Ειναι αργα να την σκεφτεσαι.
Ειναι αλλου,ανηκει αλλου.εισαι αλλου.
"-Πηγαινε πες της ο,τι νιωθεις,πες της τι νιωθεις ακομα για αυτην.
Πες του το.
-μα δεν μπορω!δεν θελω να ενοχλω!αφου εχει τελειωσει.
-αν πας να μιλησεις,θα καταλαβει..θα σε νιωσει και θα νιωσεις πιο ελαφρια μεσα σου
-μα ετσι θα κολλησω πιο πολυ!τι λες?συνελθε!θα γινω ρεζιλι.
-Γινε!
-δεν μπορεις να καταλαβεις!
-Τι?
-αστο!
-τι θα κανεις?
-δεν ξερω.ισως τιποτα.
-Ζηστο!πονεσε ή δωσε μια ευκαιρια στον εαυτο σου!
-δεν προκειται.ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ.
-τοτε γιατι συζηταμε?
-εχει τελειωσει λεω.
-Εχει?* "
..και μετα σκεφτεσαι.
και ερχεσαι και πεφτεις σε ενα κενο γεματο διλληματα.
"Να το πω ή οχι? να παιξω οτι ειμαστε ακομα φιλοι?"
και οταν τον βλεπεις/και οταν σου λεει τα προσωπικα της, εσυ χαμογελας.Δινεις τις καλυτερες συμβουλες ενω μεσα σου ξερεις πως θες να φυγεις και ευχεσαι να μην μιλουσες.
δεν θες να την πληγωσεις/ουτε θες να τον πληγωσεις
Βγαινετε οι τρεις σας σκεφτεσαι πως θες να προσποιηθεις πως δεν εισαι καλα,θες να κλαψεις ή να φωναξεις πώς νιωθεις.
Δεν προκειται να το κανεις.
γιατι ομως?φοβασαι μονο στην σκεψη
αν εισαι ακραιος τυπος σκεφτεσαι πως θα ηταν να πεθανεις,αλλα παραλληλα να μπορεις να βλεπεις ποιος θα λυποταν γι εσενα και ποιοσ θα εκλαιγε..και θες αυτος να ειναι ενας απο αυτους που θα θρηνησουν/θες αυτη να ειναι η κοπελα που αγαπας.
Μια μερα που εχετε δωσει ραντεβου παιρνεις την αποφαση να τα πεις και να τα εκφρασεις ολα.
Ετοιμαζεσαι γρηγορα και πας να τον συναντησεις/πας να την δεις.
Και εκει σου λεει "θα ερθει και το αμόρε μου σε λιγακι"
και εσυ τι κανεις? 'Κατεβαζεις μουτρα' και πεφτει η ψυχολογια σου..τοτε σου πιανει το χερι και ρωταει
"-Τι εχεις?μην μου πεις 'τιποτα' γιατι σε ξερω και σε νιωθω.ελα πες μου!
-Χαχα, τιποτα ρε..ειμαι απλα μες την κουραση.Για πες τι ηθελες να μου πεις για το αμόρε?τι εγινε?ολα ok?
-σιγουρα εισαι καλα?
οκ!
Λοιπον,..."
...και καταληγεις να σκοτωνεις τον εαυτο σου στις ιδιες σκεψεις.απο φόβο.*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου