πόσο Έλληνας είσαι *

              https://www.youtube.com/watch?v=_O5mN5yY36c



Θέλω να κάτσεις να σκεφτείς την καταγωγή σου. Όπου και αν βρίσκεσαι ό,τι κι αν κάνεις. Αν είσαι με φίλους, αν είσαι μόνος, αν είσαι στη δουλειά θέλω να πας σπίτι σου και να σκεφτείς την καταγωγή σου.

Αν η καταγωγή σου είναι ελληνική ή αν η καταγωγή σου είναι άλλη αλλά νιώθεις Έλληνας, τότε μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις γιατί αυτό σε αφορά.
Δεν ξέρω ύστερα από όλα αυτά που έχεις τραβήξει σε αυτή τη χώρα αν θες ακόμα να λέγεσαι Έλληνας ή αν ντρέπεσαι που η ταυτότητά σου γράφει ότι έχεις ελληνική υπηκοότητα. 
Με όλη αυτή την υποτίμηση με όλο αυτό τον εξευτελισμό με όλα αυτά που χρωστάει αυτή η χώρα είναι επόμενο να νιώθεις ξένος στην ίδια σου τη χώρα. Να νιώθεις χρεωμένος ενώ αυτή σου χρωστάει.
Ποιος Παρθενώνας και ποια αγάλματα να πυρώσουν την ελληνική σου ρίζα όταν για όλα αυτά πληρώνεις τα Πάθη ? Αυτά τα έχεις αφήσει για τα μαγνητάκια και τις πετσέτες θαλάσσης που πουλάνε στο Μοναστηράκι και στην ουσία δεκάρα δεν δίνεις. 

Αλλά αυτό πουλάει. Το άγαλμα,το αρχαίο,το άψυχο,το άξιο θαυμασμού. Αυτό σε έχουν κάνει να πιστεύεις. Αυτό σε έχουν κάνει να λες ότι πρέπει να θαυμάζει κανείς στην Ελλάδα που είναι "η χώρα του φωτός". 
Χέστηκες. Το ξέρω, όσο και να τα θαυμάζεις αυτά τα μοναδικά έργα τα αρχαία τα αξιοθαύμαστα, εσύ πλέον χέστηκες. 

Δεν ανήκω στους εθνικιστές και ίσως δεν ανήκω πουθενά και σε κανένα. Και ρατσίστρια δεν είμαι σε τίποτα και ποτέ δε θα είμαι. Και θαυμάζω όλα τα έθνη, όλες τις κουλτούρες. Και είμαι άνθρωπος που αρκείται στα λίγα, στα χαμόγελα , την ανθρωπιά και την ευγένεια. 
Όλα αυτά πρέπει να είσαι και εσύ. Και να μην είσαι απόλυτος και εθνικιστής και να δίνεις χώρο σε καθετί νέο και να ενθαρρύνεις την καινοτομία και την τεχνολογία. 
Αλλά το παράκανες. Το παράκανες και εσύ και εγώ και ο μπαμπάς και η μαμά σου. Το παρακάναμε. 

Ξέρεις ξημερώνει 30 Oκτώβρη 2017 και πριν 2 ημέρες ήταν η εθνική μας εορτή. Πόσο περήφανος ένιωσες και πόσο δεν σε ένοιαξε καθόλου και πήγες για καφέ για σέλφι? 
Δεν ενθαρρύνω κανένα ΟΧΙ κανενός Μεταξά και δεν τάσσομαι σε κάποιο κόμμα. 
Κοίτα γύρω σου και πες μου πόσα παιδιά δημοτικού γυμνασίου και λυκείου σέβονται τη μέρα αυτή? Πόσα παρελάζουν με ψηλά το κεφάλι και πόσα συγκινούνται και νιώθουν περήφανοι που είναι Έλληνες? 
Κορίτσια που φοράνε τις ίδιες κοντές φούστες που φοράνε στα club, τις φοράνε στην παρέλαση. Αγόρια που φόρεσαν το τζιν και ένα πουκάμισο απλά πάνε να περπατήσουν για χάρη της μαμάς και του μπαμπά. Και όλοι αυτοί απλά για να ακούσουν ένα χειροκρότημα και να τους καμαρώσουν οι γονείς τους. 
Φταίνε? Ναι και όχι. 
Δεν ξέρουν και δεν έκατσαν να μάθουν ή να τους μάθουν για αυτές τις μέρες. Για αυτούς που παρελάζουν, για αυτούς που πρέπει να δίνουν στεφάνια, για αυτούς που έπρεπε να είναι πρότυπά τους.
Δίνουν σημασία στο ότι χάνουν ώρες από διδακτικές ώρες και ότι δεν παίρνουν απουσία, δίνουν σημασία στο ότι θα έχουν αργία και δεν θα έχουν σχολείο. 
Δεν ξέρουν αυτά τα παιδιά για ποιους παρελάζουν όπως δεν ήξερες και εσύ όπως δεν ήξερα και εγώ. 

Δεν παρελάζουν για τον Μεταξά, για τον Κολοκοτρώνη, για την Μπουμπουλίνα και για τον Υψηλάντη.  Κανείς δεν παρελάζει για τους 5-10 ήρωες που γράφουν τα βιβλία. Δεν θυσιάστηκαν μόνο αυτοί σε τόσο πόλεμο. 
Παρελάζεις με μπλε και με άσπρο. Με κανένα άλλο χρώμα,με κανένα φουλάρI,με κανένα τακούνι,με κανένα τζιν παντελόνι που φοράς στον καφέ σου,με κανένα γέλιο. 

Παρελάζεις για αυτούς που χάθηκαν για εσένα. Για αυτούς που χάθηκαν άδικα και κανένα βιβλίο δεν έγραψε. Για τους φυλακισμένους, που βασανίστηκαν, που χτυπήθηκαν, που έχασαν οικογένειες, που έχασαν έρωτες, που έχασαν φίλους, που ξέχασαν πώς είναι η θάλασσα, που ξέχασαν για χρόνια πώς μυρίζει ένα λεμόνι ή το γιασεμί, που ξέχασαν πώς να αγκαλιάζουν την ίδια τους τη μάνα. Για αυτούς που έχασαν χρόνια μέσα σε κάποιο κελί,σε κάποια εξορία, που γεννούσαν σε φυλακές, που αγαπούσαν από μακριά,  που λάτρευαν μέσα από γράμματα, που ξέχασαν τι θα πει να φοράς παπούτσια και να έχεις ένα πιάτο φαϊ. Παρελάζεις για αυτούς που πάλευαν με κάθε τρόπο να απελευθερωθούν, για αυτούς που ενώ ήξεραν ότι θα εκτελεστούν, συνέχισαν να γελάνε. Παρελάζεις για αυτούς που εκτελέστηκαν και πέθαναν άδικα,που προσπάθησαν,που έπαιξαν με το μυαλό,την ψυχή,την οικογένεια τον έρωτά τους και στο τέλος έγιναν σκόνη από μια σφαίρα. 
Ξέρεις για ποιους παρελάζεις? Για όλους αυτούς που δεν έμαθες ποτέ. Όχι μόνο για αυτούς που πέθαναν, αλλά για αυτούς που πέρασαν όλα αυτά και έμειναν και τα ξεπέρασαν και έζησαν με τις πληγές και με τον εαυτό τους μετά από αυτή την εξαθλίωση.

Παρελάζεις για αυτούς. Για εσένα που είσαι απόγονος αυτών και για εσένα που πατάς αυτά τα χώματα. Για εσένα που δεν ανήκεις πουθενά αλλά ξέρεις ότι ανήκεις στη χώρα που είχε τους πιο πολλούς ήρωες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να παρελάζεις για όλα αυτά που πέρασαν και έχασαν και ξέχασαν και πάλεψαν. 
Για όλα αυτά παρελάζεις, για κανένα άγαλμα για κανένα μνημείο.

Αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι η γιαγιά και ο παππούς μου στο λύκειο με παρακαλούσαν να παρελάσω και έλεγα όχι. Γιατί δεν ήξερα. Δεν ήξερα ποια είμαι και δεν με ένοιαζε που έγινα παραστάτισσα. Και δεν ζήλεψα ποτέ μου την σημαιοφόρο. Γιατί εγώ έτυχε να έχω παππού και γιαγιά που με έκαναν όλα αυτά να τα εκτιμήσω μέσα από τα χέρια και τα μάτια τους όταν μου έλεγαν τις ιστορίες του πολέμου. Και όσες φορές παρέλασα ένιωθα περήφανη που για αυτούς και για τον παππού μου. Και μετά ένιωθα εξαθλίωση που θα έπρεπε να παρελάσω μαζί με κορίτσια που φοράνε μίνι, βάφονται και φοράνε γόβες και καθόλου δε τους νοιάζει τι έγινε παρά μόνο η αργία και ότι θα βγουν για καφέ. Και δεν συμμετείχα πάλι ποτέ σε παρέλαση. 

Μπορεί να φαίνομαι εθνικίστρια και έξτρα ρομαντική. Αλλά φαντάσου πόσο έχεις αποξενωθεί από το ίδιο σου το μέσα. Αν σου πω ότι τα καλύτερα μου πράγματα είναι η μυρωδιά της λεμονιάς στην αυλή της γιαγιάς μου το μήνα Απρίλη,ο καφές ο ελληνικός που ψήνουμε πριν βγούμε στην αυλή και η μυρωδιά του νυχτολούλουδου ή του γιασεμιού θα με πεις ρομαντική. Θα με πεις ρομαντική που μου αρέσει το ζυμωτό ψωμί και ο μπαξές στην αυλή της γιαγιάς μου ή θα με πεις ρομαντική που μου αρέσει να κοιτάζω τα αστέρια και τα χέρια της όταν καθόμαστε και μιλάμε για ώρες. Θα με πεις ρομαντική ή ότι ζω σε άλλη εποχή που ακούω Βέμπω ή Δανάη και συγκινούμαι για όλα αυτά που πέρασαν οι πρόγονοί μου και οι δικοί σου και πολλές φορές νιώθω σαν να έζησα εκείνες τις εποχές.
Που παρά όλο το αίμα και όλο το βάσανο και όλο το κλάμα εκείνες τις εποχές τραγουδούσαν, έγραφαν στίχους, έπαιζαν λύρα, χόρευαν.
Θα με πεις συντηρητική ή παραδοσιακή και θα το πεις με ειρωνεία ή απορία.

ΕΝΩ δεν απορείς που εσένα όλα αυτά σου φαίνονται ξένα ή πολύ βαρετά ή απλά πολύ "ρομαντικά" για να είναι αληθινά. 

Ξεχνάμε ποιοι είμαστε ποια είναι η ιστορία ποιο είναι το παρελθόν. Ξεχνάμε γιατί έτσι συνηθίσαμε γιατί αφήσαμε να μας συνεπάρει το νέο και η αγάπη μας για την αλλαγή . Βρίζεις την Ελλάδα και ότι όλα σε αυτή τη χώρα πάνε λάθος. Και ίσως το 2017 να έχεις δίκιο και να σιχαίνεσαι και να θες να πετάξεις από πάνω σου τον όρο του "Ελληνάρα" γιατί έτσι σε έχουν κάνει οι συνθήκες και οι άνθρωποι της εκάστοτε εξουσίας. Αλλά το λάθος σου είναι ότι τους αφήνεις . Και σκλαβώνεσαι σε κάτι το ίδιο άθλιο με το Χίτλερ και όλα του τα "επιτεύγματα" : στο να αφήνεις άλλους να σε κάνουν να ξεχνάς τις ρίζες και την καταγωγή σου. 
Δεν πρέπει να είσαι κολλημένος στο παρελθόν και να έχεις εμμονή ή παρελθοντολαγνεία απλά μην το φτάνεις στο άλλο άκρο. 
Αρκέσου με τα απλά με αυτά που σε έμαθαν με αυτά που πρέπει να παλέψεις με τα εφόδια που θα σε κάνουν περήφανο που είσαι Έλληνας. Και δε με νοιάζει ποια είναι η καταγωγή σου γιατί μπορεί να είσαι από τη Νιγηρία αλλά πατρίδα σου να νιώθεις την Ελλάδα. 

Και εγώ θα συνεχίζω να έχω στο μυαλό μου τη φωνή του παππού μου να τραγουδάει Βέμπω " κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις." Θα συνεχίσω να ανατριχιάζω με αυτά τα τραγούδια και με αυτούς που πάλεψαν με αυτά και θα συνεχίσω να νιώθω περήφανη μέσα μου για αυτά που κανείς δε μου επιβάλλει και για την ελληνική μου καταγωγή που κανείς δεν αφήνω να την μαυρίσει ή να με κάνει να αισθανθώ άσχημα για αυτή. 

Αυτά παιδιά, να παρελάζετε για αυτούς που πρέπει όπως πρέπει.
Να είστε Έλληνες όχι μόνο στα χαρτιά. Να τιμάτε αυτούς και αυτά που πρέπει, από όπου και αν είστε εύχομαι να είστε Έλληνες.