love will kill you*

Είναι τόσο άσχημη και δύσκολη η αγάπη όταν είναι αληθινή και γνήσια.

Όταν είναι η αγάπη χωρίς όρια, όταν δεν σκέφτεσαι για να τη δώσεις, όταν τη δίνεις και την παίρνεις απλόχερα.

Όταν θα πέθαινες για αυτόν που αγαπάς ή σε αγαπάει. 

Λένε ότι αυτός που σε αγαπάει δεν είναι ποτέ ίδιος με αυτόν που αγαπάς. Αλλά δεν μιλάω για έρωτα αποκλειστικά, ούτε για εραστές.

Η πιο δύσκολη αγάπη είναι εκείνη που αγαπάς τόσο πολύ και σε αγαπάει το ίδιο άτομο ακόμα πιο πολύ.

Είμαστε οι άνθρωποί μας. 

Είμαι ο παππούς μου,η γιαγιά μου,η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου, οι θείες μου, οι ξαδέρφες μου. 

Ναι, είσαι ο εαυτός σου, αλλά όταν βρεις τέτοια consuming love, τότε γίνεσαι οι άνθρωποί σου. Και μέσα σου δημιουργούνται κομμάτια τους που γίνονται δικά σου, δέρμα σου, αίμα σου, κύτταρά σου, DNA σου.

Το ποσοστό και η γνησιότητα αγάπης που δίνεις και παίρνεις για τους ανθρώπους είναι ανάλογη με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν αυτά τα κομμάτια μέσα σου. Όσο αυξάνεται το ένα, αυξάνεται το άλλο.

Δηλαδή αν η απάντηση στην ερώτηση "πώς και γιατί με αγαπάνε τόσο ?" , είναι " γιατί είσαι εσύ", τότε μιλάμε για την αγάπη που θα σε σκοτώσει. Ή θα σου πάρει πράγματα μακριά με τρόπο βίαιο. 

Γιατί σε αφήνουν να τους λατρεύεις τόσο, αφού ξέρουν  ότι όταν λατρέψεις κάποιον, δύσκολα καταφέρνεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.

Και λες " δεν το κάνουν από κακό, απλά όταν αγαπάς έτσι είναι". Και μια φωνή μέσα σου λυσσάει να αναρωτιέται γιατί μας αφήνουν να τους λατρεύουμε τόσο αφού ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα φύγουν και δεν θα είναι εδώ και χωρίς αυτούς εσύ δε θα μπορείς. 

Και τέτοια αγάπη λατρείας είναι το είδος της " μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος " αγάπης.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις ή να αντέξεις μακριά από ανθρώπους που έχουν γίνει κομμάτια σου. Όμως αυτό αντέχει στο χρόνο όσο ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά όπου και να είναι. 

Τι γίνεται όμως όταν το "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος" γίνεται αλήθεια? Γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος ή άφθαρτος.

Είναι η πορεία της ζωής το ξέρεις μέσα σου το δέχεσαι. 

Αλλά η τόση αγάπη σε κάνει ταυτόχρονα να πιστεύεις ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι , οι δικοί σου, οι αγκαλιές σου, ότι θα μείνουν εκεί για πάντα και ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι immortals ή κάτι τέτοιο.

Πόσο αδύναμο σε κάνει αυτό και πόσο δυνατό, το να λέει το μυαλό σου ότι ο θάνατος θα έρθει αλλά τα κομμάτια αυτά που έχουν γίνει σώμα σου, να μην τον ακούνε.

Αντέχουμε τόσα πολλά σε αυτή τη ζωή. Κάθε μέρα αντιμετωπίζεις κάτι μεγάλο ή μικρό ή τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν χάσεις τους ανθρώπους που θεωρείς αθάνατους, πόσα θα αντέξεις λες. Αλλά πρέπει να αντέξεις γιατί εσύ ζεις και αυτοί σε έμαθαν να αντέχεις, να αγαπάς, να παλεύεις , να αντιμετωπίζεις τα πάντα. 

"Γιατί πρέπει να να αφήσουμε ο ένας τον άλλο? Γιατί αυτού του είδους η αγάπη να μην είναι δεδομένη? Γιατί να μην πάρω δεδομένους τους ανθρώπους μου αφού δε θα άφηνα τίποτα να τους πειράξει? " Ρωτάει η καρδιά σου. Και στα καπάκια το μυαλό σου απαντάει " Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτή είναι η ζωή " και θες να το σπάσεις στον τοίχο.

Να πρέπει να είσαι δυνατός και πειθαρχημένος σε όλα σου για να τα βγάλεις πέρα και στην ουσία να εξαρτάται το είναι σου όλο από τα κομμάτια αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σου. 

Και όταν αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν, δεν παίρνουν και τα κομμάτια αυτά μαζί τους. Όόόόοχι. Τα αφήνουν εκεί μέσα σου, και όπως φεύγουν αφήνουν ένα κενό εκεί στο χώρο της καρδιάς ή της ψυχής σου. 

Πόσο άδικο να πρέπει να το ανεχτείς όλο αυτό ?

Είναι δύσκολη η αγάπη αυτή σήμερα. Για όλοι "αγαπάνε" αλλιώς αυτές τις μέρες. Αγαπάνε ψεύτικα ή παροδικά γιατί φοβούνται. Φοβούνται την αγάπη τη γνήσια, αυτή που αν σημάδευαν πιστόλι μπροστά από τον άνθρωπό σου, θα έμπαινες εσύ μπροστά να φας τη σφαίρα. 

Φοβούνται να δεσμευτούν σε τέτοια αγάπη γιατί ξέρουν ότι όταν οι άλλοι φύγουν, αυτοί θα μείνουν αδύναμοι και δεν θα αντέξουν. 

Πώς γίνεται η αγάπη να είναι τόσο δύσκολη? 

Είτε γίνεσαι πάγος και σταματάς κάθε συναίσθημα ή αποβάλλεις όλα τα κομμάτια από μέσα σου, είτε καταστρέφεσαι και λυγίζεις μια στο τόσο. It's up to you.

Ουσιαστικά, αυτό που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, η αγάπη, αυτή είναι που λίγο λίγο μέσα σου σε κάνει να πεθαίνεις. 

"Κοίτα σάν φεύγεις πώς δακρύζει ο ουρανός,

ο πόνος μας ανάμνησες στα χέρια του κρατάει
Σέ λίγο στό τραγούδι τού θα πεί ο κεραυνός,
πώς κάθε όνειρο γλυκό, θυμιέται, δέ γυρνάει "

εβολούσιον *

Είναι οι μέρες που διαβάζω Παλαιοντολογία και νιώθω ένα τσακ Ross Geller από τα φιλαράκια και προσπαθώ να καταλάβω πώς από θαυμάστρια του Δαρβίνου για τη θεωρία της εξέλιξης, κατάφερα να τον βρίζω γιατί εντάξει η παλαιοντολογία δεν τη λες και εύκολη με ΤΟΣΑ απολιθώματα και τόση εξέλιξη φίλε Κάρολε. 

Και καλά όλα τα είδη στο Κingdom Plantae εξελίσσονται. Εκεί που υπάρχει προβληματισμός είναι για ένα συγκεκριμένο είδος στο Kingdom Animalia , που λέγεται άνθρωπος. Υπάρχει γενικά μια ανησυχία στο πώς και πότε και αν ποτέ θα εξελιχθεί. 
Θα είναι για καλό? Θα είναι για κακό?
Τι θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε? ή πώς εξελιχθήκαμε αν είμαστε ήδη "μεγάλοι" ? Τελείωσε η εξέλιξη ή έχει και άλλο?

Για κάποιο λόγο , προβλέπω ότι θα καταλήξουν οι επόμενες γενιές να έχουν μεγαλύτερους αντίχειρες από τόσα scroll στην οθόνη του κινητού. Όσο για τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ίσως μεγαλώσει το κεφάλι λόγω ανάπτυξης του εγκεφάλου από τη γνώση και τη σκέψη, ενώ το στόμα θα μικρύνει γιατί θα σταματήσουν όλοι να μιλάνε για αυτά που θέλουν ή για αυτά που αισθάνονται αφού όλα θα τα δέχονται μηχανικά χωρίς να υπάρξει κάποια αντίδραση ή συζήτηση. 
Τα μάτια ίσως διευρυνθούν σε διάμετρο από τις πολλές ώρες μπροστά σε υπολογιστή και video games.
Για τα όργανα δε μπορώ να κάνω κάποια σίγουρη πρόβλεψη, αν και πλέον αντί για καρδιά παίζει να υπάρχει ένα απλό υμένιο το οποίο θα πάλλεται αργά για όταν θα χρειάζεται να σηκωθείς από τον καναπέ ή την καρέκλα του γραφείου μέχρι να πας στην κουζίνα για να φας. 
Για στομάχι και έντερα ίσως καταλήξει να υπάρχει μόνο ένα από τα 2 ώστε ό,τι θα βάζεις στο στόμα σου από Mc Donald's  να απεκκρίνεται κατευθείαν από τον οργανισμό χωρίς κάποια επεξεργασία. 

Θα υπάρχουν είτε οι ανορεξικοί είτε οι παχύσαρκοι και θα κάνουν παρέα μόνο όμοιοι με όμοιοι ενώ οι μεν θα κρίνουν τους δε και αντίστροφα. 
Οι "αναρχικοί" και παράξενοι της κοινωνίας θα είναι αυτοί που κάνουν παρέα με ανόμοιους, π.χ. ένας ανορεξικός με έναν παχύσαρκο ή αυτοί που γελάνε δυνατά ή αυτοί που μιλούν δυνατά στο μετρό και ενοχλούν τους άλλους είτε αυτοί που έχουν φίλους πραγματικούς και βγαίνουν από τα σπίτια τους. 

Για εξέλιξη χαρακτήρα και προσωπικότητας δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά αλλά σίγουρα όποιος έχει άποψη ή συναίσθημα ίσως θα είναι ο δαχτυλοδεικτούμενος ή ο αντίστοιχος "τεντυμπόης" της εποχής. 
Όλοι θα μισούμε ό,τι και όποιον θα φαίνεται καλύτερο από εμάς και όλοι θα ζούμε για να ανταγωνιζόμαστε τον άλλον.
Πάντως, η γλώσσα του ανθρώπου σίγουρα θα μικρύνει αφού πλέον το αλφάβητο θα εξαλειφθεί ή θα χρησιμοποιούνται πολύ λίγα γράμματα σε λέξεις με 2 άντε 3 γράμματα. Αφού όλα θα είναι σε συντομογραφίες. 

Οι γυναίκες θα είναι πολύ ψηλές,με φουσκωτά χείλη,τεράστιο στήθος,κατάξανθες και λίγες μελαχρινές αλλά με ψηλά πόδια και αρκετά στενή μέση,μακριές βλεφαρίδες και νύχια ενώ θα γεννιούνται με ενσωματωμένο highlighter ή contouring ανάλογα το γονιδίωμα. Α! και χωρίς κυτταρίτιδα εννοείται. Κάποιες θα καταλήγουν ανορεξικές κάποιες παχύσαρκες όμως όλες πάντως στα 20-40 που θα είναι στο πικ της νεότητας θα είναι ίδιες και κούκλες και δυστυχισμένες.

Οι άντρες θεωρώ ότι δεν έχουν πολύ ακόμα για να εξελιχθούν γιατί δεν έχουν αλλάξει πολύ εξωτερικά μέσα στο χρόνο. Ίσως, φουσκώσουν λίγο παραπάνω, ίσως στις επόμενες γενιές έχουν όλοι θεληματικό πηγούνι και μικρότερη θέληση για ζωή. Θα γεννιούνται με κοιλιακούς δηλαδή στους πρώτους 5 μήνες περίπου θα σχηματίζονται με τη μία και γύρω στο 7μηνο οι τετρακέφαλοι . Κάποιοι θα καταλήγουν ανορεξικοί ή παχύσαρκοι αλλά και αυτοί με τη σειρά τους στις ηλικίες 25-55 θα είναι ίδιοι και πανέμορφοι και δυστυχισμένοι. 

Δε συμφωνείτε ότι μπορεί να καταλήξουμε κάπως έτσι σαν είδος? 
Μα γιατί ? Αφού προς τα εκεί οδεύουμε όλοι. Η εξέλιξη δηλαδή έχει να κάνει με το περιβάλλον που ζεις, τις συνήθειες σου και τις φυσικές επιλογές σου. Βλέπετε κάτι διαφορετικό να ζητάει ή να απαιτεί η κοινωνία ή τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτής?
Όλοι θα είναι πανέξυπνοι ή πολύ χαζοί, "μεσαίας" κατηγορίας δεν θα υπάρχουν άνθρωποι.

Πραγματικά ελπίζω να τελείωσε η εξέλιξη στο δικό μας είδος γιατί πιστεύω δεν πάει άλλο. Ή έστω αν υπάρχει κάποια πιθανή εξέλιξη ας είναι καλύτερη. 
Ας βάλει μυαλό και θάρρος στις επόμενες γενιές ώστε να καταλάβει ο άνθρωπος ότι είναι πολύ μικρός μέσα στο Kingdom Animalia  και πως δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί κανένα άλλο είδος για δική του εκμετάλλευση. Ούτε καν άλλους ανθρώπους. 

Μια ελπίδα και μια ματαίωση είναι η θεωρία της εξέλιξης. 
Και είμαι τόσο εκνευρισμένη για αυτό, γιατί δεν είμαι φαν της ελπίδας, αλλά πρέπει να το αποδεχτώ. 
Απλά να είσαι αυτό που είσαι και να σε νοιάζει. Να το θες  και να σε αγαπάς.
Μπορεί να μην έχεις ιδέα από αγάπη ή να μην τη θες γύρω σου, αλλά τουλάχιστον πρέπει να εξελιχθείς μέσα σε αυτή γιατί οφείλεις να σε αγαπάς για ό,τι πιο παράξενο, μαύρο ή άσπρο, τρελό ή ήσυχο είσαι. 
Να σέβεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτόν τον κόσμο .
Να έχεις στο μυαλό σου πως θες να είναι τα παιδιά στο μέλλον και να κάνεις αυτό. Να εξελιχθείς σε κάτι καλό για αυτόν τον κόσμο γιατί αυτή η ζωή που έχεις και αυτός ο αέρας που αναπνέεις δεν πάνε στράφι. Όσο dead inside  και να είσαι ή όσο bright and shiny και να είσαι η ζωή σου αυτή σε όλο το ανθρώπινο είδος είναι σημαντική,οπότε αξιοποίησέ την όπως εσύ θες. Γιατί δεν είσαι πιο σημαντικός από κανένα αλλά είσαι σημαντικός.
Για αυτό όπως και να εξελιχθεί αυτό το είδος, ας είναι τουλάχιστον λίγο πιο όμορφο από τη παραπάνω δικιά μου θεωρία της εξέλιξης και σε αυτό μπορείς να βοηθήσεις και εσύ.

Αφήνω και ένα από τα τοπ 3 αγαπημένα μου βίντεο για food for thought. Που το βλέπω κάθε φορά που σκέφτομαι "ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΕΙΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ?" ή κάθε φορά που το ανθρώπινο είδος με απογοητεύει ή κάθε φορά που μπορεί να με απογοητεύω. 
Enjoy : https://www.youtube.com/watch?v=n5khU_6o7lc&t=6s