ήρθε το γκρι*

Προχθές έβρεξε.
Και ήρθε το χαλάζι,ήρθαν οι fifty shades of grey  στον ουρανό, ήρθαν οι ομπρέλες και τα μακρυμάνικα.
Και πόσο μου είχες λείψει φθινόπωρο. Κάθε χρόνο μου λείπεις και λίγο πιο πολύ.
Είδα από το μπαλκόνι ένα ζευγάρι κάτω από την ομπρέλα.
Να αγκαλιάζει ο άντρας τη γυναίκα γιατί κρύωνε.
Για πολλή ώρα.
Μέχρι να σταματήσει να βρέχει είχαν πάρει απόφαση να μείνουν εκεί με τα χέρια διπλωμένα ο ένας στον άλλο σαν να τους σφίγγει πύθωνας,με βρεγμένα ρούχα και μαλλιά.
Μέχρι να σταματήσει να στάζει ο ουρανός.


Και πώς γίνεται να μην αγαπάς το φθινόπωρο και το χειμώνα όταν γίνονται συνεχώς αυτά γύρω σου;
Πώς να μην ξεκινήσει καλά ο χειμώνας σου όταν η πρώτη  σου εικόνα της εποχής είναι αυτή;
Και τυχαία μετά από λίγη ώρα εκεί που διαβάζεις,φορώντας το σορτς σου και το μακρυμάνικο φούτερ,περνάει ο παχουλός κυριούλης που είχες χάσει καιρό. Αυτός με τη λατέρνα.
Βγήκε να δώσει χρώμα στην πρώτη γκρι μέρα της βδομάδας;
Και τυχαία άκουσα πάλι τη Μάρω Κοντού στο αγαπημένο μου κομμάτι να λέει και να ξαναλέει "Σ'αγαπώ" στο τραγούδι;
Όλα τυχαία; Όλα τόσο συγχρονισμένα;
Πώς να μην σκεφτώ ότι παίζει να με αγαπάει και εμένα το φθινόπωρο;

Ακούγοντας λοιπόν Nat King Cole να λέει για τα Autumn leaves,
I couldn't help but wonder,τι είναι χειρότερο φρέσκιες πληγές πονάνε απίστευτα ή παλιές πληγές που θα έπρεπε να έχουν θεραπευτεί χρόνια πριν αλλά ποτέ δεν θεραπεύτηκαν?

Δηλαδή κάποιες φορές όσο και να μας πληγώνει κάτι,η απόφαση του να το αφήσουμε πίσω μας πονάει πιο πολύ.

Δεν έχει σημασία πόσο σκληρός είσαι ή πόσο θες να δείχνεις.

Μια πληγή πάντα αφήνει σημάδι που φαίνεται ή όχι.

Μας ακολουθεί σπίτι,αλλάζει τις ζωές μας. Αλλά ίσως αυτό έχει σημασία.

Όλος ο πόνος, ο φόβος και όλα αυτά που πάνε στραβά. Ίσως το να περνάμε αυτή τη φάση και να αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα άσχημα μαζεμένα, είναι αυτά που μας κάνουν να προχωράμε .
Πρέπει να πέσεις κάτω, να φτάσεις πάτο πριν σηκωθείς και φτάσεις στην κορυφή. Έτσι λένε, και έτσι θα λένε πάντα.
Γιατί ποτέ κανείς δεν θα παραδεχτεί ότι κάποια κεφάλαια στη ζωή πρέπει να κλείσουν οριστικά χωρίς conclusion.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε στην ώρα του ότι δεν έχει αξία να χάνεις τον εαυτό σου και σημαντική ποσότητα ενέργειάς σου προσπαθώντας να κολλήσεις κάτι που έχει ήδη σπάσει σε ένα εκατομμύριο κομμάτια.

Υπάρχουν στιγμές που όσο και να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο,όσο και να δημιουργείς εσύ ο ίδιος τις πληγές, όσο και να εξηγείς μέσα σου και να επαναλαμβάνεις κάθε συμβάν,πάλι εσύ δεν θα φταις. 
Και υπάρχουν περιπτώσεις που υπεύθυνος πάντα είναι κάποιος άλλος, που εσύ πιστεύεις πως τα έκανες όλα σωστά,πως τα έδωσες όλα για όλα,πως έκανες πολλά,πως έδωσες όλη σου την αλήθεια,πως δεν μπορείς να καταλάβεις ότι έκανες λάθος,αλλά και πάλι το λάθος σου να είναι ότι δεν έπρεπε να δώσεις τόσα. Έπρεπε να αρκεστείς στα λιγότερα γιατί και αυτά έφταναν και ίσως τα πολλά να έπνιξαν αυτά τα λίγα που ήθελες εσύ.
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος, το αν θα υποφέρεις εσύ το αποφασίζεις.

Ή απλά κάνεις ένα διάλειμμα από όλα μέχρι και από Nat King Cole, και τραγουδάς Aruba Jamaica ooh I wanna take ya, Bermuda Bahama com' on pretty mama..
Οι Beach Boys είναι πάντα η καλύτερη λύση για να κάθε μελαγχολία και στεναχώρια και κάθε πληγή.
Δηλαδή όσο dark τύπος και να θες να είσαι ή όσο και να θες να αντιγράψεις το mood  των γκρι σύννεφων,όλα θα φτιάξουν.