Ό,τι μου την σπάει πιο πολύ.

                                

Γράφω στο μπλογκ μου μετά από ένα χρόνο. Δεν ξέρω πώς και πήρα πάλι αυτή την απόφαση γιατί είχα πει θα το σταματήσω , έτσι και αλλιώς ένα πληκτρολόγιο δε θα φτάσει ποτέ την αίσθηση του χαρτιού και του μολυβιού που δε σταμάτησα ποτέ να τα επιλέγω πρώτα.

Αλλά σηκώθηκα από μεσημεριανό ύπνο, έκανα γαλλικό καφέ και συνομίλησα με 2-3 άτομα τα οποία άθελά τους μου θύμισαν ό,τι προσπαθώ να παραβλέψω για να μην κυκλοφορώ με καραμπίνα και σκοτώνω κόσμο. 

Πάντα τόσο γλυκούλα.

Έβαλα στο πικάπ Βαγγέλη Γερμανό , χάζεψα λίγο " Σ' αγαπώ Μ'αγαπάς", μάζεψα τα φρεσκοπλυμένα ρούχα, δε σιδέρωσα κανένα από αυτά , τίποτα από αυτά δε με βοήθησε στο να ξεχάσω το χαρακτηριστικό της ανθιρωπότητας που με κάνει έξω φρενών. 

Και να 'μαι, εδώ τελείως απορημένη και τελείως ταγμένη στα "μαλβινικά" μου θεωρήματα. 

Ό,τι μου τη σπάει πιο πολυ. 

Δήθεν.

ΤΙ λέξη είναι αυτή και γιατί υπάρχει. Μισό λίγο να ψάξω τη λέξη στο γκουγκλ για να δω ποια άλλα επίθετα ή ουσιαστικά ή επιρρήματα θα αντιπαθήσω.

ΤΑΧΑ, ΝΤΕΜΕΚ, ΚΑΙ ΚΑΛΑ, ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΣ λέει το γκουγκλ. 

Κοινώς, ό,τι χειρότερο. Από πάντα ένιωθα μια πίεση με τη λέξη. Ένιωθα ότι είναι στενάχωρη λέξη, πως αυτούς που βλέπω δήθεν πρέπει να τους λυπάμαι και πολλές φορές πάντα τους προκαλούσα για να βγουν από αυτό το κοστούμι του ντεμεκ. 

Εγώ πρώτη έχω υπάρξει δήθεν, έχω υπάρξει τάχα. Από παιδικά πάρτυ που έπρεπε να ανέχομαι παιδιά ή φίλες στο είδος της βασιλικής κόμπρας, στο σχολείο που δήθεν ήθελα πολύ να μορφωθώ με γεωμετρία (καθόλου εν τω μεταξύ) ή ήθελα να δείχνω την φρόνιμη σε κάθε δάσκαλο, μέχρι στους γονείς μου τους ίδιους, τους συγγενείς, τα αφεντικά, κάποιους αχρείαστους καφέδες και λοιπά και λοιπά. 

Σε όλα αυτά ήμουν δήθεν γιατί πάντα έκανα το πρέπει, να μην τους στεναχωρήσω, να μην πουν πολλά , να μην δώσω δικαιώματα, πάντα ήμουν ευγενική ενώ έτρεμε το μεσαίο δάχτυλό μου και το κρατούσα να μη σηκωθεί. "Τι θα πει ο κόσμος?" ΜΑ ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΜΩΡΕ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ  ΚΑΙ O ΚΟΣΜΟΣ.

Αυτά όμως τα είχα μόνο όταν όφειλα να είμαι "κάπως". Δεν κράτησε πολύ και μάρτυρές μου όσοι έχουν υπάρξει στο περιβάλλον μου , ότι έδινα την καλή εντύπωση ή το χαμόγελο στην πρώτη ευκαιρία. Στη δεύτερη φορά, δεν άφηνα περιθώριο να σου δηλώσω με φουλ ειλικρίνεια ό,τι θεωρώ πως δε με νοιάζει η γνώμη σου , τα αστεία σου, ή καθετί που κάνεις όποιος και να είσαι. 

Έχει τύχει να κόψω καλημέρες. Αλλά όταν ο άλλος με σεβασμό καταλάβαινε και τηρούσε το " από μακριά και αγαπημένοι" ίσα ίσα του έβγαζα το καπέλο και κάποιες φορές έλεγα και ένα εσωτερικό " μωρέ μπράβο του/της ". 

Και έτσι τηρούσαμε την απόλυτη ισορροπία. Άνθρωποι πολιτισμένοι και όχι τάχα πολιτισμένοι . Που δεν πάει ούτε μισό γραμμάριο ο ένας τον άλλον, δεν έχουμε κανένα κοινό στον ορίζοντα που λέγεται ζωή  αλλά δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να φορέσουμε καμία μάσκα και να ρωτήσουμε " τι κάνεις? ", " πώς πήγες με το μάθημα? ", " αγάπππππη μου που είσαι εσύ ? ".

Τι που είμαι εγώ καλέ ? Αφού δεν αναρωτήθηκες ποτέ που είμαι και τι κάνω ( και πάρα πολύ χαίρομαι για αυτό ) , τι σε νοιάζει τώρα. Πολύ καλό τιπ για τους δήθεν είναι οι προσφωνήσεις. Το "αγάππππη μου" *προϋπόθεση τα πολλά π* , το "μωρό μου" , το " αστέρι μου " . Λέξεις που η σημασία τους στον πλανήτη γη είναι πολλή μεγάλη, λέξεις που ποιητές και επιστήμονες ξενύχτησαν να αναλύουν, ξεφτυλίζονται στα χείλη δήθεν. Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Μην πέσετε να με φάτε. Αλλά και αυτές οι εξαιρέσεις συνήθως ξέρουν τι εννοώ.

Δυο ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου που δεν επέλεξαν να είναι και δεν ήταν ποτέ και σε τίποτα δήθεν. Σε τίποτα. Και χαίρομαι που ο ένας από αυτούς είναι φίλος μου. Οι μη δήθεν χαρακτηρίζονται ως σκληροί, κυνικοί ή πολλές φορές αναίσθητοι που αυτά όλα είναι χαρακτηρισμοί που συνήθως δίνουν οι δήθεν. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ή οκει, υπάρχει ένα ποσοστό αλήθειας στο ότι οι μη δήθεν, είναι σκληροί απ' έξω αλλά από μέσα πούπουλο. 

Κανείς πολύ ευαίσθητος δεν άντεξε ολόκληρος δείχνοντας το είναι του στον κόσμο. Μόνο οι πολύ "τάχα μου" ευαίσθητοι επέζησαν. 

Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ανοίξω το κεφάλαιο " ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ SOCIAL MEDIA" γιατί θα καταλήξω να γράψω δοκίμιο και έχω και να δω και netlfix σε λίγο γιατί δε χάνω "the crown". Γνωρίζουμε όλοι σε τι εποχή ζούμε. Δυστυχώς δε ζούμε στην εποχή του "Σ'αγαπώ Μ'αγαπάς" πχ, που οι άνθρωποι μιλούσαν πιο αληθινά . Κανόνιζαν να βγουν χωρίς "κάτι μου έτυχε" ή 5 φορές επιβεβαίωση ραντεβού και χωρίς χάρτες της γκουγκλ. Σε στέκια. 

Δεν βοήθησε ποτέ κανένα ουσιαστικά το να πεις "καλό λόγο" ή να κάνεις κομπλιμέντο σε κάποιον όταν δεν το εννοείς. Και συμφέρον να έχεις, και να πετάς καλούς λόγους , η γλώσσα σου κάποια στιγμή θα μπερδευτεί και θα πνιγείς με την τάχα καλοσύνη σου. Δεν βοήθησε ποτέ κανένα να μην του πεις την αλήθεια, γιατί ιστορία έχει δείξει πως μπροστά πήγαμε με την αλήθεια. Και η στυγνή αλήθεια πάντα υπήρχε στην επιστήμη. Στους αριθμούς , (που ποτέ δεν συμπάθησα παρόλο που κατέληξα από λάθος στη θετική κατεύθυνση), δεν χωράει ψέμα, δεν χωράει δήθεν. Κανείς δεν είπε " και τώρα θα διαιρέσουμε το 120 με το 9 και θα μας βγει ένα υποτιθέμενο πηλίκο ".
Καμία λέξη δεν είπε ψέματα ούτε στο πώς γράφτηκε, ούτε από που προήλθε, μόνο οι δήθεν τις ντύνουν με ψέματα και για να φαίνονται πιο ωραίες ή λιγότερο επιθετικές. 

Δήθεν " η κοπέλα μου " , δήθεν " το αγόρι μου " , δήθεν "σε θέλω" , δήθεν " μου λείπεις", δήθεν "δεν διάβασα το μήνυμά σου για να μη νομίζεις ότι με ενδιαφέρεις κιόλας και πάρεις αέρα", δήθεν φιλίες , δήθεν ευχαριστίες και συγγνώμες, δήθεν ποστ στο ινσταγκραμ, δήθεν αγορές για να τις φορέσουμε πάνω μας ή στο σπίτι μας για να μας δουν οι άλλοι, δήθεν πληροφορίες, δήθεν κουβέντες δήθεν νέα, δήθεν αγκαλιές, δήθεν " εγώ ξέρω θα σου πω". Που "το διαβασα κάπου" / μοιράστηκα την ιδέα " μέχρι το  " εγώ ξέρω και το έχω βιώσει", ΜΙΣΗ ΖΩΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ. 

Ένας μαστερ σε όλα αυτά δύσκολα πιάνεται. Θέλει χρόνο. Θέλει χρόνο και πολλή παρατήρηση κινήσεων. Δυστυχώς για εσάς και ευτυχώς για εμάς, όσο όμορφα και να έχεις φορέσει τον τάχα εαυτό σου και το κοστούμι σου, το σώμα σου δεν λέει ποτέ ψέματα. Η γλώσσα του σώματος σου δεν καλύπτει ποτέ ό,τι δήθεν και να πει η γλώσσα στο στόμα σου.

Δηλαδή όσο Sigmund Freud και να λες πως έχεις διαβάσει σε αυτή τη ζωή , όση Μαλβίνα Κάραλη, όσο Γκάντι, αυτό θα φανεί στο σώμα σου. Και μετά σε αυτά που λες και θεωρείς. 

Η αγένεια για εμένα είναι πολύ πιο ευγενική από κάποιο τέτοιο άτομο.

Που φαντάσου ότι εγώ τους αγενείς, δεν τους στηρίζω γενικά. 

Μα προτιμώ να ακούσω ένα ειλικρινές "πώς είσαι έτσι" από ένα ψεύτικο και εύκολο " καλά εεε πόσο σου πάει αυτό που φοράς". 

Για αυτό κάποιοι αγενείς μπορεί πιο εύκολα να γίνετε *δυνητικά* φίλοι μου από κάποιον προσποιητό. Κάποιον και καλά κουλ ή και καλά ευγενικό. 

Ή είσαι ή δεν είσαι σε αυτή τη ζωή. Επιλέγω να είμαι και όχι να "πρέπει" να είμαι. Τσίτα τα νεύρα των δήθεν. Μόνιμα τσίτα. Μόνιμα πρέπει κάτι να κάνουν, να πουν , να σχολιάσουν να δείξουν.

Καθήστε λίγο ήρεμα σας παρακαλώ. 

Κάντε λίγο πιο 'κει, το δήθεν σας, με ενοχλεί.