Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

how deep is your thought?*


                                   




Πέμπτη βράδυ και δεν είσαι στα καλύτερά σου. 
Η μαμά σου σού λέει να ποτίσεις 10μιση το βράδυ την τεράστια βεράντα σας και εσύ δεν έχεις καμία όρεξη να αφήσεις τα χιλιόμετρα scroll στο instagram για να κάνεις τέτοιο πράγμα.
Αλλά δεν θέλεις να μπεις σε καβγά αν και ξέρεις ότι το " Σε παρακαλώ τα λυπάμαι τα φυτά και θα ξεραθούν αύριο με τόση ζέστη. " δεν ισχύει και πολύ γιατί ξέρεις έτσι και αλλιώς ότι αν δεν ποτιστούν μια μέρα δεν θα πάθουν κάτι,αφού τα κάνεις εξάλλου κάθε απόγευμα απλά το σημερινό ξεχάστηκες.

Σηκώνεσαι,ποτίζεις όλα τα φυτά και εκεί που έχουν γίνει μούσκεμα τα πόδια σου βγάζεις τις σαγιονάρες και περπατάς ξυπόλυτος.
Είναι τόσο ωραίο να περπατάς ξυπόλυτος στη βρεγμένη βεράντα και ας είναι 11 το βράδυ...Δροσίζεσαι πιο πολύ.
Κάνεις ένα στοπ.

Κοιτάς πάνω και βλέπεις τον ουρανό. 
Μπορεί να φαίνονται όλα τόσο ποιητικά,αλλά δεν είναι. Είναι απλές κινήσεις που όλοι ξεχνάμε να κάνουμε. 
Να βλέπεις τον μαύρο ουρανό γεμάτο στρας από εδώ και από εκεί και να αφήνεις να τρέχει το νερό στα πόδια σου και εσύ να προσπαθείς να ξεχωρίσεις τα αστέρια.
Όσο πιο επίμονα κοιτάς,τόσο πιο πολλά εμφανίζονται. Και αν είμαι τυχερή (όπως σήμερα) περνάει και κανένα αεροπλάνο.
Πωωω για 4 πραγματα αγαπώ το καλοκαίρι.

Για το νυχτολούλουδο και το άρωμά του, την Ελαφόνησο, όταν χαζεύω τα αεροπλάνα το βράδυ στον ουρανό και για τα ατελείωτα βράδια στην αυλή της γιαγιάς.

Ας επιστρέψω όμως στο αεροπλάνο που είδα και ακολούθησα με τα μάτια μου όλη του τη διαδρομή και το φωτάκι που αναβόσβηνε. Και σκέφτηκα όπως κάθε φορά που να πηγαίνει,ποιοι να είναι μέσα,για ποιο λόγο να ταξιδεύουν, ποιον πάνε να συναντήσουν και τι... Ποτέ κανείς δε μου απάντησε αυτά τα ερωτήματα αλλά δε με ένοιαζε,πάντα ήθελα νομίζω να μένω με την απορία και να ελπίζω ότι όλοι ταξιδεύουν για καλό και ότι αφού ταξιδεύουν βράδυ ανάμεσα στα αστέρια όλα είναι καλά.
Ίσως γιατί πάντα είχα όνειρο να πετάξω βράδυ και να είναι κάποιος στη θέση μου και να κοιτάει από το μπαλκόνι και να αναρωτιέται ό,τι και εγώ.
Έτσι λοιπόν έχοντας γύρω σου το μαύρο και τα αστέρια, αντιλαμβάνεσαι πόσο απλά είναι τα πράγματα. Πόσο τυχερός είσαι που έχεις αναπνοή για να γεμίζεις τα πνευμόνια σου και πόσο τυχερός είσαι που έχεις τα μάτια σου να βλέπεις τον ουρανό. Τίποτα παραπάνω.
Έπρεπε να πάω μέσα όσο και να μην το ήθελα.

Η ώρα 11μιση, βλέπω τη μαμά μου να μαγειρεύει για αύριο και συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα κάτι άλλο.
Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και πώς θα τα βγάλω πέρα με τόσα που γίνονται γύρω μου. Αλλά όλοι έτσι κάνουμε. Ξεχνάμε να βλέπουμε τα βράδια τον ουρανό,ξεχνάμε να εκτιμάμε και να σκεφτόμαστε απλά.Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά και δες για λίγο.
Μου έφτανε που ένιωθα στα πόδια μου το δροσερό νερό,που έβλεπα τον ουρανό και ανακάλυπτα συνεχώς καινούργια μικροσκοπικά αστέρια,που έβλεπα τη μαμά μου να μαγειρεύει φαγητό,που όλοι όσοι αγαπώ αναπνέουν και με αγαπούν. 
Και για εμάς τους δύο ;;
Μου φτάνει που είμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό and that's alright with me.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου