το παραθυρο οταν περιμενεις να ερθει η σταση να κατεβεις και βλεπεις μια παρεα στην απεναντι σταση να γελαει,εναν αντρα να ειναι στο ποδηλατο του και να το χαιρεται τοσο πολυ που εχει ηλιο για την βολτα του.
Ξεχνιεσαι να κατεβεις στην σωστη σταση και παλι νευριαζεις που πρεπει να περπατησεις τοσο πολυ για να φτασεις στην σχολη.
Ομως στην ολιγολεπτη αυτη διαδρομη σου,ειπες την πρωτη σου καλημερα σε ενα ηλικιωμενο ζευγαρι που καθοταν σε ενα παγκακι (τοσο αγαπημενο!) και σου εδωσαν οδηγιες για το προς τα που να πας.


Φτανεις στην σχολη γεματος κακη διαθεση και δεν το θελεις που σε ρωτανε τι εχεις. Επρεπε ομως να προσεξεις αυτους που προσπαθουν να σου φτιαξουν το κεφι ενω δεν το ηθελες. Αυτους που πραγματικα ενδιαφερονται δηλαδη για εσενα...και εισαι τυχερος που τους εχεις "δικους" σου αυτους  ανθρωπους.


 
Προφανως και εκεινη την μερα δεν γινεται να καταλαβεις τι σου λενε οι καθηγητες,  αλλα μεσα σε αυτο το χαοτικο μαθημα που νομιζεις οτι γινεται σκεφτεσαι τον εαυτο σου να ασκει το επαγγελμα αυτο και γεμιζεις ολο χαρα.Εχεις ονειρα δηλαδη και εισαι σε μια σχολη που αγαπας και δεν μπορεις με τιποτα να μετανιωσεις την ωρα και την στιγμη που την δηλωσες στο μηχανογραφικο σου.

Πας σπιτι μονος με την ιδια διαθεση,με το ιδιο λεωφορειο με τον ιδιο καιρο και την ιδια διαθεση και καθεσαι σπιτι την υπολοιπη μερα.

Ομως,βλεπεις μια ωραια ταινια,που σε κανει να συγκινηθεις και να σκεφτεις οτι τα πραγματα στην ζωη ειναι πολυ ρευστα.

Και εκει ειναι που αναθεωρεις.Ερχεται μια ταινια και σου δειχνει πως επρεπε να εβλεπες το "φως" σε καθε σκοτεινη πλευρα της μερας που περασε.
Αλλα στην ουσια..έφτανε να χαμογελάς και να αφηνες την κακη σου διαθεση κλεισμενη μεσα στην τσαντα σου μαζι με το μαλλινο πουλοβερ που ρε..δεν επρεπε να φορεσεις.


Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Σε μια γυναίκα*










Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες


                                                        Τάσος Λειβαδίτης.