βιζουαλάιζ γιορ χάιεστ σελφ*

                              

                                  

Η τρέχουσα κατάσταση είναι ότι γράφω τη διπλωματική μου κι επειδή κάπου κουράστηκα, έβαλα ένα από τα αγαπημένα μου φουλάρια στο κεφάλι, το έδεσα όπως όπως στο μαλλί -το πάντα αχτένιστο- και τραγουδάω σαν την τρελή you're my first, my last , my everything με το ίδιο πάθος που το είπε στα πρώτα του ο Barry ο White. Χωρίς ντροπή και φόβο,έβαλα το τζιν μου, γόβες και έτσι όπως ήμουν επέλεξα να κατέβω να πάρω ένα φρεντο εσπρέσσο μέτριο με πολύ γάλα -εβαπορέ- και απλά ξαναγύρισα σπίτι. Δηλαδή θα μπορούσες να πεις ότι με κορόιδευε ο κόσμος που με είδε από το σπίτι μέχρι το άλλο τετράγωνο που είναι ο γνωστός και πλέον φίλος που μου φτιάχνει τον καφέ, αλλά όπως καταλαβαίνεις δεν είναι η πρώτη φορά που πάω να πάρω έτσι καφέ, οπότε για εμένα αυτά είναι μια ρουτίνα σχεδόν. Εντάξει και για τη γειτονιά που με βλέπει ίσως είναι μια μίνι ρουτίνα ΟΚΕΙ.

Συνειδητοποίησα πως όλα αυτά τα "ό,τι και όπως μου κατέβει" τα έκανα μόνο σε μεγαλουπόλεις γιατί δεν ήθελα να με δει πολύ κόσμος. Αλλά πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα αγαπητέ μου αναγνώστη. Είμαι σε ένα μόνιμο mood "fuck it". Η διαφορά είναι ότι πριν έλεγα πως ήμουν σε αυτό το μουντ αλλά δεν ήμουν πραγματικά.
Σίγουρα θα είσαι ή θα ξέρεις κάποιον ο οποίος παλεύει σε αυτό το ΦΑΚ ΙΤ μουντ και το ΝΤΟΝΤ ΝΤΟΥ ΙΤ μουντ.

Ο διχασμός αυτός είναι ανάμεσα στο άτομο και στο "πρέπει" του, ανάμεσα στον εαυτό και το "οφείλω". Εκεί ριζώνει όόόόλη η κατάσταση της σχιζοφρένειας. Και είναι σχιζοφρένεια γιατί ο άνθρωπος επιβιώνει με το "είμαι αυτό και πρέπει να είμαι εκείνο". Αλλά τόσους αιώνες επιβιώσαμε με αυτό το μοτίβο. Είναι καιρός να κάνεις τη διαφορά και να ζήσεις και λίγο. Δυο λύσεις υπάρχουν σε όλο αυτό το δύσκολο διχασμό:

1. Είτε θα οδηγηθείς στην τρέλα και τη μανία να γίνεις εκείνο προσπαθώντας να πηδήξεις κρατώντας τον εαυτό σου από τα κορδόνια. Μπορεί να καταφέρεις κάτι και να ανασηκωθείς κάμποσα εκατοστά από το έδαφος αλλά και πάλι προσπαθώντας να φτάσεις εκείνο,θα ξαναπέσεις με δύναμη στο έδαφος και ίσως και με σπασμένα δόντια ανάλογα το μήκος του κορδονιού. Και δεν είναι καιρός να χάνουμε δόντια παιδιά. Δηλαδή θα γίνεις υποκριτής ή τρελαμένος προσπαθώντας να ικανοποιήσεις μια κοινωνία που θέλει τον "βελτιωμένο" εαυτό σου κι αν είσαι και λίγο έξυπνος θα το ρίξεις στην αυξανόμενη με τα χρόνια διπλωματία. Βαθιά μέσα σου θα παραμείνεις ίδιος επειδή οι ρίζες σου είναι άθικτες.

2. Είτε να επιλέξεις τη διέξοδο. Δηλαδή την αποδοχή για αυτό που είσαι. Κι έτσι ο διχασμός εξαφανίζεται. Δε χρειάζεσαι κάποια κοινωνία,δάσκαλο,πολιτικό ή ιερέα για να σου δείξει το δρόμο ή πώς πρέπει να είσαι. Όλα αυτά υπάρχουν για να αφήνουμε την ευθύνη πάνω τους όταν εμείς συνειδητοποιούμε ότι κάτι πάει λάθος. Και τα ξέρεις όλα αυτά που λέω, απλά πρέπει να τα κατανοήσεις και να τα κάνεις πράξη γιατί η θεωρία πολλούς έβλαψε. Πάρε την ευθύνη σου πίσω. Αποδέξου τη μοναξιά σου, την άγνοιά σου, την ευθύνη σου και μετά θα δεις άσπρη μέρα. Να ενδιαφέρεσαι για αυτούς τους λίγους τους εκλεκτούς της ζωής σου. Αυτοί είναι όλοι οι θαρραλέοι,οι έξυπνοι,οι ικανοί. Οι ικανοί σαν τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους της Ανταρκτικής που ξεφεύγουν από αυτούς που μαζεύονται για να ζεσταθούν και να περάσουν τις χιονοθύελλες, είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τη ζεστασιά και φεύγουν γιατί σύντομα το σώμα τους θα δημιουργήσει τη δικιά του ζεστασιά. Μόνο στην αρχή θα κάνει κρύο. 

Αυτές τις 2 επιλογές σου δίνει αυτή η ανάρτηση. Έτσι απλά και λίγα σε αυτό το ποστ γιατί είναι όλα ξεκάθαρα. Σχεδόν πανεύκολα μπορείς να καταλάβεις ότι η καλύτερη επιλογή που έχεις είναι το νούμερο 2. Και για εμένα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να μείνεις μόνος σου με το αγνό,μοναδικό και ζωτικό σου είναι. 
Ντάξει τώρα ίσως μου έρχεται ότι ως καλύτερο υπάρχει και ο Jeremy Irons και ο Μads Mikkelsen ΑΛΛΑ και πάλι δε θα υπάρξει κανείς άλλος Jeremy,κανείς άλλος Mads και κανείς άλλος όπως εσύ που τα διαβάζεις όλα αυτά τόση ώρα.