ποιος νομίζεις ότι είσαι?*

                                   

                                  
Ονειρεύεσαι μια μέρα να κάνεις καλή οικογένεια, να γίνεις ο σωστός γονιός για το παιδί σου, να γίνεις καλή θεία ή θείος, να γίνεις σωστός στη δουλειά σου , να βοηθήσεις, να κάνεις κάτι καλό.

Πώς περιμένεις να τα κάνεις όλα αυτά πραγματικότητα όταν υπάρχει τόσο μίσος γύρω και μέσα σου? 
Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς όταν ταυτόχρονα κατακρίνεις ενα gay ζευγάρι ή φοβάσαι για τους πρόσφυγες ή κοιτάς περίεργα στο αστικό λεωφορείο έναν Αλβανό ή ένα Πακιστανό. 
Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς και να είσαι ρατσιστής . Δε μπορείς να θέλεις να γίνεις καλός γονιός αλλά να μη δέχεσαι ότι το παιδί σου μια μέρα θέλει να σου μιλήσει ειλικρινά για όσα αισθάνεται και θέλει. 


Δε γίνεται να πρέπει να εξηγούμε το 2017 όταν όλα έχουν προχωρήσει, ότι το να είσαι διαφορετικός είναι προτέρημα. 
Αυτά που μαθαίνεις στο σχολείο για τη διαφορετικότητα και πόσο σημαντικό είναι να τη σέβεσαι, δεν τα μαθαίνεις μόνο για τις εκθέσεις σου στις Πανελλήνιες. 
Τα μαθαίνεις για εσένα. 
Δε γίνεται να πιστεύεις ότι εσύ είσαι μακριά από τον φόβο και τον πόλεμο και ότι κάθε μέρα θα κοιμάσαι και θα ξυπνάς στο κρεβάτι σου. Δε γίνεται να νομίζεις ότι ο φόβος και ο πόνος δεν σε ακουμπάνε όταν η Αμερική και η Ασία είναι μόλις κάτι ώρες μακριά σου.
Δε ζεις σε άλλον πλανήτη. Ζεις σε αυτόν που ο πλανητάρχης απαγόρευσε την είσοδο νόμιμων μουσουλμάνων στη χώρα. Ζεις μόλις λίγες ώρες μακριά από τον φόβο του πολέμου που γίνεται στην Ασία. Ζεις ανάμεσα σε πρόσφυγες που λίγα χρόνια πριν έκαναν αυτό που έκανες και εσύ. 
Ξυπνούσαν, πήγαιναν στις δουλειές τους, τα παιδιά τους στο σχολείο και έτρωγαν μαζί το φαγητό τους. 
Ποιος σου είπε ότι αυτά που έχεις τώρα είναι δεδομένα? 
Ποιος σου είπε ότι σε 10 χρόνια από τώρα θα είσαι στην ίδια βολεμένη θέση που είσαι τώρα?

Προφανώς υπάρχουν τρομοκράτες, άνθρωποι που θέλουν να καταστρέψουν κάθε τι καλό, άνθρωποι που σκέφτονται επικίνδυνα εις βάρος άλλων.
Δε μπορώ όμως να πιστέψω ότι είσαι άνθρωπος που ζει σήμερα, θες να είσαι μέρος ενός εξελιγμένου κόσμου και παρόλα αυτά να μην εξελίσσεσαι . 

Δεν σου είπαν ότι το μίσος είναι η πιο εύκολη λύση? Αυτό που θέλει προσπάθεια είναι η αγάπη. Η ειλικρινής, η χωρίς όρια και προκαταλήψεις. 
Δεν μπορείς με τίποτα να βάλεις στο μυαλό σου ότι εσύ, από εμένα, από έναν gay, από έναν έγχρωμο από έναν βουδιστή ή μουσουλμάνο,από έναν που δεν έχει χέρια, ή από έναν Αλβανό, δεν έχετε καμία διαφορά. Μοιράζεστε τους ίδιους φόβους, τα ίδια όνειρα , τις ίδιες αγωνίες , τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Ίδια. 
Δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις και να φοβάσαι και να μη δέχεσαι κάποιον γύρω σου επειδή είναι gay ή πιστεύει σε άλλο Θεό ή επειδή είναι μαύρος ή επειδή του αρέσει να τρώει μακαρόνια ή επειδή του αρέσει να περπατάει ή επειδή αναπνέει. 
Δεν μπορείς να θέλεις να λέγεσαι πολιτισμένος όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω σου, όταν όλο αυτό το μίσος το άφθονο αφήνεις να σε παρασέρνει. 

Δε γίνεται να δείχνεις με το δάχτυλο και να είσαι μέρος μιας κοινωνίας που απομονώνει ανθρώπους για το έτσι θέλω. Είσαι μέλος κοινωνίας που κρίνει τα ειλικρινή συναισθήματα που νιώθει ο άλλος , που κάνει έναν άνθρωπο gay  να νιώθει μοναξιά επειδή δεν μπορεί να δείξει αυτό που πραγματικά θέλει για να μη θυμόσουν οι γονείς, για να μη πει τίποτα η γειτόνισσα και η κοινωνία. 
Δε μπορείς να στραβοκοιτάς κάποιον από άλλη εθνικότητα και να τον κάνεις να αισθάνεται άβολα και ότι σε ενοχλεί.
Ποιο είναι το επόμενο σου βήμα δηλαδή? Θα κρίνεις όποιον δίπλα σου αναπνέει?

Αυτοί οι άνθρωποι ζουν και ονειρεύονται να φύγουν από εσένα και όλους γύρω που τους εγκλωβίζουν. Ζουν για να φύγουν από εκεί που αισθάνονται μόνοι για πάνε σε μέρος που αισθάνονται πιο ελεύθεροι να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους και τις επιλογές τους. 
Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το πρόβλημα ή δεν είναι το λάθος του πλανήτη.
Εσύ είσαι το μη φυσιολογικό και το παράλογο σε όλη αυτή την υπόθεση. Εσύ που καλλιεργείς το μίσος στο τόσο, το ελάχιστο. 
Όταν είσαι ρατσιστής δεν γίνεται να είσαι καλή μητέρα ή πατέρας, δε γίνεται να είσαι καλή φίλη και να είσαι ομοφοβική, δε γίνεται να λες ότι αγαπάς το παιδί σου όταν κλείνεις  την πόρτα στα σχολεία σε μικρά παιδιά πρόσφυγες, δε γίνεται να λες ότι αγαπάς και να "απαγορεύεις" στον δίπλα σου να ζήσει φυσιολογικά τη ζωή του.
Δε γίνεται να λες "δεν έχω θέμα με τους αλλόθρησκους" αλλά να χαρακτηρίζεις ένα ομοφυλόφιλο παιδί "πούστρα". Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι?
Δε γίνεται να κοροιδεύεις έτσι τον ίδιο σου τον εαυτό και να αντέχεις να ζεις σε μια πλάνη ότι ξέρεις να αγαπάς .

Γιατί να μην επιτρέπεις σε ανθρώπους τις απολύτως φυσιολογικές συνθήκες ζωής επειδή εσύ φοβάσαι ή μισείς κάτι? Το κακό δε θα σταματήσει γίνεται, αλλά εσύ γιατί πρέπει να είσαι μέρος του και να μην κάτσεις ήσυχα στη γωνιά σου χωρίς να σχολιάσεις, να βρίσεις, να κοιτάξεις περίεργα, να δείξεις ότι αηδιάζεις με κάτι διαφορετικό από εσένα? Γιατί δεν κάνεις λίγο χώρο μέσα σου για να τα αποδεχθείς όλα αυτά και σπαταλάς το χρόνο σου γεμίζοντας το μέσα σου μίσος και μαυρίλα?

Ποιος είσαι? Ή ποιος νομίζεις ότι είσαι? 
Είσαι σημαντικός για πολλούς ανθρώπους γύρω σου. Αλλά όχι πιο σημαντικός από έναν άλλο. Δεν είσαι πιο σημαντικός από κανένα ούτε πιο ικανός.
Το 2017 νόμιζα ότι δε θα χρειαζόταν να μιλάμε πλέον για πράγματα δεδομένα και να φοβάσαι πλέον το πιο ωραίο δώρο της ζωής , την αγάπη, και να το παίζεις σκληρός πετώντας μίσος παντού γύρω σου. 
Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη. Είσαι άνθρωπος και πρέπει να αγαπάς. Ουσιαστικά. 

φταις εσύ*

Ποιο timing είναι το " σωστό "  και πόσα πράγματα που δεν μπόρεσες να πεις, να κάνεις , να δείξεις τα ρίχνεις στη δικαιολογία του "λάθους timing" ?
Γιατί το timing πρέπει να είναι καλό και να μην μπορείς εσύ από μόνος σου να φτιάξεις το δικό σου σωστό timing?
Τι άλλη δικαιολογία να βρει ο άνθρωπος για να απαλύνει το βαρύ αίσθημα της ευθύνης ?

Η ευθύνη είναι πολύ μεγάλο πράγμα και πολύ λίγοι αντέχουν να την κουβαλήσουν.

Σε αυτά που κάνεις , σε αυτά που λες , μέχρι και σε αυτά που σκέφτεσαι εσύ ο ίδιος να παίρνεις την ευθύνη. Οι λέξεις και οι πράξεις δεν είναι παιχνίδια και εσύ δεν είσαι πλέον παιδί. 

Να αρθρώνεις τις λέξεις σου με σιγουριά και ειλικρίνεια. Να ξέρεις τι λες και να μην το λες έτσι για να το πεις. Να εννοείς κάθε σου πράξη μέχρι και εκείνες που δεν κάνεις.
Να μπορείς να πάρεις δηλαδή την κατάσταση στα χέρια σου χωρίς να σε νοιάζει ο χρόνος.
Να ξέρεις τι θέλεις τη στιγμή που το θέλεις και να το λες ή να το κάνεις. Να μην περιμένεις κανένα χρόνο να γίνει σωστός γιατί όλο θα περιμένεις.

Αν έχεις μάθει να ρίχνεις εύκολα τις ευθύνες σε άλλους , τότε θα είσαι από αυτούς που λένε " λάθος timing ρε γαμώτο ". 

Ενώ εσύ ήσουν το λάθος από την αρχή.

Που δεν έχεις τη δύναμη να κάνεις ή να παραδεχτείς αυτά που θέλεις. 

Που συμβιβάζεσαι εύκολα σε κάτι λιγότερο από αυτό που πραγματικά θέλεις για να πείσεις τον εαυτό σου ότι περνάς καλά εκεί που είσαι και με αυτούς που είσαι.

Δεν έχεις τη δύναμη ρε, να μιλήσεις για ανθρώπους που έβλεπες να αδικούνται μπροστά στα μάτια σου. 

Αλλά έτσι είναι... αν δεν έχεις ευθύνη δεν έχεις δύναμη και αν δεν έχεις δύναμη δε ζεις σε αυτόν τον κόσμο, απλά επιβιώνεις  ή ζεις μια ζωή γεμάτη με "σχεδόν".

Ξεχνάς υποσυνείδητα τι ήθελες να πεις ή να κάνεις και τα αφήνεις να υπάρχουν και όταν τα ανακαλείς έρχεται η δικαιολογία του λάθους timing. 

Ξεχνάς και αδικείς. Αδικείς εσένα. Καταστάσεις και συναισθήματα που μπορεί να είχαν γεννηθεί άμα θυμόσουν.

Ξεχνας και αδικείς ανθρώπους που βλέπεις κάθε μέρα και ακόμα περιμένουν να κάνεις αυτά που τους είχες τάξει. 

Ξεχνάς ότι δεν ζεις μόνος σου και ότι αυτά που κάνεις ή δεν κάνεις επηρεάζουν και άλλους.
Ξεχνάς γιατί δεν έχεις ευθύνη.

Οπότε σου φταίει ο ίδιος σου ο εαυτός για αυτά που σου συμβαίνουν. Σου φταίει που είσαι αφηρημένος συνεχώς και που ξεχνάς εύκολα αυτά ή αυτούς που πραγματικά " πρέπει " να θυμάσαι .

Σου φταίει η ευθύνη που δεν έχεις και η δύναμη του να έχεις ευθύνη. Πώς θες να λέγεσαι "δυνατός" όταν φέρεσαι λες και είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος στο παιχνίδι της Έλενας Ακρίτα? 

Σου φταίει που καλόμαθες να πετάς ευθύνες σε πράγματα και ανθρώπους για να κοιμάσαι εσύ ήσυχα τα βράδια. Σου φταίει μέχρι και η "λάθος κοινωνία" που δε σε αφήνει να εκφραστείς αλλά συνεχίζεις να μη σηκώνεις το χέρι σου να πάρεις τηλέφωνο να πεις αυτά που θέλεις. 

Πάρε  τώρα τηλέφωνο αυτόν που πραγματικά θέλεις, να του πεις αυτά που πραγματικά εννοείς και ήθελες να πεις εδώ και καιρό αλλά δε μπορούσες επειδή δείλιαζες για κάποιους λόγους. Μπορείς?

Το ήξερα.
Φταις εσύ ο ίδιος, κανένα timing.