για ένα it was ment to be*

                                                                       

... Pain demands to be felt.
Αυτό είναι που συγκράτησα από την πλέον γνωστή ταινία "The fault in our stars".
Και νομίζω γενικά ότι όλοι έχουμε ζήσει πόνους και πόνους.
Από σωματικούς μέχρι βαθιά χαραγμένους στην ψυχή.

Και είτε είσαι 19 είτε 89,ελπίζω να έχεις ζήσει το όνειρό σου ή να είσαι τουλάχιστον κάπου κοντά για να το πετύχεις.
Γιατί είναι άδικο να μη μπορείς να κάνεις τα πάντα από την πρώτη στιγμή για να ακολουθήσεις αυτό που η μαύρη σου καρδιά χτυπάει σαν τρελή όταν το σκέφτεσαι.

Ζούμε σε μια εποχή εξάρτησης.
Από τα πάντα και από όλους.
Φανταστείτε ζούμε στην εποχή που πλούσιος είναι αυτός που έχει πολλά χρήματα να αγοράσει και να κάνει ό,τι θέλει.
Εξαρτιόμαστε δηλαδή από κάτι χάρτινο.
Να πω ότι όλοι παλεύουμε,δουλεύουμε,κοπιάζουμε για κάτι πολύτιμο..να το καταλάβω.
Κόβουμε συνεχώς δέντρα,μειώνουμε στην ουσία το οξυγόνο που είναι απαραίτητο για να φουσκώσουν οι πνεύμονες,για να φτιάξουμε τα χρήματα. Τα χάρτινα χρήματα. Που δεν γυαλίζουν,δεν έχουν κάποιο περίεργο χρώμα,δεν είναι πολύτιμα,δεν είναι όμορφα ούτε έχουν κάτι ξεχωριστό. Και σήμερα, το 2014, οι άνθρωποι είναι σε φυλακές γιατί πήραν τη ζωή κάποιου άλλου για να αποκτήσουν τι; Χρήματα.

Δηλαδή,ο άνθρωπος σκοτώνει άλλους ανθρώπους για να κόψει δέντρα και να μειώσει το οξυγόνο του και να έχει περισσότερα χάρτινα πράγματα στην τσέπη του.
Ζει,πάει σχολείο,προσπαθεί να πάει σε καλή θέση εργασίας,λιγοστεύει τον χρόνο του και δουλεύει σαν σκυλί για να πάρει λίγα θαμπά,βρώμικα,σκισμένα πολλές φορές και άλλοτε φθαρμένα χρήματα.

Και αν το όνειρο κάποιου είναι ακριβό και δεν μπορεί να το "αγοράσει" για να το κάνει δικό του;
Τότε τι; Δεν το ζει,το ξεχνάει ή πουλάει ό,τι έχει για να το πετύχει και πάλι χωρίς σιγουριά;

Κανείς δεν αξίζει τη ζωή που έχει σήμερα. Γιατί κανείς δεν αξίζει να μένει και να υπομένει πόνο,στέρηση και να ζει μόνο όταν ονειρεύεται. Κανείς δεν αξίζει να εξαρτάται από χάρτινα και άσχημα πράγματα που αναδιπλώνονται εύκολα και σκίζονται και φθείρονται.

Κανείς δεν αξίζει να μη ζει το όνειρό του και να ζει μια ζωή που θα προσπαθεί να κάνει την κάθε μέρα καλύτερη για να γεμίσει την τσέπη του. Ποιός κοιμάται ήσυχος τα βράδια;

Είτε είσαι 19 λοιπόν είτε 89,μπορεί να έχεις ζήσει πολύ πόνο και να έχεις καταναλώσει όλη την ενέργειά σου εκεί.
Και να έχεις νιώσει τον απαιτούμενο πόνο που πρέπει να νιώσεις σε κάθε περίπτωση για να πας παρακάτω. Μπορεί να μην ξέρεις πότε θα πληγωθείς αλλά να έχεις επιλέξει σωστά τους ανθρώπους που θα σου ραγίσουν την καρδιά. Αλλά κάθε φορά που το ξεπερνάς φεύγει ένα κομμάτι σου μαζί με αυτόν τον πόνο.
Πώς γίνεται να ζεις με τον πόνο του να μην ζήσεις το όνειρο;

Δεν είναι εύκολο να έχεις πάντα όσα θέλεις και όποτε εσύ θέλεις γιατί ο κόσμος εργοστάσιο ευχών που πραγματοποιούνται από έναν Άη-Βασίλη,δεν είναι. Αλλά είναι και κάποιοι που αρκετό πόνο,αρκετά πρέπει,αρκετά μη,αρκετές άσχημες μέρες έχουν καταπιεί για να μην μπορούν να ζήσουν αυτό που θέλουν επειδή στην ουσία ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Όχι αυτοί. ΔΕΝ μπορούν τα χρήματα της τσέπης του να το αντέξουν.
Αλλά είναι και εκείνοι που χωρίς να έχουν πονέσει πολύ,θέλουν απλά να βρουν αυτό για το οποίο προορίζονται. Και γιατί πρέπει να πονέσεις τόσο πολύ σε αυτή την εποχή για να θεωρηθείς "άξιος" να ζήσεις το όνειρο;

Ζεις και εσύ και εγώ στην εποχή του "ό,τι να ναι". Και ούτε εσύ ούτε εγώ έχουμε κάποια λύση σε αυτό το πρόβλημα.

Πολλά τα ερωτηματικά,πολλές οι κενές μέρες,πολλά τα πρέπει.
Λίγα τα χρήματα,λίγες οι πιθανότητες,λίγα τα θέλω.


Για ένα "It was ment to be" ζούμε ρε γαμώτο.