Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

that Sunday, that summer*



                                  



Μπορεί η αγαπημένη μου μέρα του κάθε καλοκαιριού να είναι η 31η του Αυγούστου, αλλά φέτος το καλοκαίρι ίσως κάθησα στο πιο όμορφο μπαλκόνι που μπορούσα να είμαι. Ήμουν εκεί που έπρεπε να είμαι την κατάλληλη στιγμή, κάτι σπάνιο αρκετά για εμένα γιατί γενικά με το timing  ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ και πολύ.

Μου έφτανε λοιπόν εκείνο το ξεθωριασμένο ξύλινο μπαλκόνι,οι άσπρες γάζες που ήταν δεμένες πάνω του σαν κουρτίνες και έπαιζαν με τον αέρα, μου έφτανε να ακούω τη θάλασσα να σπάει πάνω στα βράχια και να τη βλέπω να γυαλίζει από το φεγγάρι.
Εκείνη η Κυριακή που έμεινα σε εκείνο το μπαλκόνι,εγώ το σατεν πιτζαμωτό μου σορτς και το μακρυμάνικο μπλουζάκι μου ακούγοντας μόνο τη θάλασσα και έχοντας κανένα σήμα, ένιωσα ότι δεν θέλω να φύγει αυτή η στιγμή και ήθελα να μείνω εκεί παγωμένη, όσο και να μισώ το καλοκαίρι.

Σε ένα σπίτι άσπρο με γαλάζια παράθυρα κλασσικό παραδοσιακό νησιώτικο, στο Κάστρο της Σίφνου στις 2παρά το ξημέρωμα ήμουν εγώ και οι σκέψεις μου. Και όσα είχα να με βασανίζουν, εκείνες τις ώρες εξαφανίστηκαν και έφυγαν ή τουλάχιστον ήταν ακόμα εκεί αλλά δε μετρούσαν. Ήξερα ότι θα κοιμηθώ με τον αέρα να μπλέκεται με τον ήχο που σπάνε τα κύματα και ήμουν καλά.
Ωραία μπαλκόνια με θέα,σαγιονάρες μόνο και καθόλου μάσκαρα είναι το είδος των διακοπών που κάνω. Και η Σίφνος αυτό μου το έδωσε φέτος.

                                ...

Το θέμα δεν είναι με ποιόν ταιριάζεις αλλά με  ποιόν ερωτεύεσαι. Και το θέμα δεν είναι αν έχεις βρει το άλλο σου μισό, το θέμα είναι να βρεις αυτόν που χωρίς αυτόν νιώθεις μισός. Γιατί τίποτα δεν μυρίζει στον κόσμο όλο τόσο ωραία όσο το άτομο που αγαπάς και μόνο όταν χάνεις τον εαυτό σου με κάποιον άλλο, αρχίζεις να βρίσκεις τον πραγματικό σου εαυτό.
Λένε ότι οι άνθρωποι με τους ψηλότερους τοίχους είναι αυτοί που αγαπάνε πιο βαθιά. Δεν ξέρω ίσως συμφωνώ...απλά αυτό που μου φτάνει είναι σε κάθε ερώτηση που ξεκινάει με " πόσο" υπάρχει μόνο μια σωστή απάντηση. 
-Πόσο?
-Όσο.

Και αυτές τισ συζητήσεις τις κάνεις είτε με ανθρώπους που ξέρουν να μιλάνε (σπανίως) είτε με τολμηρούς είτε με ανθρώπους που θα τους πιάσεις στην ευάλωτη στιγμή. Για αυτό αγαπώ τους ανθρώπους στις 3 η ώρα το βράδυ. Ευάλωτους . Ειλικρινείς. Αληθινούς.
Γιατί ενώ προσπαθούμε να κρύψουμε τα συναισθήματά μας ,ξεχνάμε ότι τα μάτια μας μιλάνε. Αλλά στις 3 το ξημέρωμα δεν κρύβει κανείς τίποτα.

Άραγε, ποιός ζει και ποιός πεθαίνει ζώντας αυτές τις μέρες?
Σε μια χώρα που ήδη έχουν φροντίσει να πάρουν τα μέτρα για τον τάφο της και διάφοροι που εμπιστευόμαστε και εκλέγουμε μας δίνουν την ελπίδα ότι θα βρουν τη λύση αλλά αυτοί ή παίρνουν φτυάρι ή δεν κάνουν τίποτα. Και πώς να είσαι νέος και να παλέψεις και να μείνεις εδώ και να εκτιμήσεις όλα αυτά που έχεις όταν αρχίζεις να σιχαίνεσαι τα πάντα γύρω σου? Πώς να μείνεις με χαμόγελο και πώς να νιώσεις τη φωτιά του νέου όταν όλα γύρω σου είναι μάυρα και άραχλα?
Χωρίς δημιουργία καμία άσπρη μέρα. Και πώς να δημιουργήσεις όταν γύρω σου έχεις ΜΗ ΜΗ ΜΗ, κράτος που δεν σε στηρίζει και ανθρώπους κολλημένους στις οθόνες?
Αλλά οι τολμηροί πλέον είναι λίγοι και οι ματαιόδοξοι πολλοί. 
Και αν δεν διαβάσεις και δεν εκτιμήσεις το χώμα που πατάς, και αν δεν μιλήσεις και αν δεν φωνάξεις για τα θέλω πώς θες να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο?
Δεν φτάνει να ακούς σε επανάληψη την Βουγιουκλάκη να τραγουδάει "κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός", πρέπει και εσυ λίγο να κάνεις το δικό σου ουρανό καθαρότερο.

Όλα αυτά και άλλα πολλά πέρασαν μέσα από το βρεγμένο μου κεφάλι εκείνο το βράδυ της Κυριακής,σοβαρά και μη όλα εκεί. 
Δείξε μου κάποιον με χαρακτήρα,ευγένεια,σοβαρότητα και αγάπη για αυτό που κάνει και θα σου πω ότι αυτός ο κάποιος έχει το είδος της ομορφιάς που εγώ θαυμάζω. 
Δείξ' του το ίδιο ή δειξ' της το ίδιο. Μίλα του ή μίλα της και μην περιμένεις σε μηνύματα και δανεικές παρουσίες.

Και γενικά, θα ήθελα λίγο το καλοκαίρι να τελειώνει ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΝΩ ΟΣΑΝ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ. 
Δηλαδή έναν γαλλικό με κουβερτούλα στον καναπέ και Billie Holiday να μη σταματά να τραγουδά θέλω και εγώ το κακόμοιρο και μου έχει έρθει το καλοκαίρι 800 μήνες. ΕΛΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ να χειμωνιάζει δε μπορω. Να ακούω την τζαζ μου χωρίς να μου λένε "άλλαξε την κατάθλιψη καλοκαιριάτικα". Άλλωστε, December is the Friday of the months τι έχουμε κολλήσει ακόμα στον Αύγουστο?