Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

choices/timing/fate*





Γυρίζεις σπίτι,παραγγέλνεις τα κλασσικά noodles  κοτόπουλο,βάζεις ένα ποτήρι κρασί,ακούς Nat King Cole και εκεί που χαλαρώνεις σκέφτεσαι : γιατί αφήνουμε ένα πράγμα που δεν έχουμε να επηρεάσει το πώς αισθανόμαστε για όλα τα άλλα που δεν έχουμε;
Δουλειά,σπίτι,δικός-σου-άνθρωπος.
Κάνοντας συνδιασμούς αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις 2 από τα 3 αυτά πράγματα και σου λείπει εκείνο το 1.
Και κάνεις τα πάντα για να το αποκτήσεις αλλά μήπως στην προσπάθειά σου να το αποκτήσεις φθείρεις τα άλλα 2;;

Αλλά συνεχίζεις να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα τα έχεις και τα 3 αυτά σε όποιο συνδιασμό εσύ θέλεις.
Είναι όμως η ελπίδα το ναρκωτκό που πρέπει να αφήσουμε γιατί μας κάνει κακό ή είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς και έτοιμους να αποκτήσουμε αυτό που μας λείπει;
Πάντα αυτό που μας λείπει μας πονάει πιο πολύ. Γιατί είτε δεν μπορούμε να το έχουμε,είτε δεν είναι εύκολο να το έχουμε είτε γιατί όταν το έχουμε μας αλλάζει.
Είναι ο εξαίσιος πόνος του να θες κάτι τόσο απρόσιτο,τόσο δύσκολο ή τόσο μακρινό.
Γιατί να νιώθουμε τόσο ανολοκλήρωτοι αν δεν έχουμε εκείνο το 1 και γιατί να θέλουμε να παρατήσουμε εκείνα τα 2 για αυτό το 1?
Μπορεί να είναι κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας ορισμένο από εκείνο το fate που λένε και να πρέπει να περιμένεις το δευτερόλεπτο που θα έχεις πραγματικά ό,τι επιθυμείς και θέλεις.
Ξαφνικά όλα είναι θέμα timing και θέμα δευτερολέπτων.
Αυτό το κακιασμένο timing!
Όλα τα σωστά πράγματα να λέγονται όλες τις λάθος στιγμές.
Το παρελθόν σου να κινείται πολύ γρήγορα και το μέλλον σου να αργεί πολύ να έρθει σπίτι.
Ενώ το παρόν σου,συγχισμένο και μπερδεμένο. 

Είναι να σε θέλει λίγο η τύχη ή απλά να το προσπαθείς λίγο πιο πολύ και ας έχεις την τύχη σου κατάμαυρη,κάπου θα υπάρχει ένα κενό φωτεινού άσπρου.Όλα κινούνται γύρω από το χρόνο και ο χρόνος κινείται γύρω από εσένα και δε διαγράφει πάντα ομαλή τροχιά.
Μπορεί να μην έχεις τη σωστή δουλειά αλλά να έχεις το πιο ωραίο σπίτι του κόσμου. Και μπορεί να μην έχεις ωραίο ή δικό σου σπίτι αλλά να ξυπνάς κάθε πρωί με όρεξη να πας στη δουλειά σου.

Όσο αφορά τις σχέσεις και το αν έχεις το δικό σου άνθρωπο το θέμα είναι πιο πολύπλοκο.
Κάποιοι άνθρωποι παντρεύονται,κάποιοι συμβιβάζονται και κάποιοι άλλοι αρνούνται να συμβιβαστούν για οτιδήποτε λιγότερο από πεταλούδες στο στομάχι/γρήγορους και έντονους χτύπους καρδιάς.
Θα ήθελα οι πιο πολλοί από εμάς να ανήκουν στην τρίτη κατηγορία ανθρώπων γιατί τυχαίνει τις άλλες 2 κατηγορίες να τις φοβάμαι.
Υπάρχουν και αυτοί που βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή το soulmate.
Προσωπικά πιστεύω στο πρώτο συνθετικό της λέξης.
Δεν ξέρω αν η ψυχή γενικά έχει ταίρι. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν αυτοί που το κατάλληλο timing κοίταξαν τα κατάλληλα μάτια.

Αν είσαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν 2 από τα 3,τότε κάτι πάει στραβά.
95% των προβλημάτων που έχουμε τα δημιουργούμε εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό.
Χωρίς λόγο. Αλλά με την αφορμή ότι χρειάζεσαι να κάνεις πράγματα και δεν έχεις δουλειά,χρειάζεσαι να αλλάξεις σπίτι ή να βρεις μια αγκαλιά να κλειδωθείς.
Το 3% πάλι,μπορείς να το ελέγξεις με λίγη βοήθεια από κάποιον. Γιατί την χρειάζεσαι την βοήθεια,εκτός αν είσαι πολύ εγωιστής. Τότε πολύ κακό του κεφαλιού σου. 
Το 2% των προβλημάτων που παραμένει δεν μπορείς να το ελέγξεις γιατί αν ο καθένας μας μπορούσε να ελέγχει τους εξωτερικούς παράγοντες,τότε δεν θα επικοινωνούσαμε με κανένα ζωντανό οργανισμό. Για αυτό περιμένεις τη στιγμή που θα λυθούν όλα χωρίς να αγχώνεσαι πολύ.
Έτσι λοιπόν,καταφέρνεις να παραμείνεις με εκείνο το 1 από τα 3 που αγαπάς,που θες να κολλήσεις πάνω του και που πρέπει να καταλάβεις ότι είσαι τυχερός που το έχεις.

Αν δεν έχεις τίποτα από τα 3,τότε σίγουρα με βοήθεια και προσπάθεια θα αποκτήσεις περισσότερα από αυτά που χρειάζεσαι ή μόνο αυτά που χρειάζεσαι αλλά την κατάλληλη στιγμή.

Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι,πότε θεωρούμε το timing και τη μοίρα κακό συνδιασμό και πότε καλό?
Και γιατί να φταίνε αυτά τα δύο αν εσύ χώρισες και δεν μπορείς να τον/την ξεπεράσεις ή αν δεν έχεις δουλειά ή σπίτι και να μην φταίει το ίδιο σου το κεφάλι?
Δηλαδή το "ήθελες και το 'παθες" που μας έλεγε η μαμά μας όταν παίζαμε με το ψαλίδι και κοβόμασταν ενώ μας είχε προειδοποιήσει,γιατί δεν το σκεφτόμαστε και ρίχνουμε ευθύνη στη μοίρα? Σίγουρα δεν θέλαμε να κόψουμε το δάχτυλό μας,αλλά θέλαμε να δοκιμάσουμε και να κάνουμε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας και ας ξέραμε πως η μαμά είχε δίκιο. Θέλαμε να προσπαθήσουμε,να φάμε τα μούτρα μας και μετά το τσούξιμο του ιωδίου που μας βάζει η μαμά να μας πάρει κάποιος αγκαλιά και να μας πει το "θα περάσει". 
Όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι κάποιες στιγμές μας ασυνείδητα θέλαμε να φάμε τα μούτρα μας με τις ίδιες μας τις επιλογές και κάποιος να είναι εκεί για αυτό το "θα περάσει".
Οι επιλογές,η κάθε κίνηση,η κάθε απόφαση,η κάθε στεναχώρια και χαρά είναι θέμα επιλογών που μας βάζει η μοίρα να κάνουμε ένα συγκεκριμένο χρόνο? Ή απλά όλα συμβαίνουν τη στιγμή που πρέπει να συμβούν?

Η λύση είναι να πάρεις στα χέρια σου την κατάστασή σου.
Αν δεν έχεις δουλειά το ξέρεις ότι πρέπει να σταματήσεις ό,τι κάνεις και να πάρεις εφημερίδα αγγελιών.
Αν δεν έχεις σπίτι μαζεύεις λεφτά στην άκρη και αγοράζεις αυτό που όταν θα ξεκλειδώνεις για να μπεις θα είναι η ανακούφισή σου.
Αν δεν έχεις ξεπεράσει τον έρωτα σου,θα πρέπει άμεσα να βρεις τον τρόπο να το κάνεις ώριμα,γιατί θα περνούν από μπροστά σου άνθρωποι το κατάλληλο timing και εσύ δεν θα τους βλέπεις όσο δίπλα σου και να είναι.