Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

love will kill you*






Είναι τόσο άσχημη και δύσκολη η αγάπη όταν είναι αληθινή και γνήσια.

Όταν είναι η αγάπη χωρίς όρια, όταν δεν σκέφτεσαι για να τη δώσεις, όταν τη δίνεις και την παίρνεις απλόχερα.
Όταν θα πέθαινες για αυτόν που αγαπάς ή σε αγαπάει. 
Λένε ότι αυτός που σε αγαπάει δεν είναι ποτέ ίδιος με αυτόν που αγαπάς. Αλλά δεν μιλάω για έρωτα αποκλειστικά, ούτε για εραστές.
Η πιο δύσκολη αγάπη είναι εκείνη που αγαπάς τόσο πολύ και σε αγαπάει το ίδιο άτομο ακόμα πιο πολύ.

Είμαστε οι άνθρωποί μας. 
Είμαι ο παππούς μου,η γιαγιά μου,η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου, οι θείες μου, οι ξαδέρφες μου. 
Ναι, είσαι ο εαυτός σου, αλλά όταν βρεις τέτοια consuming love, τότε γίνεσαι οι άνθρωποί σου. Και μέσα σου δημιουργούνται κομμάτια τους που γίνονται δικά σου, δέρμα σου, αίμα σου, κύτταρά σου, DNA σου.
Το ποσοστό και η γνησιότητα αγάπης που δίνεις και παίρνεις για τους ανθρώπους είναι ανάλογη με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν αυτά τα κομμάτια μέσα σου. Όσο αυξάνεται το ένα, αυξάνεται το άλλο.
Δηλαδή αν η απάντηση στην ερώτηση "πώς και γιατί με αγαπάνε τόσο ?" , είναι " γιατί είσαι εσύ", τότε μιλάμε για την αγάπη που θα σε σκοτώσει. Ή θα σου πάρει πράγματα μακριά με τρόπο βίαιο. 

Γιατί σε αφήνουν να τους λατρεύεις τόσο, αφού ξέρουν  ότι όταν λατρέψεις κάποιον, δύσκολα καταφέρνεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.
Και λες " δεν το κάνουν από κακό, απλά όταν αγαπάς έτσι είναι". Και μια φωνή μέσα σου λυσσάει να αναρωτιέται γιατί μας αφήνουν να τους λατρεύουμε τόσο αφού ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα φύγουν και δεν θα είναι εδώ και χωρίς αυτούς εσύ δε θα μπορείς. 
Και τέτοια αγάπη λατρείας είναι το είδος της " μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος " αγάπης.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις ή να αντέξεις μακριά από ανθρώπους που έχουν γίνει κομμάτια σου. Όμως αυτό αντέχει στο χρόνο όσο ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά όπου και να είναι. 
Τι γίνεται όμως όταν το "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος" γίνεται αλήθεια? Γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος ή άφθαρτος.
Είναι η πορεία της ζωής το ξέρεις μέσα σου το δέχεσαι. 
Αλλά η τόση αγάπη σε κάνει ταυτόχρονα να πιστεύεις ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι , οι δικοί σου, οι αγκαλιές σου, ότι θα μείνουν εκεί για πάντα και ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι immortals ή κάτι τέτοιο.
Πόσο αδύναμο σε κάνει αυτό και πόσο δυνατό, το να λέει το μυαλό σου ότι ο θάνατος θα έρθει αλλά τα κομμάτια αυτά που έχουν γίνει σώμα σου, να μην τον ακούνε.

Αντέχουμε τόσα πολλά σε αυτή τη ζωή. Κάθε μέρα αντιμετωπίζεις κάτι μεγάλο ή μικρό ή τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν χάσεις τους ανθρώπους που θεωρείς αθάνατους, πόσα θα αντέξεις λες. Αλλά πρέπει να αντέξεις γιατί εσύ ζεις και αυτοί σε έμαθαν να αντέχεις, να αγαπάς, να παλεύεις , να αντιμετωπίζεις τα πάντα. 
"Γιατί πρέπει να να αφήσουμε ο ένας τον άλλο? Γιατί αυτού του είδους η αγάπη να μην είναι δεδομένη? Γιατί να μην πάρω δεδομένους τους ανθρώπους μου αφού δε θα άφηνα τίποτα να τους πειράξει? " Ρωτάει η καρδιά σου. Και στα καπάκια το μυαλό σου απαντάει " Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτή είναι η ζωή " και θες να το σπάσεις στον τοίχο.

Να πρέπει να είσαι δυνατός και πειθαρχημένος σε όλα σου για να τα βγάλεις πέρα και στην ουσία να εξαρτάται το είναι σου όλο από τα κομμάτια αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σου. 
Και όταν αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν, δεν παίρνουν και τα κομμάτια αυτά μαζί τους. Όόόόοχι. Τα αφήνουν εκεί μέσα σου, και όπως φεύγουν αφήνουν ένα κενό εκεί στο χώρο της καρδιάς ή της ψυχής σου. 
Πόσο άδικο να πρέπει να το ανεχτείς όλο αυτό ?
Είναι δύσκολη η αγάπη αυτή σήμερα. Για όλοι "αγαπάνε" αλλιώς αυτές τις μέρες. Αγαπάνε ψεύτικα ή παροδικά γιατί φοβούνται. Φοβούνται την αγάπη τη γνήσια, αυτή που αν σημάδευαν πιστόλι μπροστά από τον άνθρωπό σου, θα έμπαινες εσύ μπροστά να φας τη σφαίρα. 
Φοβούνται να δεσμευτούν σε τέτοια αγάπη γιατί ξέρουν ότι όταν οι άλλοι φύγουν, αυτοί θα μείνουν αδύναμοι και δεν θα αντέξουν. 
Πώς γίνεται η αγάπη να είναι τόσο δύσκολη? 
Είτε γίνεσαι πάγος και σταματάς κάθε συναίσθημα ή αποβάλλεις όλα τα κομμάτια από μέσα σου, είτε καταστρέφεσαι και λυγίζεις μια στο τόσο. It's up to you.

Ουσιαστικά, αυτό που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, η αγάπη, αυτή είναι που λίγο λίγο μέσα σου σε κάνει να πεθαίνεις. 
"Κοίτα σάν φεύγεις πώς δακρύζει ο ουρανός,
ο πόνος μας ανάμνησες στα χέρια του κρατάει
Σέ λίγο στό τραγούδι τού θα πεί ο κεραυνός,
πώς κάθε όνειρο γλυκό, θυμιέται, δέ γυρνάει "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου