αν δε θυμώνεις, αυτό το ποστ δεν είναι για εσένα*

                                 

Έχω να γράψω στο μπλογκ αυτό 7 μήνες και μέσα σε αυτούς τους μήνες αν δεν έχεις προσέξει πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος, τότε δεν κοιτάς καλά. Αν δε θυμώνεις με αυτά που γίνονται γύρω σου και αν δε σε επηρεάζει τίποτα, τότε κοιτάς μόνο τη βολή σου. Αν εκτός από το να εύχεσαι το 2018 να αλλάξουν πολλά πράγματα δεν είσαι έτοιμος να τα αλλάξεις εσύ, τότε είσαι ένας από αυτούς που όταν λέμε "δεν πάει καλά ο κόσμος" εννοούμε και εσένα μέσα σε αυτούς. 

Νομίζω ότι η κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς, όχι κάπου που πρέπει να πας. Και αυτό γιατί πολλοί δολοφονούνται,πολλοί σκοτώνονται, πολλοί βιάζονται, πολλοί κακομεταχειρίζονται, πολλοί τρώνε μπουλινγκ, πολλοί αυτοκτονούν, πολλοί κλέβουν. Αυτοί όλοι δεν πάνε στην κόλαση. Οι θύτες την έχουν μέσα τους. Και τα θύματα μέσα τους την έχουν απλά δεν την είχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο οι άλλοι ώστε να την εκδηλώσουν. Αν ανοίξεις τηλεόραση και δεις ειδήσεις, θα στεναχωρηθείς και μετά θα κλείσεις την τηλεόραση και θα πας να κοιμηθείς πάλι ήρεμος ή θα τα προσπεράσεις και θα αδιαφορήσεις. Αν ανήκεις στη 2η κατηγορία ανθρώπων τότε ή έχει συνηθίσει το μάτι και το αυτί σου να βλέπει και να ακούει μόνο τραγικότητες και συνεπώς σου περνάνε αδιάφορα ή είσαι βόδι φίλε μου και φίλη μου. 

Το πιο εύκολο που έχεις να κάνεις είναι να σχολιάσεις μια κατάσταση ανθρώπου ενώ βρίσκεσαι σε απόσταση. Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις και να πετάξεις τις εύκολες ευθύνες από την τσέπη σου. Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις μια κατάσταση χωρίς να την έχεις ζήσει, χρησιμοποιώντας τη λογική σου νομίζοντας πως αυτή τα λύνει όλα και να πεις ένα " καταλαβαίνω " χωρίς να έχεις πάρει πραγματικά πρέφα για τίποτα.

Πρόσφατα επιβεβαιώθηκα πόσο όμορφα είναι τα ξεκαθαρίσματα από ανθρώπους που δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Και όταν λέω να πάρεις δεν αναφέρομαι σε τίποτα υλικό. Χρειάζομαι ανθρώπους που θα κρέμομαι από τα χείλη τους όταν μιλάνε για κάτι που παθιάζονται. Δεν μου αρέσουν οι δανεικές απόψεις και τα δήθεν παθιασμένα θέματα. Σε ξεγελάει πολύ ο κόσμος. Σου πετάει ένα χαμόγελο και παραμένει ευγενικός κρατώντας αποστάσεις για να μην έχεις να του πεις κάτι μετά. Αυτούς τους λέω αδύναμους. Αυτούς τους πολύ ευγενικούς , αυτούς τους σεμνούς , που λένε ένα καλό λόγο για εσένα γιατί έχουν συμφέρον, αυτούς που σε ένα καβγά θα σου πουν " α δεν είδα "  ή " α δεν άκουσα" για να μην πάρουν μέρος και εμπλακούν. Πωωωπω δεν τους μπορώ. Αυτό το είδος ανθρώπων είναι χειρότερο και από τον πιο κακό άνθρωπο στον κόσμο. 
Η παρέα σου πρέπει να 'ναι άνθρωποι απλοί, καλλιεργημένοι και ας μην έχουν  ούτε απολυτήριο λυκείου,να  ξέρουν να λένε μόνο την αλήθεια και όχι ό,τι τους συμφέρει για να μην είναι στη βολή τους.

Γιατί ο καθένας από εμάς κουβαλάει την κόλασή του. Αλλά το πιο εύκολο από όλα τα παραπάνω που ανέφερα, είναι να πετάς την κόλασή σου στα μούτρα του άλλου εκεί που πίνεις καφέ. Το πιο εύκολο χρυσέ μου και χρυσή μου, είναι να είσαι κακός και παλιοπερίεργος και να το υιοθετείς . Γιατί αυτό σε οδηγεί στην αγένεια, την αγένεια που περνάς μέσα από ευγενικές κακίες και δήθεν πλάκες και δήθεν χαχαχου και χαχαχα. 

Από πότε η στεγνή κακία και τα πικρόχολα σχόλια μεταφράστηκαν σε ειλικρίνεια? Το να ξερνάς ανακρίβειες με επιχειρήματα της πλάκας σε ανθρώπους, δεν είναι καν ειλικρίνεια.
Μπορείς να είσαι ειλικρινής 24/7 αλλά να μην είσαι κακός. Πάλι το πιο εύκολο που έχουμε πετύχει σε αυτή την εποχή είναι να προσβάλλεις συνεχώς και να μεταφράζεις τον εαυτό σου ως "ειλικρινή". Μπα , έτσι μόνο ειλικρινής δεν είσαι. Είσαι ένας πληγωμένος που αντί να δουλέψει με αυτό που τον ματώνει, επιλέγει να τον χαρακτηρίζουν "κακό" και "περίεργο" επειδή είναι της μόδας ενώ στην πραγματικότητα να είναι το πιο ευαίσθητο και ανήκουστα καλό άτομο αλλά παραμένει έτσι όπως είναι παλεύοντας με 2 κόσμους επιλέγοντας τον πιο λάθος να δείχνει στον κόσμο. Δεν έχεις δικαιολογία ότι πληγώθηκες.

Δικαιολογία έχει αυτός που έχασε παιδί, που έχασε γονιό , που έχασε δικό του άνθρωπο άδικα. Και αυτοί μετά από λίγο καιρό παύουν να έχουν δικαιολογία. Όλοι πληγώνονται. Κάποιοι οικτρά , κάποιοι λιγότερο άσχημα. Πρέπει να καταλάβεις την σημασία της παθητικής φωνής στα ρήματα. Μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε με κάποιο τρόπο ή μπορεί να πληγώνεσαι μόνος σου και να μην καταλαβαίνεις το μέγεθος της ευθύνης που φέρεις.
Κανείς δεν έχει δικαιολογία γιατί αυτή μετά από ένα χρονικό σημείο γίνεται η επιλογή σου που σε αυτή υπομένεις και επιμένεις. Αν είσαι στα 2 σου πόδια και σκρολάρεις στο κινητό σου κρατώντας το με τα 2 σου χέρια και δεν έχεις κάποιο πρόβλημα νοητικό και μπορείς να έχεις αντίληψη, τότε δεν έχεις δικαιολογία. Όσο άσχημα και να σου τα έφερε η μοίρα και η τύχη η επιλογή και η απόφαση πώς θα χειριστείς όλο αυτό που σου συμβαίνει είναι δικιά σου. Σταμάτα να ψάχνεις για να βρεις τον " σωστό άνθρωπο για εσένα" και γίνε αυτός ο ρημαδοσωστός άνθρωπος για εσένα και μετά για αυτούς που αγαπάς. 

Δε γίνεται να μη θυμώνεις με όλα ή με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Δε γίνεται να μη θυμώνεις και να διαβάζεις quotes στο instagram και να πατάς καρδούλα. ΔΕ φτάνει να ανεβάσεις ένα instagram story που να λέει επαναστατικές φράσεις και λέξεις που στάζουν όλο νόημα για την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. ΔΕ λύνονται έτσι τα πράγματα αγαπητέ μου. Και το κακό είναι ότι το ξέρεις και συνεχίζεις και το κάνεις και φτάνεις σε σημείο να μη θυμώνεις και να το προσπερνάς.

Δεν είμαι και από τους πολύ ρομαντικούς ανθρώπους που εμπιστεύονται εύκολα τα λόγια. Όλοι λέμε αυτά που έχουμε να πούμε, αυτά που θα κάνουμε, αυτά που θέλουμε να κάνουμε, όλοι κρίνουμε, όλοι λέμε την άποψή μας για κάτι.  Λες "γεια σου" και εννοείς "χέσου". Λες "α τι κρίμα" και δε σε νοιάζει καν, λες "save the planet" και ζεις μόνο μέσα σε plastic fantastic. Κι όπως έχει πει ο Νικόλας Aνδρουλάκης ο  καζανόβα του instagram : Λέμε "σ'αγαπώ" και εννοούμε "σε θέλω". Λέμε "καλησπέρα" κι εννοούμε "σε αγαπώ". Σε κάτι τέτοια τον εκτιμώ τον Νικόλλλλα ψέματα δε θα πω.
Όλοι οι άνθρωποι μιλάνε. Οπότε επιλέγω να βλέπω αυτά που κάνουν και όχι αυτά που λένε.

rawμαντισμός και τέτοια*

                                 

            

Είναι η εποχή της μπαλκονάδας και είναι από τις υποφερτές ακόμα εποχές.Η καλή η μπαλκονάδα θέλει γείτονα που να παίζει ηλεκτρική κιθάρα στην απέναντι πολυκατοικία ο οποίος εξασκείται σε μελαγχολικές και ήρεμες μελωδίες. 

Η καλή η μπαλκονάδα θέλει ωραίο ουρανό. Θέλει να έχεις κάγκελα ώστε να μπορείς να απλώσεις πόδι σταυρωτά, θέλει κρύο καφέ, θέλει θέα θάλασσα και θέλει να κάτσεις μέχρι ο ήλιος να δύσει. 

Εγώ είμαι λίγο πιο τυχερή γιατί εκτός από όλα αυτά έχω έξτρα ένα αστέρι που ξεπροβάλει όταν ο ήλιος χαθεί πια και ταιριάζει τόσο πολύ σε όλο αυτό το κλίμα...δένει τόσο καλά αυτό το μοναχικό αστέρι μαζί με όλα τα άλλα. 

Και αυτό το αστέρι *που μάλλον είναι κάποιος πλανήτης* που πολλές φορές με κάνει να γράφω ή να σκέφτομαι αυτά που θέλω να πω. Για αυτό μετά από τόσο καιρό γράφω πάλι σήμερα, γιατί είχα καιρό να κάνω μπαλκονάδα. 

Και όντας φανατική του ρομαντισμού και ακολουθώντας τον τίμια όλη μου τη ζωή, δε μπορούσα να μην γράψω στο μπλογκ όλα αυτά. Αν ανήκεις στο κλαμπ αυτών των ρομαντικών, μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. 

Γιατί οι υπόλοιποι δε θα αντέξετε την ρομαντικίλα αυτού του ποστ. 

Ξέρω και ξέρεις πολύ καλά τους λόγους που το είδος αυτών των ανθρώπων όλο και λιγοστεύει. Δεν είμαι εδώ για να ανακαλώ τους λόγους που αυτά τα βασικά και απλά πράγματα από κάποιους θεωρούνται "μέλια" ή "σιγά το πράγμα" ή "ξεπερασμένα".

Είμαι για αυτούς που το κρύβουν . Και μέσα σε αυτούς συγκαταλέγομαι κι εγώ. Γιατί για να επιβιώσεις σε αυτή την εποχή πρέπει να είσαι κυνικός, να έχεις διακόπτη στα συναισθήματα και να τα βλέπεις όλα ωμά και με τη λογική. 

Δε θεωρώ ρομαντικό τον άνθρωπο που θα σκέφτεται λουλούδια και πεταλούδες. Αυτόν το θεωρώ ονειροπαρμένο. 

Ο ρομαντικός, είναι είτε άντρας είτε γυναίκα. Ξέρει να σέβεται *ΒΑΣΙΚΟ* και να χρησιμοποιεί την πλευρά αυτή όποτε χρειάζεται. Δεν είσαι ρομαντικός στη σχέση σου μόνο. Είσαι στον τρόπο ζωής σου. Όταν όλα τα βλέπεις με μια πιο ήρεμη ματιά, όταν σε όλα φέρεσαι με μια ευγένεια και όταν ξέρεις να εκτιμάς στιγμές. Ρομαντικός δεν είναι ο άντρας που κάθε μέρα θα πάει την κοπέλα του σε καλό εστιατόριο ούτε αυτός που θα της αφήνει κάθε μέρα ανθοδέσμες και σημειωματάκια. 

Είναι αυτός που θα θέλει να πει καληνύχτα στην κοπέλα του, αυτός που ενώ δεν έχει πολύ χρόνο μέσα στην κάθε μέρα θα βρει να πει κάτι καλό για τη μέρα του.Είναι αυτός που όταν βλέπει τη μαμά ή τη σχέση του να μαγειρεύει, θα το εκτιμήσει, θα σκάσει ένα χαμόγελο χωρίς να τον δει. Είναι αυτός που θα εκτιμήσει τη στιγμή που κάθεται με τον καφέ και την εφημερίδα του ή τη στιγμή που θα δει ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και ας είναι μόνος του. Ή αυτός που θα σπάσει τα φρένα μιας γυναίκας αλλά θα ξέρει να τη χειριστεί μετά. Είναι ο εγωιστής, ο ανεξάρτητος που ταυτόχρονα είναι εξαρτημένος από μικρά πράγματα και μπορεί να λυθεί και να γίνει κομμάτια για μια γυναίκα χωρίς να ντραπεί.

ΠΟΙΟ είναι το point. Το point είναι πως επικεντρώνομαι στους άντρες. Γιατί αυτοί είναι που τον ρομαντισμό τον παρουσιάζουν σαν αρρώστια ή σαν κάτι ξένο ή σαν κάτι που δεν τους ταιριάζει, ενώ μπορεί να είναι ήδη οι ίδιοι και να μην το ξέρουν/παραδέχονται. Είναι ωραίο ρε φίλε να κοιτάς τα αστέρια. Και ας μην κάνεις όνειρα, απλά να σηκώσεις το κεφάλι σου να κοιτάξεις για λίγο τον ουρανό. Ή να δεις μια ρομαντική ταινία. Ή να ξέρεις να μιλάς σε μια κοπέλα και να ξέρεις πώς να φέρεσαι. Ή να κάνεις ωραίες συζητήσεις ήρεμες.

Είμαι πεπεισμένη πια πως ο ΑΠΚ δε ζει πια ανάμεσά μας ή δεν υπάρχει ή απλά τον κρύβετε καλά εσείς οι άντρες. Ο Άντρας Παλιάς Κοπής δηλαδή είδος προς εξαφάνιση. Και είναι πολύ κακό που σήμερα το 2018 θεωρείται πως ο ΑΠΚ είναι ο άντρας ο ωμός, ο έτσι θέλω και αυτός που όσες γυναίκες μετρήσει στο καρνέ του, τόσο καλύτερα. 

Ο ΑΠΚ, ήταν ο ορισμός του αρσενικού ναι, αλλά ήξερε πως το να έχεις μια ρομαντική βλέψη στη ζωή , δεν είναι αδυναμία ούτε ελάττωμα. 

Δεν μπορώ να μιλήσω με τόση άνεση για τις κοπέλες όσο για τους άντρες. Οι γυναίκες συνήθως είτε το παρακάνουν με το θέμα ρομαντισμού γιατί είναι υπερευαίσθητες, είτε νομίζουν πώς το να είσαι ρομαντικός είναι να τρέχεις στην παραλία πιασμένη χέρι χέρι με το αγόρι σου. Δε χρειάζεται να σου κάνει καντάδα ή να σου αφιερώσει τραγούδι ο άλλος για να πάρεις την απόδειξη ότι σε θέλει. Δεν χρειάζεται συνέχεια να ζητάς από τον άντρα ή να γκρινιάζεις ή να απαιτείς να είναι " πιο ρομαντικός" .

Ρομαντικός θα είναι όταν θα καταλάβεις ότι στη ζωή δεν τα βλέπει όλα ωμά και άγαρμπα. Δεν μετράει κάθε φορά το πόσα θα κερδίσει ή δεν διψάει για να πατήσει κάποιον άλλο ή δεν ανταγωνίζεται ή όταν ξέρει και έχει ήθος και ξέρει να συμπεριφερθεί σωστά σε όλες τις καταστάσεις. Μην μπλέκεις το πόσα λουλούδια σου έχει πάρει με τον ρομαντισμό. Να μετράς τις αγκαλιές και από αυτές όχι όλες. Μόνο αυτές που σε σφίγγει λίγο παραπάνω να μετράς.

Ο ρομαντισμός είναι ιδέα. Ή την έχεις ή όχι. Ή την εκφράζεις ή όχι.

Όλο βλέπω ανθρώπους να ζουν με αυτή την ιδέα αλλά ντρέπονται να την εκφράσουν ή όλο βλέπω στεγνούς ανθρώπους που μειώνουν και αυτούς που είναι ρομαντικοί. Τίποτα ενδιάμεσο.Απλώνεται σαν νερό που χύθηκε η ωμότητα και όλους τους βρέχει. Δεν έχει καταλάβει ο κόσμος ότι μπορείς να είσαι και λογικός και ρομαντικός ταυτόχρονα. Και πετυχημένος και καλός άνθρωπος. Και αρσενικό και με καλούς τρόπους. Και άγριος αλλά και να δίνεις αγκαλιές. Και σοβαρός και αστείος. Και αμίλητος αλλά και τα μάτια σου να μιλάνε. Είναι ωραίος ο ρομαντισμός, αποδεχτείτε τον, αγκαλιάστε τον και μην κάνετε χρήση εκεί που δεν πρέπει, ούτε να τον ξεφτυλίζετε. Αν είσαι άνθρωπος του σήμερα με ωριμότητα και σωστή σκέψη, θα καταλάβεις τι θέλω να πω μέσα από αυτό το ποστ γιατί ίσως είσαι και ρομαντικός. Αν το διαβάζεις και λες από μέσα σου " τι λέει αυτή", άσε με να λέω τα δικά μου.

Μου αρέσουν αυτοί που καταλαβαίνουν χωρίς να πω πολλά και αυτοί που ενώ δε μιλάνε ξέρω τι θα πει το βλέμμα τους. 

Δηλαδή, οι ρομαντικοί.