για ένα it was ment to be*

                                                                       

... Pain demands to be felt.
Αυτό είναι που συγκράτησα από την πλέον γνωστή ταινία "The fault in our stars".
Και νομίζω γενικά ότι όλοι έχουμε ζήσει πόνους και πόνους.
Από σωματικούς μέχρι βαθιά χαραγμένους στην ψυχή.

Και είτε είσαι 19 είτε 89,ελπίζω να έχεις ζήσει το όνειρό σου ή να είσαι τουλάχιστον κάπου κοντά για να το πετύχεις.
Γιατί είναι άδικο να μη μπορείς να κάνεις τα πάντα από την πρώτη στιγμή για να ακολουθήσεις αυτό που η μαύρη σου καρδιά χτυπάει σαν τρελή όταν το σκέφτεσαι.

Ζούμε σε μια εποχή εξάρτησης.
Από τα πάντα και από όλους.
Φανταστείτε ζούμε στην εποχή που πλούσιος είναι αυτός που έχει πολλά χρήματα να αγοράσει και να κάνει ό,τι θέλει.
Εξαρτιόμαστε δηλαδή από κάτι χάρτινο.
Να πω ότι όλοι παλεύουμε,δουλεύουμε,κοπιάζουμε για κάτι πολύτιμο..να το καταλάβω.
Κόβουμε συνεχώς δέντρα,μειώνουμε στην ουσία το οξυγόνο που είναι απαραίτητο για να φουσκώσουν οι πνεύμονες,για να φτιάξουμε τα χρήματα. Τα χάρτινα χρήματα. Που δεν γυαλίζουν,δεν έχουν κάποιο περίεργο χρώμα,δεν είναι πολύτιμα,δεν είναι όμορφα ούτε έχουν κάτι ξεχωριστό. Και σήμερα, το 2014, οι άνθρωποι είναι σε φυλακές γιατί πήραν τη ζωή κάποιου άλλου για να αποκτήσουν τι; Χρήματα.

Δηλαδή,ο άνθρωπος σκοτώνει άλλους ανθρώπους για να κόψει δέντρα και να μειώσει το οξυγόνο του και να έχει περισσότερα χάρτινα πράγματα στην τσέπη του.
Ζει,πάει σχολείο,προσπαθεί να πάει σε καλή θέση εργασίας,λιγοστεύει τον χρόνο του και δουλεύει σαν σκυλί για να πάρει λίγα θαμπά,βρώμικα,σκισμένα πολλές φορές και άλλοτε φθαρμένα χρήματα.

Και αν το όνειρο κάποιου είναι ακριβό και δεν μπορεί να το "αγοράσει" για να το κάνει δικό του;
Τότε τι; Δεν το ζει,το ξεχνάει ή πουλάει ό,τι έχει για να το πετύχει και πάλι χωρίς σιγουριά;

Κανείς δεν αξίζει τη ζωή που έχει σήμερα. Γιατί κανείς δεν αξίζει να μένει και να υπομένει πόνο,στέρηση και να ζει μόνο όταν ονειρεύεται. Κανείς δεν αξίζει να εξαρτάται από χάρτινα και άσχημα πράγματα που αναδιπλώνονται εύκολα και σκίζονται και φθείρονται.

Κανείς δεν αξίζει να μη ζει το όνειρό του και να ζει μια ζωή που θα προσπαθεί να κάνει την κάθε μέρα καλύτερη για να γεμίσει την τσέπη του. Ποιός κοιμάται ήσυχος τα βράδια;

Είτε είσαι 19 λοιπόν είτε 89,μπορεί να έχεις ζήσει πολύ πόνο και να έχεις καταναλώσει όλη την ενέργειά σου εκεί.
Και να έχεις νιώσει τον απαιτούμενο πόνο που πρέπει να νιώσεις σε κάθε περίπτωση για να πας παρακάτω. Μπορεί να μην ξέρεις πότε θα πληγωθείς αλλά να έχεις επιλέξει σωστά τους ανθρώπους που θα σου ραγίσουν την καρδιά. Αλλά κάθε φορά που το ξεπερνάς φεύγει ένα κομμάτι σου μαζί με αυτόν τον πόνο.
Πώς γίνεται να ζεις με τον πόνο του να μην ζήσεις το όνειρο;

Δεν είναι εύκολο να έχεις πάντα όσα θέλεις και όποτε εσύ θέλεις γιατί ο κόσμος εργοστάσιο ευχών που πραγματοποιούνται από έναν Άη-Βασίλη,δεν είναι. Αλλά είναι και κάποιοι που αρκετό πόνο,αρκετά πρέπει,αρκετά μη,αρκετές άσχημες μέρες έχουν καταπιεί για να μην μπορούν να ζήσουν αυτό που θέλουν επειδή στην ουσία ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Όχι αυτοί. ΔΕΝ μπορούν τα χρήματα της τσέπης του να το αντέξουν.
Αλλά είναι και εκείνοι που χωρίς να έχουν πονέσει πολύ,θέλουν απλά να βρουν αυτό για το οποίο προορίζονται. Και γιατί πρέπει να πονέσεις τόσο πολύ σε αυτή την εποχή για να θεωρηθείς "άξιος" να ζήσεις το όνειρο;

Ζεις και εσύ και εγώ στην εποχή του "ό,τι να ναι". Και ούτε εσύ ούτε εγώ έχουμε κάποια λύση σε αυτό το πρόβλημα.

Πολλά τα ερωτηματικά,πολλές οι κενές μέρες,πολλά τα πρέπει.
Λίγα τα χρήματα,λίγες οι πιθανότητες,λίγα τα θέλω.


Για ένα "It was ment to be" ζούμε ρε γαμώτο.

absent*

                                 

Είσαι απών.
Από τη σχολή,από το διάβασμα,από τις παρέες,από το σπίτι,από όλα.
Ενώ το σώμα σου και κάθε βήμα σου είναι εκεί που πρέπει να είναι,εσύ είσαι αλλού.

Μια αίσθηση σαν παραλληλισμός.
Σαν να χωρίζεσαι σε δυο ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πλήρως. Έχεις μια απόσταση από τον εσένα τον ίδιο,τον "εαυτούλη" σου.

Πας σχολή,γυρίζεις σπίτι σου,τρως,διαβάζεις,κάνεις διάλειμμα,βγαίνεις με την παρέα σου,γυρίζεις σπίτι,φοράς πιτζάμες,πέφτεις στο κρεβάτι και ο διακόπτης κλείνει.
Είσαι εκεί σε όλες τις υποχρεώσεις σου. Ή μήπως όχι;

Όλα γίνονται μηχανικά και είσαι σαν ρομπότ που επαναφορτίζεται και ακολουθεί κάθε μέρα την ίδια διαδρομή και τις ίδιες εντολές. 
Είσαι παντού παρών.Απλά μόνο σωματικά.
Χέρια,πόδια,σώμα,κεφάλι στην ίδια θέση.
Καρδιά και μυαλό όμως ανήκουν αλλού.
Και κάθε βράδυ που ακουμπάς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι,ενώ κλείνει ο διακόπτης,ανοίγει άλλος που είναι ο λόγος που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς και σου κλέβει τον παλμό και το νου σου.

Για κάποιους ο διακόπτης είναι το καλοκαίρι που πλησιάζει,οι βιτρίνες γεμάτες μαγιώ,ο καφές στην παραλία,οι βόλτες στη γεμάτη πλεον φως πόλη,κάποιο νησί,το αμόρε μιο τους που ίσως να είναι μακριά και οι διακοπές.
Για εμένα είναι η αυλή της γιαγιάς,τα χέρια της,το φαγητό και οι ιστορίες της που δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω,οι πεσμένοι λεμονανθοί στην αυλή,ο απογευματινός καφές στις σιδερένιες καρέκλες,το νυχτολούλουδο που στάζει άρωμα και τα σχέδια για το καλοκαίρι που ξεδιπλώνεται.
Για κάποιους άλλους ο διακόπτης είναι απλά η επιστροφή στα πάτρια εδάφη και οι ατέλειωτες ώρεσ στην παραλία με μπύρα.

                                

Είναι μάλλον που τόσο ήλιος φωτίζει και το μέσα μας εκτός απο τους δρόμους της πόλης και ονειρεύεσαι και ξεφουσκώνεις,ονειρεύεσαι και ξεφουσκώνεις.
Και εύχεσαι να καταργηθούν οι νύχτες για να μην σκέφτεσαι αυτά που δεν πρέπει.
Κάνεις υπομονή,για να περάσει ο πόνος του κενού και να ενώσεις τον σωματικό και πνευματικό εαυτό σου,σε ένα.

Ο πιο επικίνδυνος και πιο όμορφος πόνος,ο ανεκπλήρωτος.
Περιμένεις να γίνεις πάλι εσύ,εκεί που ανήκεις.

we look and look, but we can not see *

                               

Νομίζω είναι από εκείνα τα βράδια που μοιάζουν σαν εκείνα τα καλοκαιρινά που κάθεσαι έξω στη βεράντα,κάνεις το τελευταίο τσιγάρο σου πριν πας για ύπνο και παγώνεις στο παρελθόν και το παρόν.Όχι στο μέλλον.
Και με την μυρωδιά του νυχτολούλουδου μεθάς και σκέφτεσαι.
Σκέφτεσαι και μεθάς.

Σαν εκείνα τα βράδια είναι το σημερινό.

Κάθε μέρα παίρνεις αποφάσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε δύο κατευθύνσεις : είτε πολύ καλές, είτε πολύ πολύ πολύ ΠΟΛΥ κακές.
Αποφάσεις για ζητήματα όπως : ποιό χρώμα παπούτσια να πάρω,πόσο καλά πρέπει να διαβάσω για να γράψω στις εξετάσεις,τι φαγητό να φάω σήμερα,ποιά πόλη θα επιλέξω για να σπουδάσω,"να πάρω ομπρέλα ή όχι;", μέχρι ζητήματα 'ζωής και θανάτου' που λένε.

Το πρόβλημα είναι όταν οι πολύ καλές αποφάσεις με τις επικά κακιές αποφάσεις σε κάνουν να νιώθεις ακριβώς το ίδιο όταν τις παίρνεις.
Καθώς κοιτάς πίσω είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τα λάθη που έχεις κάνει και να νιώθεις μέχρι και ηλίθιος που ενώ τα έβλεπες δεν μπορούσες να τα καταλάβεις.

Μετανιώνεις για πράγματα και αποφάσεις που κάποτε φαίνονταν οι μοναδικές λύσεις σε ένα πρόβλημα.
Μετανιώνεις που ακόμα και τώρα που τα συνειδητοποιείς καταλαβαίνεις πως εσύ και όλοι γύρω σου αντιδρόυν σαν να κοιτάζουν και να κοιτάζουν κατι αλλά να μην μπορούν να δουν.
Αλλά αν απομονώσεις όλους του θορύβους γύρω σου και ακούσεις το μοναδικό ήχο που σε κρατάει ζωντανό και  βγαίνει βαθιά μέσα από το στέρνο σου θα δεις πως μάλλον ήσουν ο πιο σοφός από όλους που μπόρεσες να ακόυσεις την καρδιά σου.

Και έτσι αποφεύγεις τον μεγαλύτερο πόνο: να αφήσεις κάτι υπεροχοτέλειο να σε προσπεράσει χωρίς να σε αγγίξει καν.

Οι λάθος αποφάσεις και η αποτυχία είναι αναπόφευκτες.Μοιραίες.
Αλλά η αποτυχία δεν πρέπει ποτέ να λέει την τελευταία λέξη.Πρέπει να επιμένεις σε αυτό που θέλεις.
Πρέπει να μη δέχεσαι το "όχι" σαν απάντηση.
Και να δέχεσαι ό,τι σου έρχεται και σε προσπερνά.
Αν ο Νεύτωνας,η Κιουρί και ο Αινστάιν δέχονταν το "όχι" σαν απάντηση τότε εμείς θα  ανήκαμε ακόμα στους homo-habilis. Ούτε καν στο homo erectus.

Ποτέ μην παραδίνεσαι ποτέ μην παραιτείσαι.

Γιατί όταν δεις πόσα λίγα πράγματα χρειάζεσαι στην πραγματικότητα για να επιβιώσεις αυτό σε κάνει να συνειδήτοποιήσεις πόσο δυνατός είσαι.Και βάζεις στόχο να αποκτήσεις μόνο αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά,όχι για να καλύψεις την ανάγκη σου αλλά για να ξεκαθαρίσεις μέσα στο μυαλό σου τι πρέπει να κρατήσεις και τι να "πετάξεις" για να θριαμβεύσεις.
Αυτά που πρέπει να κρατάς είναι τα χαμόγελα που μένουν.
Δηλαδή τα χαμόγελα που όσος χρόνος και να τα αφήσει πίσω,εσύ τώρα που τα θυμάσαι και γελάς, αυτά κάποτε σου έκλεβαν τον ύπνο και την ηρεμία.

Έχουν γλύκα τέτοια βράδια.
Σκέφτεσαι πως ό,τι απόφαση και αν πήρες, ό,τι και να άφησες πίσω, για ό,τι και αν μετάνιωσες, για ό,τι και αν δεν μετάνιωσες, ξέρεις πως εσύ δεν άλλαξες γιατί εντάξει, τα συναισθήματα είναι αυτά που αλλάζουν, όχι οι άνθρωποι.
Πιστεύω πως πλέον το μόνο που δεν αλλάζει στην ζωή είναι ότι η ζωή συνεχώς αλλάζει και εσύ είσαι ίδιος μέσα σε αυτή την αλλαγή.