Σήμερα ήταν μία από τις καυτές μέρες.
Που κουνιέσαι αργά, που προσπαθείς να μη σκέφτεσαι,που νυστάζεις όλη την ώρα, που δε θες ούτε να μιλήσεις,ούτε να φας πολύ, που τη μόνη λύση σε όλα νομίζεις πως θα τη βρεις στο κρεβάτι σου παρέα με τον ανεμιστήρα.
Παρόλα αυτά, έπρεπε να κάνεις κάποια πράγματα.
Που τα έκανες με μισή ίσως και 1/4 καρδιά.
Και που όταν έφτασες στο κρεβάτι σου, έπρεπε να ξανασηκωθείς γιατί ξέχασες πως είχες υποσχεθεί στη μαμά σου να κάνετε κάτι τόσο καιρό.
Γυαλιά ηλίου,σκέτος καφές,μούτρα μέχρι το πάτωμα και βαριά καρδιά μέχρι να φτάσουμε εκεί που έπρεπε.
Όλο υπενθυμίζω στον εαυτό μου να εκτιμάει τα λίγα,τα απλά,τα βασικά, αυτά που όλοι νομίζουμε δεδομένα.
Αλλά σήμερα δεν έπιασε ούτε αυτό. Και λες τι κάνω με τη ζωή μου. Και μου λέτε στα mail τι να κάνω με αυτή τη ζωή και πώς να δω καθαρά και γιατί επιλέγω πάντα λάθος και γιατί χάνομαι στη σκέψη και γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος?
Γιατί χάνεις τα απλά.
Αυτά τα απλά που είναι τα κύρια.
Πήρα λοιπόν ό,τι νύστα μου είχε απομείνει και τον καφέ και μπήκαμε όλοι στο αυτοκίνητο. Άνοιξα το τζάμι και όπως χτυπούσε ο καυτός αέρας ξαφνικά ένιωθα να δροσίζει και να μυρίζει κάτι όμορφο.
Ήταν η στιγμή που όλος ο πονοκέφαλος,τα μούτρα και η νύστα έφυγαν.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι περνούσαμε από ένα πολύ στενό δρόμο που ήταν ντυμένος από τις πορτοκαλιές.
ΩΩΩ Χριστέ μου πόσο τυχερή είμαι που ζω στην επαρχία και πόσο λατρεύω τα χωριά τελικά.
Και πόσο θα ήθελα να ζήσω μια βδομάδα σε εκείνα τα χωριά.
Να ξυπνάω το πρωί με αυτή τη μυρωδιά του φρεσκοποτισμένου χώματος,του άνθους τησ πορτοκαλιάς και της γειτονιάς.
Όλοι έξω στα σπίτια τους σε καρέκλες ασπρεσ μπλε να συζητάνε και να γελάνε.
Και η ώρα 7μιση-8παρά το απόγευμα και να είναι ο ουρανός στα καλύτερά του χρώματα.
Και εσύ που σκοτίζεσαι για τα προβλήματα σου , για την κάθε μέρα, για τα όνειρα που δεν τα έχεις κάνει πραγματικότητα ακόμα.
Σου λέω να βγεις στο μπαλκόνι σου όπου και να μένεις και να κοιτάξεις τον ουρανό.
Αν μπορείς να ξεφύγεις λίγο στην επαρχία να το κάνεις. Αν έχεις ανθρώπους σε χωριό να πας εκεί. Μην ανησυχείς άνθρωπε της πόλης, όσο αντέξεις εκεί. Να πας.
Έρωτες,χρήματα,άγχη,πτυχία, εξεταστικές, τι είναι μόδα,τι δεν είναι ,κινητά,φορτιστές,ακριβά εστιατόρια,ακριβές διασκεδάσεις. Δεν τα έχεις ανάγκη.
Ανάγκη κύρια δεν είναι αυτά . Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα και έμμεσες ανάγκες και περίπλοκες. Που αν κάτσεις λίγο και σκεφτείς αυτά όλα είναι κύριες πηγές των προβλημάτων σου και πιάνουν πολύ χώρο στο κεφάλι σου. Δημιουργούν μια σαλάτα στο κεφάλι που δεν μπορείς ποτέ να βάλεις σε σειρά.
Δε μπορώ να σου πω πλέον ότι μπορείς να ζήσεις σίγουρα χωρίς αυτά αλλά ξέρω ότι δεν τα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που προσπαθούν να πάρουν πτυχίο,να κάνουν κάτι από αυτό που ονειρεύονται στη ζωή τους, να επιτύχω ως άνθρωπος , να μη με απογοητεύσω, να καταφέρνω να κάνω τη δουλειά που αγαπώ,να έχω το σπίτι που θέλω,να γνωρίσω τον έρωτα και την αγάπη της ζωής μου σε έναν άνθρωπο και όλα αυτά που σκέφτεσαι και εσύ.
Συν πολλά άλλα.
Ως mrs elenalda, επίσημα δηλώνω πως η ζωή βρίσκεται εκεί που κουράζεσαι για αυτά που θες, εκεί που δε σκέφτεσαι τι ρούχα θα βάλεις, στους φίλους χωρίς ζόρια, στα μάγουλα χωρίς contouring, στις κουβέντες που δε χρειάζεται να μιλήσεις και πολύ, στην αγάπη που δίνεις χωρίς ανταλλάγμα, στα ηλιοβασιλέματα και εκεί που μυρίζει νυχτολούλουδο.
Χρειάζεται να απλουστεύσεις όλο σου το είναι και να βρεις τι είσαι. Όχι τι νομίζεις πως είσαι. Όχι τι λένε οι άλλοι πως είσαι.
Το ΕΙΣΑΙ το αυθεντικό. Γιατί το "είμαι σπουδαίος" είναι σχετικό και αλλάζει μέσα στο χρόνο, μέσα στην κοινωνία. Δηλαδή μπορεί να είσαι σπουδαίος στην Ελλάδα,αλλά στην Αμερική να είσαι μέτριος έως κακός.
Άρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τι ΕΙΣΑΙ. Αυτό το είσαι το αναλλοίωτο στο χρόνο και τη γεωγραφία. Αυτό το ΕΙΣΑΙ της ύπαρξής σου, το βαθύ, το δικό σου.
Χρειάζεσαι δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν. Διάλεξε δυο χέρια που ξέρεις πως δε θα σε προδώσουν ποτέ και που σε νοιάζονται βαθιά.
Χρειάζεσαι ουρανό.
Χρειάζεσαι λίγα και άνετα ρούχα.
Χρειάζεσαι δέντρα. Πράσινα και πολλά.
Χρειάζεσαι καθαρό αέρα.
Χρειάζεσαι βουνό.
Χρειάζεσαι θάλασσα.'Εστω να τη βλέπεις.
Χρειάζεσαι μπλε δηλαδή. Είτε αυτό του ουρανού ή της θάλασσας.
Χρειάζεσαι λίγη ώρα χωρίς ακουστικά και μουσική για να ακούσεις λίγο τη φύση.
Χρειάζεσαι μάτια. Δεν χρειάζεται να κοιτάς , χρειάζεται να βλέπεις από μέσα σου.
Χρειάζεσαι κενό στο κεφάλι σου. Κενό για χώρο όμορφων εικόνων και ωραίων μυρωδιών.
Χρειάζεσαι γέλιο. Μέχρι να πονέσει το στομάχι σου από αυτό.
Χρειάζεσαι να καταλάβεις το ότι υπάρχεις δεν είναι τυχαίο και είναι μοναδικό. Χρειάζεσαι να βρεις αυτό που είσαι γιατί είσαι μοναδικός. Όχι πιο σπουδαίος από κανένα άλλον. Αλλά είσαι εσύ. Και είσαι εδώ.
Για αυτά και μόνο χαρακτηρίζεσαι ευτυχισμένος.
Και μετά λύνεις όλα τα υπόλοιπα πιο εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου