πόσο Έλληνας είσαι *

              https://www.youtube.com/watch?v=_O5mN5yY36c



Θέλω να κάτσεις να σκεφτείς την καταγωγή σου. Όπου και αν βρίσκεσαι ό,τι κι αν κάνεις. Αν είσαι με φίλους, αν είσαι μόνος, αν είσαι στη δουλειά θέλω να πας σπίτι σου και να σκεφτείς την καταγωγή σου.

Αν η καταγωγή σου είναι ελληνική ή αν η καταγωγή σου είναι άλλη αλλά νιώθεις Έλληνας, τότε μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις γιατί αυτό σε αφορά.
Δεν ξέρω ύστερα από όλα αυτά που έχεις τραβήξει σε αυτή τη χώρα αν θες ακόμα να λέγεσαι Έλληνας ή αν ντρέπεσαι που η ταυτότητά σου γράφει ότι έχεις ελληνική υπηκοότητα. 
Με όλη αυτή την υποτίμηση με όλο αυτό τον εξευτελισμό με όλα αυτά που χρωστάει αυτή η χώρα είναι επόμενο να νιώθεις ξένος στην ίδια σου τη χώρα. Να νιώθεις χρεωμένος ενώ αυτή σου χρωστάει.
Ποιος Παρθενώνας και ποια αγάλματα να πυρώσουν την ελληνική σου ρίζα όταν για όλα αυτά πληρώνεις τα Πάθη ? Αυτά τα έχεις αφήσει για τα μαγνητάκια και τις πετσέτες θαλάσσης που πουλάνε στο Μοναστηράκι και στην ουσία δεκάρα δεν δίνεις. 

Αλλά αυτό πουλάει. Το άγαλμα,το αρχαίο,το άψυχο,το άξιο θαυμασμού. Αυτό σε έχουν κάνει να πιστεύεις. Αυτό σε έχουν κάνει να λες ότι πρέπει να θαυμάζει κανείς στην Ελλάδα που είναι "η χώρα του φωτός". 
Χέστηκες. Το ξέρω, όσο και να τα θαυμάζεις αυτά τα μοναδικά έργα τα αρχαία τα αξιοθαύμαστα, εσύ πλέον χέστηκες. 

Δεν ανήκω στους εθνικιστές και ίσως δεν ανήκω πουθενά και σε κανένα. Και ρατσίστρια δεν είμαι σε τίποτα και ποτέ δε θα είμαι. Και θαυμάζω όλα τα έθνη, όλες τις κουλτούρες. Και είμαι άνθρωπος που αρκείται στα λίγα, στα χαμόγελα , την ανθρωπιά και την ευγένεια. 
Όλα αυτά πρέπει να είσαι και εσύ. Και να μην είσαι απόλυτος και εθνικιστής και να δίνεις χώρο σε καθετί νέο και να ενθαρρύνεις την καινοτομία και την τεχνολογία. 
Αλλά το παράκανες. Το παράκανες και εσύ και εγώ και ο μπαμπάς και η μαμά σου. Το παρακάναμε. 

Ξέρεις ξημερώνει 30 Oκτώβρη 2017 και πριν 2 ημέρες ήταν η εθνική μας εορτή. Πόσο περήφανος ένιωσες και πόσο δεν σε ένοιαξε καθόλου και πήγες για καφέ για σέλφι? 
Δεν ενθαρρύνω κανένα ΟΧΙ κανενός Μεταξά και δεν τάσσομαι σε κάποιο κόμμα. 
Κοίτα γύρω σου και πες μου πόσα παιδιά δημοτικού γυμνασίου και λυκείου σέβονται τη μέρα αυτή? Πόσα παρελάζουν με ψηλά το κεφάλι και πόσα συγκινούνται και νιώθουν περήφανοι που είναι Έλληνες? 
Κορίτσια που φοράνε τις ίδιες κοντές φούστες που φοράνε στα club, τις φοράνε στην παρέλαση. Αγόρια που φόρεσαν το τζιν και ένα πουκάμισο απλά πάνε να περπατήσουν για χάρη της μαμάς και του μπαμπά. Και όλοι αυτοί απλά για να ακούσουν ένα χειροκρότημα και να τους καμαρώσουν οι γονείς τους. 
Φταίνε? Ναι και όχι. 
Δεν ξέρουν και δεν έκατσαν να μάθουν ή να τους μάθουν για αυτές τις μέρες. Για αυτούς που παρελάζουν, για αυτούς που πρέπει να δίνουν στεφάνια, για αυτούς που έπρεπε να είναι πρότυπά τους.
Δίνουν σημασία στο ότι χάνουν ώρες από διδακτικές ώρες και ότι δεν παίρνουν απουσία, δίνουν σημασία στο ότι θα έχουν αργία και δεν θα έχουν σχολείο. 
Δεν ξέρουν αυτά τα παιδιά για ποιους παρελάζουν όπως δεν ήξερες και εσύ όπως δεν ήξερα και εγώ. 

Δεν παρελάζουν για τον Μεταξά, για τον Κολοκοτρώνη, για την Μπουμπουλίνα και για τον Υψηλάντη.  Κανείς δεν παρελάζει για τους 5-10 ήρωες που γράφουν τα βιβλία. Δεν θυσιάστηκαν μόνο αυτοί σε τόσο πόλεμο. 
Παρελάζεις με μπλε και με άσπρο. Με κανένα άλλο χρώμα,με κανένα φουλάρI,με κανένα τακούνι,με κανένα τζιν παντελόνι που φοράς στον καφέ σου,με κανένα γέλιο. 

Παρελάζεις για αυτούς που χάθηκαν για εσένα. Για αυτούς που χάθηκαν άδικα και κανένα βιβλίο δεν έγραψε. Για τους φυλακισμένους, που βασανίστηκαν, που χτυπήθηκαν, που έχασαν οικογένειες, που έχασαν έρωτες, που έχασαν φίλους, που ξέχασαν πώς είναι η θάλασσα, που ξέχασαν για χρόνια πώς μυρίζει ένα λεμόνι ή το γιασεμί, που ξέχασαν πώς να αγκαλιάζουν την ίδια τους τη μάνα. Για αυτούς που έχασαν χρόνια μέσα σε κάποιο κελί,σε κάποια εξορία, που γεννούσαν σε φυλακές, που αγαπούσαν από μακριά,  που λάτρευαν μέσα από γράμματα, που ξέχασαν τι θα πει να φοράς παπούτσια και να έχεις ένα πιάτο φαϊ. Παρελάζεις για αυτούς που πάλευαν με κάθε τρόπο να απελευθερωθούν, για αυτούς που ενώ ήξεραν ότι θα εκτελεστούν, συνέχισαν να γελάνε. Παρελάζεις για αυτούς που εκτελέστηκαν και πέθαναν άδικα,που προσπάθησαν,που έπαιξαν με το μυαλό,την ψυχή,την οικογένεια τον έρωτά τους και στο τέλος έγιναν σκόνη από μια σφαίρα. 
Ξέρεις για ποιους παρελάζεις? Για όλους αυτούς που δεν έμαθες ποτέ. Όχι μόνο για αυτούς που πέθαναν, αλλά για αυτούς που πέρασαν όλα αυτά και έμειναν και τα ξεπέρασαν και έζησαν με τις πληγές και με τον εαυτό τους μετά από αυτή την εξαθλίωση.

Παρελάζεις για αυτούς. Για εσένα που είσαι απόγονος αυτών και για εσένα που πατάς αυτά τα χώματα. Για εσένα που δεν ανήκεις πουθενά αλλά ξέρεις ότι ανήκεις στη χώρα που είχε τους πιο πολλούς ήρωες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να παρελάζεις για όλα αυτά που πέρασαν και έχασαν και ξέχασαν και πάλεψαν. 
Για όλα αυτά παρελάζεις, για κανένα άγαλμα για κανένα μνημείο.

Αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι η γιαγιά και ο παππούς μου στο λύκειο με παρακαλούσαν να παρελάσω και έλεγα όχι. Γιατί δεν ήξερα. Δεν ήξερα ποια είμαι και δεν με ένοιαζε που έγινα παραστάτισσα. Και δεν ζήλεψα ποτέ μου την σημαιοφόρο. Γιατί εγώ έτυχε να έχω παππού και γιαγιά που με έκαναν όλα αυτά να τα εκτιμήσω μέσα από τα χέρια και τα μάτια τους όταν μου έλεγαν τις ιστορίες του πολέμου. Και όσες φορές παρέλασα ένιωθα περήφανη που για αυτούς και για τον παππού μου. Και μετά ένιωθα εξαθλίωση που θα έπρεπε να παρελάσω μαζί με κορίτσια που φοράνε μίνι, βάφονται και φοράνε γόβες και καθόλου δε τους νοιάζει τι έγινε παρά μόνο η αργία και ότι θα βγουν για καφέ. Και δεν συμμετείχα πάλι ποτέ σε παρέλαση. 

Μπορεί να φαίνομαι εθνικίστρια και έξτρα ρομαντική. Αλλά φαντάσου πόσο έχεις αποξενωθεί από το ίδιο σου το μέσα. Αν σου πω ότι τα καλύτερα μου πράγματα είναι η μυρωδιά της λεμονιάς στην αυλή της γιαγιάς μου το μήνα Απρίλη,ο καφές ο ελληνικός που ψήνουμε πριν βγούμε στην αυλή και η μυρωδιά του νυχτολούλουδου ή του γιασεμιού θα με πεις ρομαντική. Θα με πεις ρομαντική που μου αρέσει το ζυμωτό ψωμί και ο μπαξές στην αυλή της γιαγιάς μου ή θα με πεις ρομαντική που μου αρέσει να κοιτάζω τα αστέρια και τα χέρια της όταν καθόμαστε και μιλάμε για ώρες. Θα με πεις ρομαντική ή ότι ζω σε άλλη εποχή που ακούω Βέμπω ή Δανάη και συγκινούμαι για όλα αυτά που πέρασαν οι πρόγονοί μου και οι δικοί σου και πολλές φορές νιώθω σαν να έζησα εκείνες τις εποχές.
Που παρά όλο το αίμα και όλο το βάσανο και όλο το κλάμα εκείνες τις εποχές τραγουδούσαν, έγραφαν στίχους, έπαιζαν λύρα, χόρευαν.
Θα με πεις συντηρητική ή παραδοσιακή και θα το πεις με ειρωνεία ή απορία.

ΕΝΩ δεν απορείς που εσένα όλα αυτά σου φαίνονται ξένα ή πολύ βαρετά ή απλά πολύ "ρομαντικά" για να είναι αληθινά. 

Ξεχνάμε ποιοι είμαστε ποια είναι η ιστορία ποιο είναι το παρελθόν. Ξεχνάμε γιατί έτσι συνηθίσαμε γιατί αφήσαμε να μας συνεπάρει το νέο και η αγάπη μας για την αλλαγή . Βρίζεις την Ελλάδα και ότι όλα σε αυτή τη χώρα πάνε λάθος. Και ίσως το 2017 να έχεις δίκιο και να σιχαίνεσαι και να θες να πετάξεις από πάνω σου τον όρο του "Ελληνάρα" γιατί έτσι σε έχουν κάνει οι συνθήκες και οι άνθρωποι της εκάστοτε εξουσίας. Αλλά το λάθος σου είναι ότι τους αφήνεις . Και σκλαβώνεσαι σε κάτι το ίδιο άθλιο με το Χίτλερ και όλα του τα "επιτεύγματα" : στο να αφήνεις άλλους να σε κάνουν να ξεχνάς τις ρίζες και την καταγωγή σου. 
Δεν πρέπει να είσαι κολλημένος στο παρελθόν και να έχεις εμμονή ή παρελθοντολαγνεία απλά μην το φτάνεις στο άλλο άκρο. 
Αρκέσου με τα απλά με αυτά που σε έμαθαν με αυτά που πρέπει να παλέψεις με τα εφόδια που θα σε κάνουν περήφανο που είσαι Έλληνας. Και δε με νοιάζει ποια είναι η καταγωγή σου γιατί μπορεί να είσαι από τη Νιγηρία αλλά πατρίδα σου να νιώθεις την Ελλάδα. 

Και εγώ θα συνεχίζω να έχω στο μυαλό μου τη φωνή του παππού μου να τραγουδάει Βέμπω " κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις." Θα συνεχίσω να ανατριχιάζω με αυτά τα τραγούδια και με αυτούς που πάλεψαν με αυτά και θα συνεχίσω να νιώθω περήφανη μέσα μου για αυτά που κανείς δε μου επιβάλλει και για την ελληνική μου καταγωγή που κανείς δεν αφήνω να την μαυρίσει ή να με κάνει να αισθανθώ άσχημα για αυτή. 

Αυτά παιδιά, να παρελάζετε για αυτούς που πρέπει όπως πρέπει.
Να είστε Έλληνες όχι μόνο στα χαρτιά. Να τιμάτε αυτούς και αυτά που πρέπει, από όπου και αν είστε εύχομαι να είστε Έλληνες. 

love will kill you*

Είναι τόσο άσχημη και δύσκολη η αγάπη όταν είναι αληθινή και γνήσια.

Όταν είναι η αγάπη χωρίς όρια, όταν δεν σκέφτεσαι για να τη δώσεις, όταν τη δίνεις και την παίρνεις απλόχερα.

Όταν θα πέθαινες για αυτόν που αγαπάς ή σε αγαπάει. 

Λένε ότι αυτός που σε αγαπάει δεν είναι ποτέ ίδιος με αυτόν που αγαπάς. Αλλά δεν μιλάω για έρωτα αποκλειστικά, ούτε για εραστές.

Η πιο δύσκολη αγάπη είναι εκείνη που αγαπάς τόσο πολύ και σε αγαπάει το ίδιο άτομο ακόμα πιο πολύ.

Είμαστε οι άνθρωποί μας. 

Είμαι ο παππούς μου,η γιαγιά μου,η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου, οι θείες μου, οι ξαδέρφες μου. 

Ναι, είσαι ο εαυτός σου, αλλά όταν βρεις τέτοια consuming love, τότε γίνεσαι οι άνθρωποί σου. Και μέσα σου δημιουργούνται κομμάτια τους που γίνονται δικά σου, δέρμα σου, αίμα σου, κύτταρά σου, DNA σου.

Το ποσοστό και η γνησιότητα αγάπης που δίνεις και παίρνεις για τους ανθρώπους είναι ανάλογη με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν αυτά τα κομμάτια μέσα σου. Όσο αυξάνεται το ένα, αυξάνεται το άλλο.

Δηλαδή αν η απάντηση στην ερώτηση "πώς και γιατί με αγαπάνε τόσο ?" , είναι " γιατί είσαι εσύ", τότε μιλάμε για την αγάπη που θα σε σκοτώσει. Ή θα σου πάρει πράγματα μακριά με τρόπο βίαιο. 

Γιατί σε αφήνουν να τους λατρεύεις τόσο, αφού ξέρουν  ότι όταν λατρέψεις κάποιον, δύσκολα καταφέρνεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.

Και λες " δεν το κάνουν από κακό, απλά όταν αγαπάς έτσι είναι". Και μια φωνή μέσα σου λυσσάει να αναρωτιέται γιατί μας αφήνουν να τους λατρεύουμε τόσο αφού ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα φύγουν και δεν θα είναι εδώ και χωρίς αυτούς εσύ δε θα μπορείς. 

Και τέτοια αγάπη λατρείας είναι το είδος της " μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος " αγάπης.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις ή να αντέξεις μακριά από ανθρώπους που έχουν γίνει κομμάτια σου. Όμως αυτό αντέχει στο χρόνο όσο ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά όπου και να είναι. 

Τι γίνεται όμως όταν το "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος" γίνεται αλήθεια? Γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος ή άφθαρτος.

Είναι η πορεία της ζωής το ξέρεις μέσα σου το δέχεσαι. 

Αλλά η τόση αγάπη σε κάνει ταυτόχρονα να πιστεύεις ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι , οι δικοί σου, οι αγκαλιές σου, ότι θα μείνουν εκεί για πάντα και ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι immortals ή κάτι τέτοιο.

Πόσο αδύναμο σε κάνει αυτό και πόσο δυνατό, το να λέει το μυαλό σου ότι ο θάνατος θα έρθει αλλά τα κομμάτια αυτά που έχουν γίνει σώμα σου, να μην τον ακούνε.

Αντέχουμε τόσα πολλά σε αυτή τη ζωή. Κάθε μέρα αντιμετωπίζεις κάτι μεγάλο ή μικρό ή τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν χάσεις τους ανθρώπους που θεωρείς αθάνατους, πόσα θα αντέξεις λες. Αλλά πρέπει να αντέξεις γιατί εσύ ζεις και αυτοί σε έμαθαν να αντέχεις, να αγαπάς, να παλεύεις , να αντιμετωπίζεις τα πάντα. 

"Γιατί πρέπει να να αφήσουμε ο ένας τον άλλο? Γιατί αυτού του είδους η αγάπη να μην είναι δεδομένη? Γιατί να μην πάρω δεδομένους τους ανθρώπους μου αφού δε θα άφηνα τίποτα να τους πειράξει? " Ρωτάει η καρδιά σου. Και στα καπάκια το μυαλό σου απαντάει " Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτή είναι η ζωή " και θες να το σπάσεις στον τοίχο.

Να πρέπει να είσαι δυνατός και πειθαρχημένος σε όλα σου για να τα βγάλεις πέρα και στην ουσία να εξαρτάται το είναι σου όλο από τα κομμάτια αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σου. 

Και όταν αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν, δεν παίρνουν και τα κομμάτια αυτά μαζί τους. Όόόόοχι. Τα αφήνουν εκεί μέσα σου, και όπως φεύγουν αφήνουν ένα κενό εκεί στο χώρο της καρδιάς ή της ψυχής σου. 

Πόσο άδικο να πρέπει να το ανεχτείς όλο αυτό ?

Είναι δύσκολη η αγάπη αυτή σήμερα. Για όλοι "αγαπάνε" αλλιώς αυτές τις μέρες. Αγαπάνε ψεύτικα ή παροδικά γιατί φοβούνται. Φοβούνται την αγάπη τη γνήσια, αυτή που αν σημάδευαν πιστόλι μπροστά από τον άνθρωπό σου, θα έμπαινες εσύ μπροστά να φας τη σφαίρα. 

Φοβούνται να δεσμευτούν σε τέτοια αγάπη γιατί ξέρουν ότι όταν οι άλλοι φύγουν, αυτοί θα μείνουν αδύναμοι και δεν θα αντέξουν. 

Πώς γίνεται η αγάπη να είναι τόσο δύσκολη? 

Είτε γίνεσαι πάγος και σταματάς κάθε συναίσθημα ή αποβάλλεις όλα τα κομμάτια από μέσα σου, είτε καταστρέφεσαι και λυγίζεις μια στο τόσο. It's up to you.

Ουσιαστικά, αυτό που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, η αγάπη, αυτή είναι που λίγο λίγο μέσα σου σε κάνει να πεθαίνεις. 

"Κοίτα σάν φεύγεις πώς δακρύζει ο ουρανός,

ο πόνος μας ανάμνησες στα χέρια του κρατάει
Σέ λίγο στό τραγούδι τού θα πεί ο κεραυνός,
πώς κάθε όνειρο γλυκό, θυμιέται, δέ γυρνάει "

εβολούσιον *

Είναι οι μέρες που διαβάζω Παλαιοντολογία και νιώθω ένα τσακ Ross Geller από τα φιλαράκια και προσπαθώ να καταλάβω πώς από θαυμάστρια του Δαρβίνου για τη θεωρία της εξέλιξης, κατάφερα να τον βρίζω γιατί εντάξει η παλαιοντολογία δεν τη λες και εύκολη με ΤΟΣΑ απολιθώματα και τόση εξέλιξη φίλε Κάρολε. 

Και καλά όλα τα είδη στο Κingdom Plantae εξελίσσονται. Εκεί που υπάρχει προβληματισμός είναι για ένα συγκεκριμένο είδος στο Kingdom Animalia , που λέγεται άνθρωπος. Υπάρχει γενικά μια ανησυχία στο πώς και πότε και αν ποτέ θα εξελιχθεί. 
Θα είναι για καλό? Θα είναι για κακό?
Τι θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε? ή πώς εξελιχθήκαμε αν είμαστε ήδη "μεγάλοι" ? Τελείωσε η εξέλιξη ή έχει και άλλο?

Για κάποιο λόγο , προβλέπω ότι θα καταλήξουν οι επόμενες γενιές να έχουν μεγαλύτερους αντίχειρες από τόσα scroll στην οθόνη του κινητού. Όσο για τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ίσως μεγαλώσει το κεφάλι λόγω ανάπτυξης του εγκεφάλου από τη γνώση και τη σκέψη, ενώ το στόμα θα μικρύνει γιατί θα σταματήσουν όλοι να μιλάνε για αυτά που θέλουν ή για αυτά που αισθάνονται αφού όλα θα τα δέχονται μηχανικά χωρίς να υπάρξει κάποια αντίδραση ή συζήτηση. 
Τα μάτια ίσως διευρυνθούν σε διάμετρο από τις πολλές ώρες μπροστά σε υπολογιστή και video games.
Για τα όργανα δε μπορώ να κάνω κάποια σίγουρη πρόβλεψη, αν και πλέον αντί για καρδιά παίζει να υπάρχει ένα απλό υμένιο το οποίο θα πάλλεται αργά για όταν θα χρειάζεται να σηκωθείς από τον καναπέ ή την καρέκλα του γραφείου μέχρι να πας στην κουζίνα για να φας. 
Για στομάχι και έντερα ίσως καταλήξει να υπάρχει μόνο ένα από τα 2 ώστε ό,τι θα βάζεις στο στόμα σου από Mc Donald's  να απεκκρίνεται κατευθείαν από τον οργανισμό χωρίς κάποια επεξεργασία. 

Θα υπάρχουν είτε οι ανορεξικοί είτε οι παχύσαρκοι και θα κάνουν παρέα μόνο όμοιοι με όμοιοι ενώ οι μεν θα κρίνουν τους δε και αντίστροφα. 
Οι "αναρχικοί" και παράξενοι της κοινωνίας θα είναι αυτοί που κάνουν παρέα με ανόμοιους, π.χ. ένας ανορεξικός με έναν παχύσαρκο ή αυτοί που γελάνε δυνατά ή αυτοί που μιλούν δυνατά στο μετρό και ενοχλούν τους άλλους είτε αυτοί που έχουν φίλους πραγματικούς και βγαίνουν από τα σπίτια τους. 

Για εξέλιξη χαρακτήρα και προσωπικότητας δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά αλλά σίγουρα όποιος έχει άποψη ή συναίσθημα ίσως θα είναι ο δαχτυλοδεικτούμενος ή ο αντίστοιχος "τεντυμπόης" της εποχής. 
Όλοι θα μισούμε ό,τι και όποιον θα φαίνεται καλύτερο από εμάς και όλοι θα ζούμε για να ανταγωνιζόμαστε τον άλλον.
Πάντως, η γλώσσα του ανθρώπου σίγουρα θα μικρύνει αφού πλέον το αλφάβητο θα εξαλειφθεί ή θα χρησιμοποιούνται πολύ λίγα γράμματα σε λέξεις με 2 άντε 3 γράμματα. Αφού όλα θα είναι σε συντομογραφίες. 

Οι γυναίκες θα είναι πολύ ψηλές,με φουσκωτά χείλη,τεράστιο στήθος,κατάξανθες και λίγες μελαχρινές αλλά με ψηλά πόδια και αρκετά στενή μέση,μακριές βλεφαρίδες και νύχια ενώ θα γεννιούνται με ενσωματωμένο highlighter ή contouring ανάλογα το γονιδίωμα. Α! και χωρίς κυτταρίτιδα εννοείται. Κάποιες θα καταλήγουν ανορεξικές κάποιες παχύσαρκες όμως όλες πάντως στα 20-40 που θα είναι στο πικ της νεότητας θα είναι ίδιες και κούκλες και δυστυχισμένες.

Οι άντρες θεωρώ ότι δεν έχουν πολύ ακόμα για να εξελιχθούν γιατί δεν έχουν αλλάξει πολύ εξωτερικά μέσα στο χρόνο. Ίσως, φουσκώσουν λίγο παραπάνω, ίσως στις επόμενες γενιές έχουν όλοι θεληματικό πηγούνι και μικρότερη θέληση για ζωή. Θα γεννιούνται με κοιλιακούς δηλαδή στους πρώτους 5 μήνες περίπου θα σχηματίζονται με τη μία και γύρω στο 7μηνο οι τετρακέφαλοι . Κάποιοι θα καταλήγουν ανορεξικοί ή παχύσαρκοι αλλά και αυτοί με τη σειρά τους στις ηλικίες 25-55 θα είναι ίδιοι και πανέμορφοι και δυστυχισμένοι. 

Δε συμφωνείτε ότι μπορεί να καταλήξουμε κάπως έτσι σαν είδος? 
Μα γιατί ? Αφού προς τα εκεί οδεύουμε όλοι. Η εξέλιξη δηλαδή έχει να κάνει με το περιβάλλον που ζεις, τις συνήθειες σου και τις φυσικές επιλογές σου. Βλέπετε κάτι διαφορετικό να ζητάει ή να απαιτεί η κοινωνία ή τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτής?
Όλοι θα είναι πανέξυπνοι ή πολύ χαζοί, "μεσαίας" κατηγορίας δεν θα υπάρχουν άνθρωποι.

Πραγματικά ελπίζω να τελείωσε η εξέλιξη στο δικό μας είδος γιατί πιστεύω δεν πάει άλλο. Ή έστω αν υπάρχει κάποια πιθανή εξέλιξη ας είναι καλύτερη. 
Ας βάλει μυαλό και θάρρος στις επόμενες γενιές ώστε να καταλάβει ο άνθρωπος ότι είναι πολύ μικρός μέσα στο Kingdom Animalia  και πως δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί κανένα άλλο είδος για δική του εκμετάλλευση. Ούτε καν άλλους ανθρώπους. 

Μια ελπίδα και μια ματαίωση είναι η θεωρία της εξέλιξης. 
Και είμαι τόσο εκνευρισμένη για αυτό, γιατί δεν είμαι φαν της ελπίδας, αλλά πρέπει να το αποδεχτώ. 
Απλά να είσαι αυτό που είσαι και να σε νοιάζει. Να το θες  και να σε αγαπάς.
Μπορεί να μην έχεις ιδέα από αγάπη ή να μην τη θες γύρω σου, αλλά τουλάχιστον πρέπει να εξελιχθείς μέσα σε αυτή γιατί οφείλεις να σε αγαπάς για ό,τι πιο παράξενο, μαύρο ή άσπρο, τρελό ή ήσυχο είσαι. 
Να σέβεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτόν τον κόσμο .
Να έχεις στο μυαλό σου πως θες να είναι τα παιδιά στο μέλλον και να κάνεις αυτό. Να εξελιχθείς σε κάτι καλό για αυτόν τον κόσμο γιατί αυτή η ζωή που έχεις και αυτός ο αέρας που αναπνέεις δεν πάνε στράφι. Όσο dead inside  και να είσαι ή όσο bright and shiny και να είσαι η ζωή σου αυτή σε όλο το ανθρώπινο είδος είναι σημαντική,οπότε αξιοποίησέ την όπως εσύ θες. Γιατί δεν είσαι πιο σημαντικός από κανένα αλλά είσαι σημαντικός.
Για αυτό όπως και να εξελιχθεί αυτό το είδος, ας είναι τουλάχιστον λίγο πιο όμορφο από τη παραπάνω δικιά μου θεωρία της εξέλιξης και σε αυτό μπορείς να βοηθήσεις και εσύ.

Αφήνω και ένα από τα τοπ 3 αγαπημένα μου βίντεο για food for thought. Που το βλέπω κάθε φορά που σκέφτομαι "ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΕΙΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ?" ή κάθε φορά που το ανθρώπινο είδος με απογοητεύει ή κάθε φορά που μπορεί να με απογοητεύω. 
Enjoy : https://www.youtube.com/watch?v=n5khU_6o7lc&t=6s

normality*

Παραγγέλνεις κοκτειλ από e-food σα να μην έχεις να διαβάσεις για την εξεταστική του Σεπτέμβρη σου του αγαπημένου, ακούς Chet Baker,το κλείνεις, ντρέπεσαι λίγο που το κλείνεις αλλά βάζεις summer bummer- Lana Del Rey ft. Asap Rocky  και κάπως έρχεσαι σε ένα καλό επίπεδο σκέψης από τους πρώτους κιόλας στίχους του τραγουδιού.

Σταματάς να περιμένεις από το σύμπαν πράγματα, σταματάς να "ζηλεύεις" κάτι καλύτερο, σταματάς να θέλεις να είσαι κάτι πιο ωραίο, σταματάς να σκέφτεσαι εσένα, να σκέφτεσαι όλα τα πρέπει που πρέπει να ακολουθήσεις, όλα τα "σε θέλω" που περιμένεις να ακούσεις, σταματάς να θες τους φίλους σου, σταματάς να είσαι ό,τι ελάχιστο προσποιείσαι έξω από το σπίτι σου. 

Και σκέφτεσαι τι είναι νορμαλ , σε πόσα και ποια καλούπια έχεις μπει για να αντέξεις στην κοινωνία. Την κοινωνία που μπορεί να είναι είτε μια παρέα, είτε η σχολή, είτε η δουλειά σου, είτε η πλατεία είτε μια διαδρομή σου με το λεωφορείο. 
Όσο ρέμπελ να είσαι όσο και να αντιστέκεσαι στο κατεστημένο πάντα ασυνείδητα θα προσποιηθείς.  Γιατί και να κρύβεις στοιχεία του εαυτού σου ή να συγκρατείσαι να μην κάνεις αυτά που θέλεις, θεωρούνται προσποίηση, δεν χρειάζεται να πεις ψέματα για κάτι που δεν είσαι για να προσποιηθείς.

Δεν είναι ο κόσμος ωραίος. Και ανήκεις και εσύ σε αυτόν. " Για να επιβιώσεις πρέπει να ακολουθείς κάποιους κανόνες, γιατί πρέπει να σέβεσαι, δεν ζεις μόνος σου σε αυτόν το κόσμο."
Πράγμα που σου έμαθαν στο σπίτι, στο σχολείο, στα φροντιστήρια, όπου και αν πήγαινες και το ακολούθησες γιατί αυτό ήταν το σωστό και το αφομοίωσες στο κεφάλι σου ως τη "νορμαλ" αντίδραση που πρέπει να έχει ένας "νορμάλ" άνθρωπος.
Και αν δεις στο δρόμο κάποιον να φωνάζει θα τον πεις τρελό, αν δεις στο μετρό κανένα με παράξενο ντύσιμο θα τον πεις φρικιό και αν δεις κανένα με παράξενο μαλλί θα πεις "ελεος". 
Το αστείο όμως είναι ότι αυτοί θα λένε το ίδιο για εσένα όταν σε δουν.

Γιατί δεν σου έμαθαν πως το νορμάλ δεν είναι αντικειμενικό. Είναι υποκειμενικό. Πως νορμάλιτυ δεν υπάρχει πλέον. Ποτέ δεν υπήρχε, απλά παλιότερα έμαθαν να κουκουλώνουν τα "παράξενα" ώστε να μην το δει ούτε ο γείτονας.
Αυτό θα σε πεθάνει αν συνεχίσεις να προσποιείσαι και να κρίνεις ό,τι δεν αρμόζει στην δικιά σου κανονικότητα. Δεν πέθανε κανείς από αγάπη, αγάπη μου, αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες .

Καλούπι πως πρέπει να είναι η "αγάπη" και πώς συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπάει. Και σε αυτό καλούπι. 
Ότι τα κακά κορίτσια δεν μπορούν να αγαπήσουν και ότι οι άντρες που παίζουν με τις γυναίκες δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. 
Όλα αυτά έχουν μια βάση από παρατηρούμενα γεγονότα, αλλά πλέον το παίρνεις σαν μια γενική αλήθεια χωρίς να το αναμασήσεις και νομίζεις πως τα κακά κορίτσια δεν αγαπάνε και ότι κάποιοι άντρες δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. 
Μαθαίνεις στις κόρες σου πώς να είναι καλές, να μη δίνουν δικαιώματα, να είναι σωστές γυναίκες, χωρίς να σου εγγυάται κανένας ότι θα γίνουν αυτά που τους έμαθες. Και όταν βλέπεις πως όταν γίνουν γυναίκες "ξεφεύγουν" από αυτό που τους έμαθες, απογοητεύεσαι γιατί δεν σου φαίνεται νορμάλ και πλέον δεν είναι καλά αλλά κακά κορίτσια.
Ενώ μεγαλώνεις τον γιο σου "για να γίνει ο άντρακλάς σου" και όταν μαθαίνεις ότι είναι γκει, απογοητεύεσαι μωρέ γιατί δεν είναι νορμάλ. Είναι αφύσικο, λες, να είναι ομοφυλόφιλος.

So,  πρέπει να μάθεις πως υπάρχουν καλά κορίτσια που τους αρέσει να έχουν πολύ κακές συνήθειες και κακά κορίτσια που είναι πολύ καλά. 
Υπάρχουν αγόρια που πάνε με 2 κοπέλες κάθε βράδυ και στην ουσία να μπορούν να αγαπήσουν, αλλά υπάρχουν και οι "μονογαμικοί" που είναι παντρεμένοι αλλά δεν θέλουν ούτε τα έντερά τους. 
Θέλω να σου πω πως, it's up to you πως θα δεις τον άλλον. Αν θα τον δεις κακό ή καλό, ωραίο ή άσχημο, σέξι ή ξενέρωτο, έξυπνο ή χαζό.

Αν η γνώμη των πολλών είναι η γενική αλήθεια ή το αντικειμενικό γιατί τότε τους βλέπεις να είναι όλοι όμοιοι μεταξύ τους? Γιατί πιστεύουν πως το νορμάλ είναι να μοιάζουν και πιέζονται από το ίδιο τους το εγώ για να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στη πραγματικότητα. Όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού είναι πάλι ο εαυτός τους που κρύβουν.
Α καλά, και αν φανταστείς ότι ζεις σε αυτήν την επόκ όπου έχεις μάθει να μιλάς με τα "συννεφακια" του κινητού όταν στέλνεις μηνύματα στα σόσιαλ τα μίντια. Δηλαδή, να θες ΝΑ ΒΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ και να στέλνει αυτός μετά από 5 μέρες, εσύ να το παίζεις κουλ και ανώτερη φουλ και όταν αποφασίζει να στείλει "ο μαλάκας" που αποκαλείς τόσες μέρες, σου λέει " έλα σόρρυ που χάθηκα" εσύ απαντάς " Σιγά καλέ όλα καλά" .
Ε μα έχεις πρόβλημα φίλη μου που καταπιέζεις τον εαυτό σου και δεν τον βρίζεις ή έστω να του πεις ότι σε πείραξε με τον δικό σου τρόπο.
*δε χρειάζεται να τον βρίσεις τον άνθρωπο με τη μία δωσ' του μια ευκαιρία*

Και άλλα τέτοια απλά καθημερινά ρουτινιάρικα παραδείγματα που σε βάζουν σε καλούπι υποσυνείδητα να έχεις μια συμπεριφορά που θα φανεί νορμάλ . Γιατί το άσπρο το δικό σου εγώ μπορώ να το βλέπω μαύρο αλλά δε μπορώ να σε κρίνω. 
Μπορείς να πας σε γάμο με παντόφλα, μπορείς να πας στη σχολή σου με νυφικό, μπορείς να πας σε κλαμπ με φόρμες , σε παραλία με πουλόβερ και τα μιλούύύνια τέτοια σχετικά αρκεί να μην προσβάλλεις κανένα και να σέβεσαι. Δηλαδή στη ζωή σου you can be a bad motherfucker but that don't make you a man αν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω.
Ελεύθερος ποτέ δεν θα είσαι. Η ελευθερία που νομίζεις ότι μπορεί να έχεις είναι ψεύτικη. Πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που δεν εξαρτάται από τίποτα και κανένα. Από κανένα κινητό, από κανένα χαρτονόμισμα, από καμία σκέψη να τον κρατάει, από κανένα τσιγάρο ή καμία ουσία,από κανένα άνθρωπο και κανένα συναίσθημα, από κανένα φόβο. Αν είσαι ελεύθερος τις αδυναμίες σου τις θεωρείς αρετές και δεν τις κρύβεις ούτε τις αφήνεις να σε κυριεύουν. 
Μακάρι να τα διαβάζεις αυτά που λέω και να είσαι ήδη ελεύθερος από ό,τι είδους εξάρτηση μπορεί να υπάρχει.

Δεν έχω γνωρίσει κανένα τόσο ελεύθερο, αλλά σίγουρα ξέρω πως λατρεύω όλους τους υπόλοιπους με τις αδυναμίες και να περίεργα γούστα και τις περίεργες ιδέες. Αρκεί να μη μπαίνεις σε καλούπια και να ορίσεις ποιο είναι το δικό σου "νορμάλ". Μπορείς σε παρακαλώ να είσαι ό,τι είσαι όπου είσαι και να παραδέχεσαι ό,τι σου αρέσει να κάνεις όσο διαστροφικό και να είναι για τους άλλους?
Ευχαριστώ.

how to be happy*

Είναι όπως ξέρετε οι μέρες του καλοκαιριού ζεστές, κάποιες μέρες είναι καυτές σε καίνε τα μάτια σου. Και δεν είναι πολύ βολικό να καίνε και τα μάτια σου όταν τυχαίνει και καίει και το μέσα σου όλο. 

Σήμερα ήταν μία από τις καυτές μέρες. 

Που κουνιέσαι αργά, που προσπαθείς να μη σκέφτεσαι,που νυστάζεις όλη την ώρα, που δε θες ούτε να μιλήσεις,ούτε να φας πολύ, που τη μόνη λύση σε όλα νομίζεις πως θα τη βρεις στο κρεβάτι σου παρέα με τον ανεμιστήρα. 

Παρόλα αυτά, έπρεπε να κάνεις κάποια πράγματα.

Που τα έκανες με μισή ίσως και 1/4 καρδιά.

Και που όταν έφτασες στο κρεβάτι σου, έπρεπε να ξανασηκωθείς γιατί ξέχασες πως είχες υποσχεθεί στη μαμά σου να κάνετε κάτι τόσο καιρό.

Γυαλιά ηλίου,σκέτος καφές,μούτρα μέχρι το πάτωμα και βαριά καρδιά μέχρι να φτάσουμε εκεί που έπρεπε.

Όλο υπενθυμίζω στον εαυτό μου να εκτιμάει τα λίγα,τα απλά,τα βασικά, αυτά που όλοι νομίζουμε δεδομένα.

Αλλά σήμερα δεν έπιασε ούτε αυτό. Και λες τι κάνω με τη ζωή μου. Και μου λέτε στα mail  τι να κάνω με αυτή τη ζωή και πώς να δω καθαρά και γιατί επιλέγω πάντα λάθος και γιατί χάνομαι στη σκέψη και γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος?

Γιατί χάνεις τα απλά.

Αυτά τα απλά που είναι τα κύρια. 

Πήρα λοιπόν ό,τι νύστα μου είχε απομείνει και τον καφέ και μπήκαμε όλοι στο αυτοκίνητο. Άνοιξα το τζάμι και όπως χτυπούσε ο καυτός αέρας ξαφνικά ένιωθα να δροσίζει και να μυρίζει κάτι όμορφο.

Ήταν η στιγμή που όλος ο πονοκέφαλος,τα μούτρα και η νύστα έφυγαν.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι περνούσαμε από ένα πολύ στενό δρόμο που ήταν ντυμένος από τις πορτοκαλιές. 

ΩΩΩ Χριστέ μου πόσο τυχερή είμαι που ζω στην επαρχία και πόσο λατρεύω τα χωριά τελικά. 

Και πόσο θα ήθελα να ζήσω μια βδομάδα σε εκείνα τα χωριά. 

Να ξυπνάω το πρωί με αυτή τη μυρωδιά του φρεσκοποτισμένου χώματος,του άνθους τησ πορτοκαλιάς και της γειτονιάς. 

Όλοι έξω στα σπίτια τους σε καρέκλες ασπρεσ μπλε να συζητάνε και να γελάνε. 

Και η ώρα 7μιση-8παρά το απόγευμα και να είναι ο ουρανός στα καλύτερά του χρώματα. 

Και εσύ που σκοτίζεσαι για τα προβλήματα σου , για την κάθε μέρα, για τα όνειρα που δεν τα έχεις κάνει πραγματικότητα ακόμα. 

Σου λέω να βγεις στο μπαλκόνι σου όπου και να μένεις και να κοιτάξεις τον ουρανό. 

Αν μπορείς να ξεφύγεις λίγο στην επαρχία να το κάνεις. Αν έχεις ανθρώπους σε χωριό να πας εκεί. Μην ανησυχείς άνθρωπε της πόλης, όσο αντέξεις εκεί. Να πας. 

Έρωτες,χρήματα,άγχη,πτυχία, εξεταστικές, τι είναι μόδα,τι δεν είναι ,κινητά,φορτιστές,ακριβά εστιατόρια,ακριβές διασκεδάσεις. Δεν τα έχεις ανάγκη. 

Ανάγκη κύρια δεν είναι αυτά . Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα και έμμεσες ανάγκες και περίπλοκες. Που αν κάτσεις λίγο και σκεφτείς αυτά όλα είναι κύριες πηγές των προβλημάτων σου και πιάνουν πολύ χώρο στο κεφάλι σου. Δημιουργούν μια σαλάτα στο κεφάλι  που δεν μπορείς ποτέ να βάλεις σε σειρά. 

Δε μπορώ να σου πω πλέον ότι μπορείς να ζήσεις σίγουρα χωρίς αυτά αλλά ξέρω ότι δεν τα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που προσπαθούν να πάρουν πτυχίο,να κάνουν κάτι από αυτό που ονειρεύονται στη ζωή τους, να επιτύχω ως άνθρωπος , να μη με απογοητεύσω, να καταφέρνω να κάνω τη δουλειά που αγαπώ,να έχω το σπίτι που θέλω,να γνωρίσω τον έρωτα και την αγάπη της ζωής μου σε έναν άνθρωπο και όλα αυτά που σκέφτεσαι και εσύ. 

Συν πολλά άλλα.

Ως mrs elenalda, επίσημα δηλώνω πως η ζωή βρίσκεται εκεί που κουράζεσαι για αυτά που θες, εκεί που δε σκέφτεσαι τι ρούχα θα βάλεις, στους φίλους χωρίς ζόρια, στα μάγουλα χωρίς contouring, στις κουβέντες που δε χρειάζεται να μιλήσεις και πολύ, στην αγάπη που δίνεις χωρίς ανταλλάγμα, στα ηλιοβασιλέματα και εκεί που μυρίζει νυχτολούλουδο.

Χρειάζεται να απλουστεύσεις όλο σου το είναι και να βρεις τι είσαι. Όχι τι νομίζεις πως είσαι. Όχι τι λένε οι άλλοι πως είσαι. 

Το ΕΙΣΑΙ το αυθεντικό. Γιατί το "είμαι σπουδαίος" είναι σχετικό και αλλάζει μέσα στο χρόνο, μέσα στην κοινωνία. Δηλαδή μπορεί να είσαι σπουδαίος στην Ελλάδα,αλλά στην Αμερική να είσαι μέτριος έως κακός. 

Άρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τι ΕΙΣΑΙ. Αυτό το είσαι το αναλλοίωτο στο χρόνο και τη γεωγραφία. Αυτό το ΕΙΣΑΙ της ύπαρξής σου, το βαθύ, το δικό σου. 

Χρειάζεσαι δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν. Διάλεξε δυο χέρια που ξέρεις πως δε θα σε προδώσουν ποτέ και που σε νοιάζονται βαθιά.

Χρειάζεσαι ουρανό.

Χρειάζεσαι λίγα και άνετα ρούχα.

Χρειάζεσαι δέντρα. Πράσινα και πολλά.

Χρειάζεσαι καθαρό αέρα.

Χρειάζεσαι βουνό.

Χρειάζεσαι θάλασσα.'Εστω να τη βλέπεις.

Χρειάζεσαι μπλε δηλαδή. Είτε αυτό του ουρανού ή της θάλασσας.

Χρειάζεσαι λίγη ώρα χωρίς ακουστικά και μουσική για να ακούσεις λίγο τη φύση. 

Χρειάζεσαι μάτια. Δεν χρειάζεται να κοιτάς , χρειάζεται να βλέπεις από μέσα σου. 

Χρειάζεσαι κενό στο κεφάλι σου. Κενό για χώρο όμορφων εικόνων και ωραίων μυρωδιών.

Χρειάζεσαι γέλιο. Μέχρι να πονέσει το στομάχι σου από αυτό.

Χρειάζεσαι να καταλάβεις το ότι υπάρχεις δεν είναι τυχαίο και είναι μοναδικό. Χρειάζεσαι να βρεις αυτό που είσαι γιατί είσαι μοναδικός. Όχι πιο σπουδαίος από κανένα άλλον. Αλλά είσαι εσύ. Και είσαι εδώ.

Για αυτά και μόνο χαρακτηρίζεσαι ευτυχισμένος.

Και μετά λύνεις όλα τα υπόλοιπα πιο εύκολα.

vacaciones*

                               

Σημαντικά tips  για τις διακοπές καλοκαιριού 2017 θα βρεις παρακάτω. 

tip #1 :
Ξέρεις ότι βγήκε το καινούργιο άλμπουμ της Lana Del Rey  το Lust for Life ? Δεν είσαι fan? Κρίμα τα νιάτα και η τσαχπινιά κρίμα το μπόι σου καλέ, αλλά δε θα επιμείνω, εγώ απλά το προτείνω ως μια πάρα πολύ καλή ήρεμη-cocktail playlist που μπορείς να κατεβάσεις. 
Κατά τη γνώμη μου - την όχι και τόσο ταπεινή-, προτείνω playlists ήρεμες και χαλαρωτικές για να βοηθήσεις το μυαλό σου να αδειάσει και να μη σκέφτεται πολύ, να του δώσεις το χρόνο να ακούσει ήρεμες μελωδίες εκεί που κάθεσαι στην παραλία ή στο μπαλκόνι σου με το αεράκι και το ice tea  σου. 

tip #2 :
Φωτογραφίες. Να βγάλεις τόσες όσες σου χρειάζεται για να θυμάσαι το καλοκαίρι του 2017. 
Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ξεκολλήσει λίγο από το κινητό και τη μανία των σελφιζ ή των insta stories και άσε αυτό το 5ήμερο ή 7ήμερο διακοπών αφιερωμένο στην παρέα σου. Όποια και να είναι αυτή.
Τώρα, ένα insta story δε θα κρατηθείς να μη το βγάλεις το ξέρω, αλλά ασ μην είναι μπούτια με θέα την παραλία και χασταγκ και λάδια και φλαμίνγκο και τετοια. Τέτοια βλέπουμε κάθε μέρα. Βe creative και βγάλε μια ομαδική με το παρεόνι να γελάτε . Ίσως το παρατράβηξα με αυτό το tip  αλλά δικό μου μπλογκ είναι γράφω ό,τι θέλω και εσύ ακολουθείς ό,τι θέλεις.

tip #3 :
Κορίτσια μου καλοκαιρινά.
Είστε όλες όμορφες και χωρίς make up στην παραλία. 
Αφήστε τον εαυτό σας, το πρόσωπό σας και το σώμα σας τόσο χαλαρό όσο χρειάζεται για να απολαύσετε κάθε στιγμή. Όχι πως "απαγορεύεται" το make up αλλά με μέτρο αν δεν μπορείς χωρίς τελείως το νεσεσερ σου.
Σίγουρα το φρύδι τύπου "ισοσκελές τρίγωνο" δεν περνάει στην παραλία δηλαδή αρκούν οι μόνιμες βλεφαρίδες που βάζετε για το έντονο βλέμμα. 
Feel fucking free  με το πρόσωπό σας γυμνό και όχι μόνο με το σώμα σας. :)

tip #4 :
Ρούχα.
Εκτός αν πηγαίνετε 3 βδομάδες διακοπές ελαττώστε τα ρούχα και τις βαλίτσες που παίρνετε μαζί σας. 
Πάρτε άσπρα μπλουζάκια, τα τζιν σας, τις βερμούδες σας, και σαγιονάρες ή και τα μακρυά σας φορέματα αν είστε κορίτσια. 
Γενικά στο μυαλό μου ο όρος "διακοπές" σημαίνει ουσιαστική διακοπή από όλα -όσο αυτό γίνεται-. Δηλαδή όλη μέρα μαγιό, σαγιονάρες και απλά,άνετα ρούχα για να ζήσετε μέρες και νύχτες άνετες. Ποιος θα σας πει τι αν πάτε στο club όπως θέλετε? Δεν μπορεί να σας πει κανείς τίποτα είστε διακοπές. 

tip #5 : 
Σε αυτό το tip  θα γίνω η μαμά Έλενα.
Παιδιά αντηλιακά με προστασία. 
Γυαλιά με πραγματικό φακό. 
Και μαντήλια στο κεφάλι αν είστε σαν κ εμένα και δεν μπορείτε τα καπέλα,αλλιώς καπέλα.
Τα πράγματα με τον ήλιο και τις επιδράσεις του έχουν σοβαρέψει και πλέον δεν είναι σέξυ να ξεροκαίγεσαι στον ήλιο για να έχεις σοκολά χρώμα και μετά να έχεις θέμα με το δέρμα σου. 

tip #6 : 
Μεθύστε. 
Από ποτά,από αγκαλιές, από ωραίες στιγμές , από βλακείες, από βουτιές, από γέλια από ό,τι σας συμπληρώνει. 
Μεθύστε από όλα αυτά για να αντέξετε τον χειμώνα που έρχεται. 

tip #7 : 
Πάρτε άρωμα λίγων ml μόνο και μόνο για τις διακοπές. Για να ψεκάζεστε όταν βγαίνετε και να συνδέσει η όσφρησή σας τη μυρωδιά αυτή με τις αναμνήσεις αυτές των διακοπών. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα την καταγραφή των ωραίων στιγμών μέσα στο κεφάλι σας με μυρωδιά. Όταν θα τύχει και θα ξαναμυρίσετε μετά από καιρό το άρωμα αυτό θα ξέρετε ότι θα είναι η μυρωδιά των διακοπών του 2017 και αν κοιταχτείτε εκείνη την ώρα στον καθρέφτη,σίγουρα θα δείτε ότι ασυνείδητα σκάτε ένα χαμόγελο. 

tip #8 :
Mην ερωτευτείς το καλοκαίρι.
Αυτά δεν τα ελέγχεις πάντα βέβαια, αλλά καλό είναι να σιγουρευτείς πριν δεσμευτείς.
Τώρα θα μου πεις τι διαφορά έχει το καλοκαίρι από το χειμώνα. 
Αυτή η εποχή έχει ζέστη, έχει το λεγόμενο γιόλο, έχει τα ποτά, έχει το "αφέσου", έχει το "κάνε ό,τι θες" και το "ζησ' το όπως θες" ως κύριους άξονες. Κατάλαβες γτ έχει διαφορά από τον έρωτα του χειμώνα?Χωρίς να μηδενίζω κάθε καλοκαιρινό έρωτα που γεννιέται, νομίζω πως όλοι έχουμε ακούσει "καλοκαιρινός έρωτας είναι θα περάσει" αν είναι από αυτούς που δεν περνάει όμως,να είσαι ευπρόσδεκτος και να τον αφήσεις να δοκιμαστεί και το χειμώνα :)

tip #9 :
Αν το παγωτό σας κάνει χαρούμενους, φάτε όσο θέλετε. 
Φάτε ό,τι και όσο θέλετε τις μέρες αυτές είστε πολύ όμορφοι και πολύ όμορφες για να κάνετε κράτη και στο φαγητό αυτές τις ολόδικές σας μέρες.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες περί tip  του χειμώνα, αλλά για το καλοκαίρι τα 9 αυτά tips  είναι μια χαρά. Αν και ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερη fan  του καλοκαιριού, αναγνωρίζω ότι είναι η εποχή του να αφήνεσαι σε ό,τι θέλεις εσύ να αφεθείς και ότι δεν σηκώνουν πολλά "πρέπει" και πολλά "tips" αυτοί οι 3 μήνες. 

Buenas vacaciones a todos !

don't be pretty like her. be pretty like you *

                                 

Ήρθε η εποχή που άρχισαν τα #tb #summer να παίρνουν φωτιά στο instagram ενώ δειλά δειλά κάποιοι φοράνε τα σορτς ή τις καλοκαιρινές flip-flops ή και κάποιοι πιο θαρραλέοι αρχίζουν να φορούν τα μαγιό και βουρ στις παραλίες. 

Είναι εκείνη η στιγμή της παραλίας.

Που προσωπικά ποτέ δεν μου έλειψε γιατί καλώς ή κακώς δεν είμαι φαν της θάλασσας (εκτός αν μιλάμε για αυτή της Ελαφονήσου), οπότε δεν με χαροποιεί και πολύ το summer time. Δηλαδή αν μου έδινες Ιούνιο μήνα εισιτήρια για 3 μήνες διαμονή στην Αλάσκα, χάρη θα μου έκανες, δηλαδή αν κάποιος έχει 1 άχρηστο εισιτήριο για Αλάσκα, εγώ είμαι εδώ. Είμαι εδώ για εσάς. 

Παρόλα αυτά, θέλω να πω πως όλοι έχουμε θέση στην παραλία. 

Επειδή έχει γίνει λίγο βαρετό να κρίνεις,να στραβοκοιτάς και να σχολιάζεις κάποιον στα μέσα,στο δρόμο,στην καφετέρια, πρόσεχε γιατί στην παραλία θα πέσεις στην παγίδα και θα σχολιάζεις σίγουρα πιο έντονα. 

Σκοπός αυτού του ποστ είναι να σε αποτρέψω να κρίνεις και να στραβοκοιτάς κάτι που μπορεί να μη σου αρέσει. Γιατί τα ρούχα λιγοστεύουν και το άσπρο δέρμα σιγά σιγά όλων όσων αγαπούν το καλοκαίρι, θέλει να αράξει στην παραλία χωρίς να το κρίνουν. Και αν σταματήσεις να κρίνεις και να σχολιάζεις και αποδεχτείς τον άλλο όπως είναι, θα νιώσεις πολύ εντάξει με τον εαυτό σου και πραγματικά ωραία.

Δηλαδή σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε 7δισ άνθρωποι διαφορετικών μεγεθών,χρώματος μαλλιών,χρώματος δέρματος κλπ κλπ.

Just a reminder: όλοι έχουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα και να χαλαρώνουν στην ξαπλώστρα ήσυχοι χωρίς τίποτα να τους νοιάζει. Για αυτό μην καρφώνεσαι και σχολιάζεις αυτούς που οι εμφάνισή τους είναι λίγο διαφορετική από αυτή που έχεις συνηθίσει. 

Δηλαδή το θέμα ομορφιά και το τι θεωρείς εσύ άσχημο είναι πολύ υποκειμενικό καλέ μου φίλε αναγνώστη. Αν εσύ έχεις ως πρότυπο την Kim την Kardashian και θέλεις μεγάλους πωπούς και στήθος στο Θεούλη και χείλη σωσίβια και γενικά θες να πηγαίνεις βαμμένη στις παραλίες IT IS OK. Και αν έχει συνηθίσει το μάτι σου να βλέπει μικρές μικρές kim all over the world, θα έχει αρχίσει να του αρέσει αυτό το είδος ομορφιάς. 

Αλλά άκου να δεις πώς έχει. Υπάρχουν άλλες που έχουν πρότυπο την Keira Knightley  που δεν έχει στήθος ούτε κάποια καμπύλη πάνω της. 

Δηλαδή τα πρότυπα και η ομορφιά δυστυχώς μας κάνουν να κινούμαστε γύρω από κάτι που δεν είμαστε. 

Να είσαι όμορφος σαν να έχεις εσένα τον ίδιο πρότυπο. Σου επιτρέπω να θαυμάζεις και να σου αρέσει παραπάνω από αρκετά ένας άνθρωπος για τον χ,ψ λόγο. Αλλά γίνε όμορφος ή όμορφη μέσα από εσένα. Χωρίς να χρειαστεί να μοιάσεις σε κάποιον άλλο. 

Σου αρέσουν οι άντρες με κοιλίτσα. ΒΕ ΤΗΑΤ. Σου αρέσουν οι φουσκωτοί? BE THAT. 

Δηλαδή τι έχετε πάθει όλοι με τη δίαιτα πριν το καλοκαίρι και τα χτυπήματα στα γυμναστήρια? Λέτε να μην σας αποδέχεται η ίδια η παραλία αν είστε 5 ή 10 κιλά παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε?

Αποδέξου τον εαυτό σου και νιώσε λίγο ελεύθερος. Αν είναι κάποιος να σχολιάσει, θα σχολιάσει και θα κάνει κακό στον εαυτό του γιατί αφήνει "μικρότητες" να του παίρνουν λεπτά από το χρόνο του. 

Ποιος ορίζει ποια είναι όμορφη ή νορμαλ ή άσχημη?

Έχεις δει κανένα να είναι ίδιος με τον άλλο στο εσωτερικό έστω?

Έχουμε μια τάση να ισοπεδώνουμε και να σχολιάζουμε αρνητικά τη διαφορετικότητα, ενώ το παράλογο αυτού του κόσμου είναι το να μοιάζουμε όλοι.

Όλοι λοιπόν, σου αρέσουν ή όχι, θα είναι στην παραλία. Γιατί το καλοκαίρι είναι λίγες μέρες μακριά και είμαι σίγουρη ότι κανείς δε θέλει να νιώσει άσχημα στην παραλία. 

Μπορεί να έχεις το τέλειο σώμα,το τέλειο μαγιό,τους τέλειους μύες, αλλά εγώ δε σε θεωρώ όμορφο. Και δε χρειάζεται να σε δω σε παραλία για να στο πω. Αλλά δε θα σε σχολιάσω ενώ θα κάνεις τη βουτίτσα σου ή ενώ θα ξαπλώνεις αμέριμνος για να ξεροκάψεις το δέρμα σου. 

Τώρα αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η ομορφιά αφορά μόνο την εξωτερική εμφάνιση...δεν θα κάτσω να σου βάλω εγώ μυαλό. 

Να είσαι ο εαυτός σου, να μην είσαι όμορφος σαν κάποιον άλλο. Να είσαι γεμάτος αυτοπεποίθηση για αυτό που είσαι και έτσι θα είσαι ουσιαστικά όμορφος. Βγάλε την κορμάρα σου στην παραλία χωρίς ενδοιασμούς. 

Είτε έχεις μπυροκοιλίτσα,είτε είσαι bodybuilder,είτε είσαι γυμναστής,είτε όχι. 

Είτε έχεις κυτταρίτιδα,είτε το πιο σφριγυλό σώμα,είτε έχεις ενίσχυση στο σουτιέν του μαγιό,είτε όχι, είτε μεγάλη περιφέρεια είτε καθόλου καμπύλες. 

Αν δεν είσαι pretty like you, σαν ποιον θα είσαι όμορφος?

Νομίζω αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι ότι πρέπει να ξεκολλήσουμε λίγο από το " πρότυπο " που είναι πολύ περιορισμένο και πολύ συγκεκριμένο. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ένα πρότυπο και όλοι εμείς να το ακολουθούμε λες και είναι ο σωτήρας μας και θα πρέπει να είμαστε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση αυτού. Δηλαδή η παγίδα της ομορφιάς από τα πρότυπα είναι ξεκάθαρη. Πρέπει να ξεκολλήσουμε το μυαλό μας, και όντως επειδή έρχεται το καλοκαίρι και πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου με λιγότερα ρούχα, νομίζω ότι πρέπει λίγο να χαλαρώσουμε όλοι και να μην του δίνουμε παραπάνω σημασία από ό,τι πρέπει.

Εσάς που σας αρέσει το καλοκαίρι και όλο αυτό που γίνεται 3 μήνες,όλη η ελαφρότητα, όλη η ελευθερία, όλα όσα διώχνεις από πάνω σου, ελπίζω να το τηρήσετε και στη συμπεριφορά γιατί δεν είστε μόνοι σας παιδιά. 

fight for him*

                                                                

Το θέμα εδώ είναι ότι αν ένας άντρας σοβαρός μπει σε σχέση, θα το εννοεί και θα πρέπει να είσαι πολύ ξεχωριστή για να είναι αυτός για εσένα και εσύ για αυτόν μόνο.

Μην του ψήσεις πολύ το ψάρι στα χείλη αλλά μην φτάσεις και στο άλλο άκρο και του πάρεις και το ρόλο του κυνηγού.

Μην δείχνεις εύκολη και ότι είσαι για όλους. 

Πρέπει να τον κάνεις να νιώσει ότι είσαι μόνο για αυτόν και ότι δε θα τον αφήσεις. 

Δεν θέλει πολλά ο άντρας που θα είναι δίπλα σου.

Θέλει να είσαι δίπλα του.

Στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Να είσαι το στήριγμά του και αυτή που θα τον καθησυχάσει και θα του πει ότι είναι δυνατός.

Να επικοινωνείτε άψογα χωρίς να χρειαστεί να πείτε  πολλά.

Μην γκρινιάξεις όταν δεν σου δώσει πολύ σημασία γιατί μπορεί να μην είναι τόσο δυνατός όσο δείχνει για να την αντέξει. 

Μην τον ξενερώσεις και άφησέ τον να νιώθει πως στηρίζεσαι πάνω του και ότι είναι ο προστάτης σου.

Μην είσαι γατούλα ούτε μάγκας. 

Να είσαι το όμορφο κοριτσάκι του και η δυνατή γυναίκα γεμάτη όνειρα ταυτόχρονα. 

Να τον θαυμάζεις και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. 

Να είσαι αυτή που θα θέλει να πει καληνύχτα χωρίς να του το υπενθυμίσεις.

Και απλά φίλα τον.

Ανέβα πάνω του με φόρα και φίλα τον λες και είναι ο μόνος άντρας που θα σε κάνει ευτυχισμένη. Λες και το μόνο πράγμα που περίμενες όλη μέρα είναι αυτό : να τον δεις και να σε σηκώσει στην αγκαλιά του καθώς τον φιλάς.

Θέλει ένα απλό σπίτι και ένα πιάτο ωραίο φαγητό να φάτε οι δυο σας. 

Δε χρειάζεται να είσαι από τις γυναίκες που ξημεροβραδιάζονται στην κουζίνα, θέλει απλά φροντίδα. Να είσαι εσύ που του κουμπώνεις το πουκάμισο, εσύ αυτή που ρωτάει αν ταιριάζει το πουκάμισο με αυτό το παντελόνι και εσύ που θα του ξεκουμπώσεις το πουκάμισο.

Να σε μάθει PRO και άλλα video games και να παίζετε μαζί.

Να είσαι σέξυ μόνο για αυτόν χωρίς να είσαι προκλητική για τους άλλους. 

Και να είσαι εκεί δίπλα του. Γιατί χρειάζονται πιο πολύ τις αγκαλιές όσο και αν δεν το παραδέχονται.

Να ακουμπάς συχνά το κεφάλι σου στον ώμο τον δικό του. 

Αυτό θέλουν.

Να ακουμπάς το κεφάλι σου στον ώμο του όταν δεν είναι καλά χωρίς να πείτε κάτι.

fight for her*

                                 

Μη της δώσεις ελπίδες χωρίς να έχεις τον σκοπό να τις εκπληρώσεις και μην αθετήσεις τον λόγο σου, όποιος και να είναι αυτός.

Μην της ζητήσεις πίσω δώρο που της έχεις κάνει, μην την γελοιοποίησεις και μην την κάνεις ποτέ να νιώσει "σαν τις άλλες". 

Άφησέ την να σε θαυμάζει και να θέλει να νιώθει σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά όταν είστε μαζί. 

Δεν θέλει μαγεία και αστεράκια και να τρέχετε χεράκι-χεράκι στις παραλίες και να κυνηγιέστε σαν ελληνική ταινία του '60.

Μη πιστεύεις αυτά που λένε όλοι ότι δεν ξέρουν τι θέλει επειδή "είναι γυναίκα" . Θέλει απλά πράγματα όσο περίπλοκη και να είναι. 

Θέλει 2 χέρια μπλεγμένα γύρω της αργά το βράδυ μέσα στο ολοσκόταδο και εσένα να είσαι η μόνη της αλήθεια σε ένα κόσμο που όλα είναι ψεύτικα.

Να την κάνεις να γελάει με την καρδιά της.

Και απλά φίλα την. Αργά και πάρε το χρόνο σου, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος που θα μπορούσες να είσαι.

Φίλα την αλλά οχι σαν να περιμένεις κάτι παραπάνω. Δηλαδή χωρίς να μπλεχτούν τα χέρια σου στο πουκάμισο ή την φούστα της. Τίποτα τέτοιο.

Φίλα την σαν να έχει ξεχάσει το στόμα σου άλλα χείλη που είχες φιλήσει.

Γέλα μες το στόμα της, ανέπνευσε την εκπνοή της. Φίλα την με το πρόσωπό της μέσα στα χέρια σου ή με τα χέρια σου μέσα στα μαλλιά της.

Ή τραβώντας την από τη μέση όλο και πιο  κοντά σου.

Φίλα την λες και θες να χορέψετε και ας μην ξέρεις χορό. Σαν να θες να την στριφογυρίσεις στη μέση μιας τεράστιας σκηνής βλέποντάς τη να σε κοιτάζει σαν να είσαι το πιο όμορφο πράγμα που έχει δει.

Φίλα τη λες και είναι το πιο φωτεινό πράγμα που έχεις δει.

Πάρε το χρόνο σου.

Φίλα τη λες και είναι το πρώτο και τελευταίο κομμάτι σοκολάτας που θα γευτείς, ή λες και είναι το πιο παλιωμένο και μοσχομυριστό ουίσκι.

Φίλα τη μέχρι να ξεχάσει να πως είναι να μετράει.

Φίλα τη σιωπηλά.

Kiss her stupid, και άκου την να λέει το όνομά σου.

same darkness inside*

Τα καλά μπορείς να τα μοιραστείς με όλους. Το χιούμορ,την πλάκα, τις ωραίες σου ματιές, τις εξυπνάδες, τις επιτυχίες, τα χαμόγελα,τα πάρτυ,το ωραίο γούστο σου στη μουσική, το ντύσιμο, τη μαγειρική. 

Όλα μπορείς να τα μοιραστείς με όλους. 

Αν θες να κάνεις έναν ξεχωριστό πρέπει να δεθείς όχι στα καλά και στα δύσκολα. Αλλά στα πιο δύσκολα.

Αυτό που όλοι ψάχνουμε τελικά, ξέρεις και εσύ ο ίδιος ότι είναι η αγάπη, ο έρωτας με όποιο τίμημα και να πρέπει να πληρώσουμε.

Για αυτό ζεις και από αυτό ζεις. Αυτό σε γέννησε.

Χρειάζεσαι μια φωνή που θα σου πει " εδώ είμαι " και " όλα θα πάνε καλά".

Χρειάζεσαι να γίνεσαι χάλια για έναν άνθρωπο. Για έναν και μόνο άνθρωπο.

Μια παγίδα για να νιώθεις πάλι χάλια.

Να αναρωτιέσαι που είναι? τι κάνει? φοβάται? προσέχει? με σκέφτεται?

Να θες μια παγίδα που μόνο εσύ ανακάλυψες.Έναν άνθρωπο που ξέρεις κάθε μαυρίλα του. Που έχεις ανακαλύψει κάθε σημείο του βυθού του κάθε κρυμμένο κοράλλι και να αγαπάς κάθε σταγόνα αυτού του βυθού και ας ξέρεις ότι θα σε ταλαιπωρεί.

Αρκεί να έχεις την ίδια μαυρίλα. Στις χαρές και στα δύσκολα όλοι είναι δίπλα. Σε αυτά τα μέσα τα βαθιά του άλλου, να είσαι μόνο εσύ. 

Να ταιριάζεις την μαυρίλα σου μαζί με τη δικιά του. Να δέχεσαι τους δαίμονές του και να τους αγαπάς πιο πολύ από κάθε χαμόγελο. Να είσαι δηλαδή με τον άλλο σε ένα πέλαγος χαμός. Λιώμα,κουρασμένος,ανησυχώντας κάθε στιγμή,αλλά και πάλι να θες να είσαι μόνο για αυτόν χάλια. 

Δηλαδή αν δεν ενώσεις την μαυρίλα σου με τον άλλο τι άλλο να ενώσεις?

Αν δεν ενώσεις αυτά που δεν ξέρουν οι πολλοί? Τι έρωτα περιμένεις να ζήσεις?

Τα πιο άσχημα και τα πιο άγρια χαρακτηριστικά σου πρέπει να μοιραστείς, και αυτά πρέπει να δώσεις στον άλλο για να είσαι εσύ για αυτόν και αυτός για εσένα. Να γελάτε ναι, να έχετε τις ίδιες αρχές ναι, να έχετε την ίδια λογική, τα ίδια γούστα ναι. 

Αλλά να έχετε την ίδια μαυρίλα μέσα σας, αυτό είναι που θα ενώσει τα πάντα μέσα σου. 

Δες το εγωιστικά και αυτό όπως τόσα άλλα γύρω σου. Όταν ερωτεύεσαι κάποιον δεν "φταίει" ο άλλος για αυτό που παθαίνεις. Το αντικείμενο του πόθου είναι μόνο η αφορμή, ενώ ο τυχερός που ζει και βιώνει τόσα ταυτόχρονα συναισθήματα και τόση όμορφη αβεβαιότητα, είσαι εσύ. 

Βρες κάποιον με τις ίδιες ιδιοτροπίες και τα ίδια "λάθη". Τις ίδιες κακές συνήθειες και τις ίδιες κακές σκέψεις. Τις ίδιες ανησυχίες. 

You have to match your darkness σε απλά ελληνικά. 

Και συνήθως με αυτούς που ταιριάζεις την δικιά σου σκοτεινιά είναι αυτοί που συνέχεια θα διαφωνείτε. Θα γίνεσαι συνέχεια χάλια. Θα μαλώνετε συνέχεια και πολύ. Μπορεί να συμφωνείτε σε ελάχιστα πράγματα ή σε τίποτα απολύτως. Αυτοί που συνέχεια σε δοκιμάζουν και συνέχεια τσακώνεσαι για το καθετί.

Αυτές οι διαφορές, αυτοί οι τσακωμοί, αυτές οι εντάσεις, αυτά τα βρισίδια, αυτά τα γιατί, αυτά τα σπρωξίματα,αυτές οι φωνές... αυτά είναι που θα σε κάνουν συνέχεια χάλια. 

Αλλά θα έχετε ένα κοινό. Θα θέλετε και οι δύο να γίνεστε τόσο χάλια μόνο ο ένας για τον άλλο. 

Πάλι θα γυρίζεις εκεί για να σε κάνει χάλια. Γιατί αυτόν ξέρεις, αυτόν θέλεις, αυτή τη μαυρίλα  ταίριαξες με τη δικιά σου. 

ποιος νομίζεις ότι είσαι?*

                                   

                                  
Ονειρεύεσαι μια μέρα να κάνεις καλή οικογένεια, να γίνεις ο σωστός γονιός για το παιδί σου, να γίνεις καλή θεία ή θείος, να γίνεις σωστός στη δουλειά σου , να βοηθήσεις, να κάνεις κάτι καλό.

Πώς περιμένεις να τα κάνεις όλα αυτά πραγματικότητα όταν υπάρχει τόσο μίσος γύρω και μέσα σου? 
Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς όταν ταυτόχρονα κατακρίνεις ενα gay ζευγάρι ή φοβάσαι για τους πρόσφυγες ή κοιτάς περίεργα στο αστικό λεωφορείο έναν Αλβανό ή ένα Πακιστανό. 
Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς και να είσαι ρατσιστής . Δε μπορείς να θέλεις να γίνεις καλός γονιός αλλά να μη δέχεσαι ότι το παιδί σου μια μέρα θέλει να σου μιλήσει ειλικρινά για όσα αισθάνεται και θέλει. 


Δε γίνεται να πρέπει να εξηγούμε το 2017 όταν όλα έχουν προχωρήσει, ότι το να είσαι διαφορετικός είναι προτέρημα. 
Αυτά που μαθαίνεις στο σχολείο για τη διαφορετικότητα και πόσο σημαντικό είναι να τη σέβεσαι, δεν τα μαθαίνεις μόνο για τις εκθέσεις σου στις Πανελλήνιες. 
Τα μαθαίνεις για εσένα. 
Δε γίνεται να πιστεύεις ότι εσύ είσαι μακριά από τον φόβο και τον πόλεμο και ότι κάθε μέρα θα κοιμάσαι και θα ξυπνάς στο κρεβάτι σου. Δε γίνεται να νομίζεις ότι ο φόβος και ο πόνος δεν σε ακουμπάνε όταν η Αμερική και η Ασία είναι μόλις κάτι ώρες μακριά σου.
Δε ζεις σε άλλον πλανήτη. Ζεις σε αυτόν που ο πλανητάρχης απαγόρευσε την είσοδο νόμιμων μουσουλμάνων στη χώρα. Ζεις μόλις λίγες ώρες μακριά από τον φόβο του πολέμου που γίνεται στην Ασία. Ζεις ανάμεσα σε πρόσφυγες που λίγα χρόνια πριν έκαναν αυτό που έκανες και εσύ. 
Ξυπνούσαν, πήγαιναν στις δουλειές τους, τα παιδιά τους στο σχολείο και έτρωγαν μαζί το φαγητό τους. 
Ποιος σου είπε ότι αυτά που έχεις τώρα είναι δεδομένα? 
Ποιος σου είπε ότι σε 10 χρόνια από τώρα θα είσαι στην ίδια βολεμένη θέση που είσαι τώρα?

Προφανώς υπάρχουν τρομοκράτες, άνθρωποι που θέλουν να καταστρέψουν κάθε τι καλό, άνθρωποι που σκέφτονται επικίνδυνα εις βάρος άλλων.
Δε μπορώ όμως να πιστέψω ότι είσαι άνθρωπος που ζει σήμερα, θες να είσαι μέρος ενός εξελιγμένου κόσμου και παρόλα αυτά να μην εξελίσσεσαι . 

Δεν σου είπαν ότι το μίσος είναι η πιο εύκολη λύση? Αυτό που θέλει προσπάθεια είναι η αγάπη. Η ειλικρινής, η χωρίς όρια και προκαταλήψεις. 
Δεν μπορείς με τίποτα να βάλεις στο μυαλό σου ότι εσύ, από εμένα, από έναν gay, από έναν έγχρωμο από έναν βουδιστή ή μουσουλμάνο,από έναν που δεν έχει χέρια, ή από έναν Αλβανό, δεν έχετε καμία διαφορά. Μοιράζεστε τους ίδιους φόβους, τα ίδια όνειρα , τις ίδιες αγωνίες , τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Ίδια. 
Δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις και να φοβάσαι και να μη δέχεσαι κάποιον γύρω σου επειδή είναι gay ή πιστεύει σε άλλο Θεό ή επειδή είναι μαύρος ή επειδή του αρέσει να τρώει μακαρόνια ή επειδή του αρέσει να περπατάει ή επειδή αναπνέει. 
Δεν μπορείς να θέλεις να λέγεσαι πολιτισμένος όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω σου, όταν όλο αυτό το μίσος το άφθονο αφήνεις να σε παρασέρνει. 

Δε γίνεται να δείχνεις με το δάχτυλο και να είσαι μέρος μιας κοινωνίας που απομονώνει ανθρώπους για το έτσι θέλω. Είσαι μέλος κοινωνίας που κρίνει τα ειλικρινή συναισθήματα που νιώθει ο άλλος , που κάνει έναν άνθρωπο gay  να νιώθει μοναξιά επειδή δεν μπορεί να δείξει αυτό που πραγματικά θέλει για να μη θυμόσουν οι γονείς, για να μη πει τίποτα η γειτόνισσα και η κοινωνία. 
Δε μπορείς να στραβοκοιτάς κάποιον από άλλη εθνικότητα και να τον κάνεις να αισθάνεται άβολα και ότι σε ενοχλεί.
Ποιο είναι το επόμενο σου βήμα δηλαδή? Θα κρίνεις όποιον δίπλα σου αναπνέει?

Αυτοί οι άνθρωποι ζουν και ονειρεύονται να φύγουν από εσένα και όλους γύρω που τους εγκλωβίζουν. Ζουν για να φύγουν από εκεί που αισθάνονται μόνοι για πάνε σε μέρος που αισθάνονται πιο ελεύθεροι να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους και τις επιλογές τους. 
Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το πρόβλημα ή δεν είναι το λάθος του πλανήτη.
Εσύ είσαι το μη φυσιολογικό και το παράλογο σε όλη αυτή την υπόθεση. Εσύ που καλλιεργείς το μίσος στο τόσο, το ελάχιστο. 
Όταν είσαι ρατσιστής δεν γίνεται να είσαι καλή μητέρα ή πατέρας, δε γίνεται να είσαι καλή φίλη και να είσαι ομοφοβική, δε γίνεται να λες ότι αγαπάς το παιδί σου όταν κλείνεις  την πόρτα στα σχολεία σε μικρά παιδιά πρόσφυγες, δε γίνεται να λες ότι αγαπάς και να "απαγορεύεις" στον δίπλα σου να ζήσει φυσιολογικά τη ζωή του.
Δε γίνεται να λες "δεν έχω θέμα με τους αλλόθρησκους" αλλά να χαρακτηρίζεις ένα ομοφυλόφιλο παιδί "πούστρα". Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι?
Δε γίνεται να κοροιδεύεις έτσι τον ίδιο σου τον εαυτό και να αντέχεις να ζεις σε μια πλάνη ότι ξέρεις να αγαπάς .

Γιατί να μην επιτρέπεις σε ανθρώπους τις απολύτως φυσιολογικές συνθήκες ζωής επειδή εσύ φοβάσαι ή μισείς κάτι? Το κακό δε θα σταματήσει γίνεται, αλλά εσύ γιατί πρέπει να είσαι μέρος του και να μην κάτσεις ήσυχα στη γωνιά σου χωρίς να σχολιάσεις, να βρίσεις, να κοιτάξεις περίεργα, να δείξεις ότι αηδιάζεις με κάτι διαφορετικό από εσένα? Γιατί δεν κάνεις λίγο χώρο μέσα σου για να τα αποδεχθείς όλα αυτά και σπαταλάς το χρόνο σου γεμίζοντας το μέσα σου μίσος και μαυρίλα?

Ποιος είσαι? Ή ποιος νομίζεις ότι είσαι? 
Είσαι σημαντικός για πολλούς ανθρώπους γύρω σου. Αλλά όχι πιο σημαντικός από έναν άλλο. Δεν είσαι πιο σημαντικός από κανένα ούτε πιο ικανός.
Το 2017 νόμιζα ότι δε θα χρειαζόταν να μιλάμε πλέον για πράγματα δεδομένα και να φοβάσαι πλέον το πιο ωραίο δώρο της ζωής , την αγάπη, και να το παίζεις σκληρός πετώντας μίσος παντού γύρω σου. 
Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη. Είσαι άνθρωπος και πρέπει να αγαπάς. Ουσιαστικά.