we look and look, but we can not see *

                               

Νομίζω είναι από εκείνα τα βράδια που μοιάζουν σαν εκείνα τα καλοκαιρινά που κάθεσαι έξω στη βεράντα,κάνεις το τελευταίο τσιγάρο σου πριν πας για ύπνο και παγώνεις στο παρελθόν και το παρόν.Όχι στο μέλλον.
Και με την μυρωδιά του νυχτολούλουδου μεθάς και σκέφτεσαι.
Σκέφτεσαι και μεθάς.

Σαν εκείνα τα βράδια είναι το σημερινό.

Κάθε μέρα παίρνεις αποφάσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε δύο κατευθύνσεις : είτε πολύ καλές, είτε πολύ πολύ πολύ ΠΟΛΥ κακές.
Αποφάσεις για ζητήματα όπως : ποιό χρώμα παπούτσια να πάρω,πόσο καλά πρέπει να διαβάσω για να γράψω στις εξετάσεις,τι φαγητό να φάω σήμερα,ποιά πόλη θα επιλέξω για να σπουδάσω,"να πάρω ομπρέλα ή όχι;", μέχρι ζητήματα 'ζωής και θανάτου' που λένε.

Το πρόβλημα είναι όταν οι πολύ καλές αποφάσεις με τις επικά κακιές αποφάσεις σε κάνουν να νιώθεις ακριβώς το ίδιο όταν τις παίρνεις.
Καθώς κοιτάς πίσω είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τα λάθη που έχεις κάνει και να νιώθεις μέχρι και ηλίθιος που ενώ τα έβλεπες δεν μπορούσες να τα καταλάβεις.

Μετανιώνεις για πράγματα και αποφάσεις που κάποτε φαίνονταν οι μοναδικές λύσεις σε ένα πρόβλημα.
Μετανιώνεις που ακόμα και τώρα που τα συνειδητοποιείς καταλαβαίνεις πως εσύ και όλοι γύρω σου αντιδρόυν σαν να κοιτάζουν και να κοιτάζουν κατι αλλά να μην μπορούν να δουν.
Αλλά αν απομονώσεις όλους του θορύβους γύρω σου και ακούσεις το μοναδικό ήχο που σε κρατάει ζωντανό και  βγαίνει βαθιά μέσα από το στέρνο σου θα δεις πως μάλλον ήσουν ο πιο σοφός από όλους που μπόρεσες να ακόυσεις την καρδιά σου.

Και έτσι αποφεύγεις τον μεγαλύτερο πόνο: να αφήσεις κάτι υπεροχοτέλειο να σε προσπεράσει χωρίς να σε αγγίξει καν.

Οι λάθος αποφάσεις και η αποτυχία είναι αναπόφευκτες.Μοιραίες.
Αλλά η αποτυχία δεν πρέπει ποτέ να λέει την τελευταία λέξη.Πρέπει να επιμένεις σε αυτό που θέλεις.
Πρέπει να μη δέχεσαι το "όχι" σαν απάντηση.
Και να δέχεσαι ό,τι σου έρχεται και σε προσπερνά.
Αν ο Νεύτωνας,η Κιουρί και ο Αινστάιν δέχονταν το "όχι" σαν απάντηση τότε εμείς θα  ανήκαμε ακόμα στους homo-habilis. Ούτε καν στο homo erectus.

Ποτέ μην παραδίνεσαι ποτέ μην παραιτείσαι.

Γιατί όταν δεις πόσα λίγα πράγματα χρειάζεσαι στην πραγματικότητα για να επιβιώσεις αυτό σε κάνει να συνειδήτοποιήσεις πόσο δυνατός είσαι.Και βάζεις στόχο να αποκτήσεις μόνο αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά,όχι για να καλύψεις την ανάγκη σου αλλά για να ξεκαθαρίσεις μέσα στο μυαλό σου τι πρέπει να κρατήσεις και τι να "πετάξεις" για να θριαμβεύσεις.
Αυτά που πρέπει να κρατάς είναι τα χαμόγελα που μένουν.
Δηλαδή τα χαμόγελα που όσος χρόνος και να τα αφήσει πίσω,εσύ τώρα που τα θυμάσαι και γελάς, αυτά κάποτε σου έκλεβαν τον ύπνο και την ηρεμία.

Έχουν γλύκα τέτοια βράδια.
Σκέφτεσαι πως ό,τι απόφαση και αν πήρες, ό,τι και να άφησες πίσω, για ό,τι και αν μετάνιωσες, για ό,τι και αν δεν μετάνιωσες, ξέρεις πως εσύ δεν άλλαξες γιατί εντάξει, τα συναισθήματα είναι αυτά που αλλάζουν, όχι οι άνθρωποι.
Πιστεύω πως πλέον το μόνο που δεν αλλάζει στην ζωή είναι ότι η ζωή συνεχώς αλλάζει και εσύ είσαι ίδιος μέσα σε αυτή την αλλαγή.