Didn't anyone ever tell you It's ok to shine? *

                               

Ακουσα προσφατα εναν φιλο μου να λεει πως δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο το να ελπιζεις και να προσκολλας σε κατι που ξερεις οτι δεν προκειται να πετυχεις.
Ενιωθε μαλλον απογοητευμενος και ηταν ασχημο να ακους απο εναν ανθρωπο λιγο πριν την ενηλικιωση οτι η ελπιδα ειναι κατι βαναυσο και αχρηστο.

Καθως μιλουσε σκεφτομουν με ποσα φωτακια στολιζουμε την θλιψη μας ολοι τις γιορτες χωρις να το αντιληφθουμε καν.
 
"Η ελπιδα",ειπε,"σε κατατρωει και σε θελει να ταλαιπωρεισαι και να νομιζεις πως περνας καλα. Σπαταλας το χρονο σου φορωντας γυαλια που σε κανουν να φευγεις απο την πραγματικοτητα,να μοχθεις αλλα να ελπιζεις για κατι που ΙΣΩΣ ΘΑ γινει. Ξυπνας το πρωι χαμογελαστος ενω ξερεις ρε γαμωτο οτι δεν προκειται να σου ριξει ενα βλεμμα ουτε θα σε παρει τηλεφωνο και εσυ παρ' ολα αυτα ελπιζεις οτι ΘΑ ανηκεις καποτε στο μελλον στα ερωτευμενα ζευγαρια που περπατουν στο δρομο κρατωντας της το χερι. Και μετα που θα παω σπιτι θα σκεφτομαι ποσο πιο ομορφη θα ηταν η νυχτα εκει εξω αν ητανε και αυτη εδω.
Καθεσαι εκει και ελπιζεις οτι ολα σου τα ονειρα θα τα ζησεις και κλεινεις τα ματια σου και ελπιζεις οτι ΙΣΩΣ μια μερα ΘΑ εισαι και εσυ με τα χαμογελα τα πλατια που εχουν και στις διαφημισεις. Και εσυ ο χαζος καθεσαι και κολλας στην ελπιδα σου,στην τζαπα αισιοδοξια σου και στη λαμψη που σε λιγο καιρο θα καλυφθει απο ομιχλη μοναξιας."

Γυρισα σπιτι και σκεφτομουν πως ειχε δικιο σε πολλα.
Περιμενουμε τελικα ενα χαστουκι απο την ζωη? απο τη μοιρα? απο το ριζικο? ή απο καποιον συκεκριμενο,για να κλονισει το μεσα και το εξω μας μπας και καταλαβουμε πως ο,τι και να ελπιζεις αν δεν κινησεις το χερι σου δεν προκειται να σου απλωθει κανενα χερι.

Η μονη βιωσιμη ηθικη,ειναι να κανεις αυτο που θες να κανεις.
Να βρεις τροπο να ξεσκονισεις την -χωρις λογο- ψευτικη αισιοδοξια σου και την ομιχλη που σε περικυκλωνει σαν μανδυα και σου κρυβει την πραγματικη λαμψη που κρυβεις μεσα σου. 
Να παρεις θαρρος και να παψεις να ελπιζεις. Όχι να ονειρευεσαι.
Να σηκωθεις απο το κρεβατι σου με τα ποδια στο εδαφος,τα ματια στον ουρανο και το μυαλο σου στη θεση του ετοιμο να δωσει εντολες στην καρδια σου για να αρπαξει αυτα που θελει να κανει.
Και τα χερια σου ; Αν δεν ειναι για αγκαλιες ποιος ειναι ο λογος να υπαρχουν;


                                

Χωρις ερωτα δεν παλευονται οι γειτονιες,οσο στολισμενες και χαρουμενες να τις βλεπεις με τα φωτα των γιορτων.
Βλεπεις ολα τα στολιδια,τα φωτακια,τα δεντρα,τα εντονα χρωματα,τα χαρουμενα προσωπα που πλησιαζουν διακοπες αλλα δεν βλεπεις την ουσια.
Δεν διακρινεις οτι ο λογος που μπορεις και τα βλεπεις αυτα ειναι πως εισαι εθισμενος σε κατι που παιρνει το δικο σου πονο μακρια.
Ειτε αυτο λεγεται πολυχρωμα φωτα,ειτε χαμογελα σε αλλα προσωπα,ειτε ζωντανα χρωματα σε βιτρινες,ειτε στολιδια,ειτε ακομα και το να ερωτευεσαι με ωραιες στιγμες και αναμνησεις που εζησες.

Παρε λιγο απο τον ηλεκτρισμο της πολης. Και μην ακους τους μιζερους που διογκωνουν την ομιχλη τους.
Γεμισε τις μπαταριες σου με ταση τετοια ωστε να εκπεμπεις το φως που εχεις αναγκη. Οχι φωτα ελπιδας που σιγοκαινε ή τρεμοσβηνουν.
Μη ντρεπεσαι να λαμψεις ουτε να φοβασαι.
Να φοβασαι για αυτους που το χειμωνα βλεπουν μονο χιονι και δεντρα χωρις φυλλα.
Ηλιος και λουλουδια υπαρχουν παντα για αυτους που θελουν να τα δουν.

 

l'epoque magnifique*

                                

Με πηρε ο υπνος στον καναπε.
Κοιμηθηκα με ήλιο.
Ανοιγω τα ματια μου μετα απο μια ωρα,και συνειδητοποιω πως το ενοχλητικο αυτο φως που με ξυπνησε,ηταν απο το φεγγαρι που κοντοστεκοταν εξω απο παραθυρο τοσο φωτεινο και μεγαλο που θεωρησα αυτο το ξυπνημα ενα απο τα καλυτερα μου.
Ενιωσα ξαφνικα πως κοιμομουν μια ολοκληρη μερα και προσπαθουσα να καταλαβω πώς γινεται μεσα σε 60 μολις λεπτα να μετατραπει το ανοιχτο γαλαζιο του ουρανου,σε πυκνο μαυρο με ενα φεγγαρι τοσο περιφανο.

"Χειμώνας" σκεφτηκα.
Βγηκα εξω και βρηκα μια κρυα Πατρα που σιγα-σιγα στολιζεται με διαφορετικα φωτακια σε καθε δρομο.
Σε 37 μερες Χριστουγεννα και περιμενω πώς και πώς.
Σκουφια,κασκολ,μαλλινες ζακετες,μποτες,ανοιχτες σομπες στο σπιτι...ποσο τα αγαπω ολα αυτα. Ο απολυτος χειμωνας μου.

Και σκεφτομαι,πώς γινεται καθε χειμωνα να ερωτευομαι;
Οχι ανθρωπο,οχι αντρα.
Απλα την εποχη,τον κοσμο,το κρυο,τις ολο και περισσοτερες αγκαλιες,τις κρυες μυτες,τον ζεστο καφε,τις συναντησεις με φιλους σε σπιτια...

Τον χειμωνα βλεπω αλλιως τους ανθρωπους. Πιο ζεστους,πιο καλους,πιο ειλικρινεις,πιο πονεμενους,πιο ομορφους.
Ψαχνω ματιες αληθινες μεχρι και σε ανθρωπους αγνωστους μεσα στο αστικο λεωφορειο καθως παω στη σχολη.
Ο καθενας με την δικια του ιστορια,στεναχωρημενος ή χαρουμενος,στριμωγμενος στις υποχρωσεις του και οχι στην ξεγνοιασια του καλοκαιριου που οσο να 'ναι του αφαιρει ενα κομματι λογικης και τον τρελαινει. Οπως και να το κανουμε, οταν ο ανθρωπος ειναι πιο σκεπτικος ειναι ταυτοχρονα πιο σοφος και πιο ωραιος.
Μονο το χειμωνα μας καταλαβαινω εμας τους ανθρωπους. Μόνο τοτε.
Αυτη την -χωρις λογο- καλοκαιρινη τρελα και ελευθερια δεν την καταλαβα ποτε.


                                   

Γιατι να μην ερωτευτεις καλοκαιρι :
 
Τα πιο ζεστα βλεμματα και οι πιο ειλικρινεις ματιες πεφτουν βροχη στους χειμωνες σου.
Το χειμωνα κανεις δεν μπορει να σε ξεγελασει.
Ερωτευεσαι καποιον εκει που τον βλεπεις. Στη δουλεια,στο δρομο,στο αστικο,στο σουπερ μαρκετ..Χωρις ποτο στο χερι,χωρις greek καμακι,χωρις την παρεα των διακοπων που συνηθιζει να κανει τρέλες που θα μεινουν αξεχαστες,χωρις να ξεχασεις την επομενη μερα λογω μεθης γιατι ξερεις οτι θα μεινει εκει που τον αφησε το βλεμμα σου ή και καπου αλλου. Αλλα όχι μακρια.
Καμία δικαιολογια δεν εχεις ουτε εσυ ουτε ο αλλος.
Ο,τι γινει θα γινει το χειμωνα και δεν θα ξεχαστει.

Εχει ακουσει κανεις να λενε : "Ε,χειμωνιατικος ερωτας ηταν,παει ξεχαστηκε,τιποτα παραπανω"; Κανεις.
Οι καλοκαιρινοι ειναι εκεινοι οι ερωτες-χαπια,οι ερωτες για να περασεις καλα το καλοκαιρι σου,για να ξεχασεις,να κανεις "μια φαση" με τον αλλο και να περασεις καλα λες και ειναι το τελευταιο καλοκαιρι σου.

Αγκαλιες.
Συχνοτερες το χειμωνα. Βοηθουν στην ενισχυση συμπαραστασης,καλοπερασης,συμπονοιας και αγαπης. Τις περισσοτερες φορες γινονται για να αυξηθει η θερμοκρασια του σωματος του ανθρωπου και ετσι οι ανθρωποι ερχονται πιο κοντα ο ενας με τον αλλο. Αρα,οι αγκαλιες στο κρυο ειναι συχνοτερες,αρα συχνοτερες το χειμωνα,αρα οι αγκαλιες και ο χειμωνας κανουν καλο. Το καλοκαιρι, τι να την κανεις την αγκαλια με 40 βαθμους κελσιου. Πηγαινε για κανενα μπανιο στη θαλασσα καλυτερα. 


                                

"Κρυο, καιρος για δυο". Αυτο και αν ειναι αληθεια.
Ολοι περιμενουμε να γνωρισουμε το "αλλο μας μισο" εκει που περπαταμε στο δρομο ντυμενοι με τοσα ρουχα οσα το μισο μας βαρος για να μην αισθανμαστε κρυο,εκει που θα εχουμε ακουστικα και θα ακουμε το αγαπημενο μας τραγουδι να παιζει σαν soundtrack της δικιας μας ταινιας.

Κανενα 'παιχνιδι' το χειμωνα.Κανενα ψεμα.Ολοι οι εαυτοι τους.
Τα ματια που συναντωνται,τα πλατια χαμογελα που λαμπουν,τα καταλαθος αγγιγματα,η αναμονη να τον/την ξαναδεις,τα ρομαντικα τραγουδια που ακους σπιτι σου μαζι με μια κουβερτα στον καναπε και ενα ποτηρι κρασι,η στιγμη που αφαιρεισαι να τον κοιτας,ακομα και οι πολυωρες συνομιλιες σας στο facebook...Ειναι ολα αληθινα. 
Ολα αυτα που σε περιμενουν την επομενη μερα. Που θα ξυπνησεις και θα ξερεις οτι θα τον πετυχεις παλι σιγουρα.

Τι και αν γινεσαι πιο ντροπαλος και συνεσταλμενος; Τοτε ειναι που κανεις τις πιο σωστες κινησεις για να κερδισεις τον αλλο. Χωρις μασκες,χωρις ζεστη και ξεφρενα παρτυ,χωρις ποτα και θωλα πρωινα.
Ολα ξεκαθαρα.

Ροζ μαγουλα,κρυες πατουσες -μονιμα-,ζεστη σοκολατα,"βαρυ" παπλωμα,καλοκουρδισμενα ξυπνητηρια σοβαροι ανθρωποι και αληθινοι ερωτες. Ολα αυτα ειναι ο χειμωνας μου. Ή τουλαχιστον, σχεδον ολα.

έφτανε να χαμογελάς*

                                 

Πατας "παραβλεψη" στο ξυπνητηρι με κακία και σηκωνεσαι.
Τρως το συνηθισμενο πρωινο,πλενεσαι και κοιτιεσαι στον καθρεφτη με τα πρησμενα ματια σου.
Σερνεις τα ποδια και αρχιζεις να ντυνεσαι.
Βγαινεις εξω και βριζεις που εχει τοσο ηλιο και ξεχασες να παρεις τα γυαλια ηλιου σου.
Πας στην σταση  του λεφορειου και αργει το αναθεματισμενο αλλα και οταν ερχεται συχτιριζεις για το εισητηριο που ειναι καπου χαμενο μεσα στις τσεπες σου.
Καμια καλημερα μεχρι τωρα.
Ολοι αγνωστοι μεσα στο ιδιο λεωφορειο.
Κρατιεσαι γερα για να μην πεσεις,βριζεις μεσα σου για τον κοσμο που δεν σταματαει να μπαινει και σε στριμωχνει.
Ζεσταινεσαι,νυσταζεις και εχεις νευρα χωρις λογο.
Οταν σιγα σιγα αδειαζει το λεωφορειο -και βρισκεις θεση να καθησεις-
ηρεμεις λιγο γιατι η σχολη σου βρισκεται στις τελευταιες στασεις που κανει το λεωφορειο για το πανεπιστημιο.
Κοιτας εξω απο το παραθυρο και δεν εχεις καταλαβει ΑΚΟΜΑ γιατι εχει ηλιο και εσυ φορας πουλοβερ.Μαλλινο.


                                 

Και ξεχνιεσαι να κατεβεις στην σταση για την σχολη σου και πας στο τερμα και αυτο γιατι ο οδηγος του λεωφορειο σου κανει νοημα.
Περπατας μιση ωρα στον ηλιο χωρις να ξερεις που να πας.
Τα νευρα σου μοιαζουν με καλωδια βρεγμενα με νερο.
Φτανεις στην σχολη και ολοι οι φιλοι σου σε ρωτανε "τι εχεις ρε?" και λιγο δεν σε καταλαβαινουν που εισαι μεσ τα μουτρα.
Προφανως και εκεινη την μερα δεν γινεται να καταλαβεις τι σου λενε οι καθηγητες και σημειωσεις δεν κρατας γιατι χρειαζεσαι μια μινι μεταγλωτιση σε ο,τι λενε μεσα στην αιθουσα.
Πας σπιτι μονος παλι,με το ιδιο λεωφορειο,με τον ιδιο καιρο και την ιδια διαθεση που σε κραταει μεσα για ολη την υπολοιπη μερα.

Μια συνηθισμενη κακια μερα. Ή μηπως οχι?

Αν προσεχες οτι το  ξυπνητηρι  σου παιζει το αγαπημενο σου τραγουδι ισως να μην πατουσες "παραβλεψη" για να σηκωθεις με κεφι και να ακουσεις ολο το κομματι.
Και εξω εχει ηλιο! Τόσες μερες βρεχει ασταματητα και εχεις μουλιασει πια απο την βροχη αφου καθε φορα γυρνας στο σπιτι μουσκεμα.
Τι και αν ξεχασες τα γυαλια σου? Νιωθεις στο λαιμο,στα μαγουλα και στο κεφαλι σου ζεστη. Βλεπεις μια φωτεινη μερα μεσα σε μια βδομαδα γκρι,γεματη συννεφα.
Καθως εψαχνες στις τσεπες του τζιν σου για το εισητηριο, βρηκες ενα σημειωμα που ειχες ξεχασει οτι το ειχες εκει.
Ολοι οι αγνωστοι μεσα στο ιδιο λεωφορειο.  Και που ξερεις οτι αναμεσα στους αγνωστους δεν κρυβεται ο ερωτας της ζωης σου, ή η "αδελφη ψυχη σου" ή απλα ενας μελλοντικος καλος σου φιλος που δεν εχεις προσεξει ή δεν εχεις δωσει σημασια?
                                

Κοιτας εξω απο το παραθυρο οταν περιμενεις να ερθει η σταση να κατεβεις και βλεπεις μια παρεα στην απεναντι σταση να γελαει,εναν αντρα να ειναι στο ποδηλατο του και να το χαιρεται τοσο πολυ που εχει ηλιο για την βολτα του.
Ξεχνιεσαι να κατεβεις στην σωστη σταση και παλι νευριαζεις που πρεπει να περπατησεις τοσο πολυ για να φτασεις στην σχολη.
Ομως στην ολιγολεπτη αυτη διαδρομη σου,ειπες την πρωτη σου καλημερα σε ενα ηλικιωμενο ζευγαρι που καθοταν σε ενα παγκακι (τοσο αγαπημενο!) και σου εδωσαν οδηγιες για το προς τα που να πας.

Φτανεις στην σχολη γεματος κακη διαθεση και δεν το θελεις που σε ρωτανε τι εχεις. Επρεπε ομως να προσεξεις αυτους που προσπαθουν να σου φτιαξουν το κεφι ενω δεν το ηθελες. Αυτους που πραγματικα ενδιαφερονται δηλαδη για εσενα...και εισαι τυχερος που τους εχεις "δικους" σου αυτους  ανθρωπους.

 Προφανως και εκεινη την μερα δεν γινεται να καταλαβεις τι σου λενε οι καθηγητες,  αλλα μεσα σε αυτο το χαοτικο μαθημα που νομιζεις οτι γινεται σκεφτεσαι τον εαυτο σου να ασκει το επαγγελμα αυτο και γεμιζεις ολο χαρα.Εχεις ονειρα δηλαδη και εισαι σε μια σχολη που αγαπας και δεν μπορεις με τιποτα να μετανιωσεις την ωρα και την στιγμη που την δηλωσες στο μηχανογραφικο σου.

Πας σπιτι μονος με την ιδια διαθεση,με το ιδιο λεωφορειο με τον ιδιο καιρο και την ιδια διαθεση και καθεσαι σπιτι την υπολοιπη μερα.
Ομως,βλεπεις μια ωραια ταινια,που σε κανει να συγκινηθεις και να σκεφτεις οτι τα πραγματα στην ζωη ειναι πολυ ρευστα.

Και εκει ειναι που αναθεωρεις.Ερχεται μια ταινια και σου δειχνει πως επρεπε να εβλεπες το "φως" σε καθε σκοτεινη πλευρα της μερας που περασε.
Αλλα στην ουσια..έφτανε να χαμογελάς και να αφηνες την κακη σου διαθεση κλεισμενη μεσα στην τσαντα σου μαζι με το μαλλινο πουλοβερ που ρε..δεν επρεπε να φορεσεις.

Σε μια γυναίκα*

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες

                                                        Τάσος Λειβαδίτης.

all my tears have been used up*

                                

Ειναι στιγμες που ντρεπεσαι να το πεις,αλλες που δεν ξερεις αν θα μπερδεψεις τον αλλο,καποιες αλλες που βασιζεσαι σε αυτο και ειναι και εκεινες οι στιγμες που το χρησιμοποιεις εκει που δεν εχει νοημα.

Αγαπώ.

Το πιο γνωστο και συγχρονως το πιο αγνωστο -σε μερικους- ρημα.
Αυτο που το εκμεταλλευονται πολλοι,ενω αλλοι δεν ξερουν τι σημαινει.

Το εξευτελιζουμε την σημερινη εποχη αυτο το ρημα.
Καθε μερα ειμαι και εγω αυτη που λεει "αα τον αγαπω αυτον τον τραγουδιστη!" ,"αγαπω αυτο το ρουχο" ή "νταξει τους αγαπω".

Και θα μου πειτε,οκ δεν ειναι και τοσο κακο,απλα το χρησιμοποιουμε για να εκφρασουμε το ποσο μας αρεσει κατι και το ποσο καλο ειναι κατι-καποιος.
Ναι κακο δεν ειναι αυτο.
Απλα καθομουν και σκεφτομουν ποσες φορες το χρησιμοποιουμε ετσι καθημερινα,χωρις να νιωθουμε τιποτα το σημαντικο αρθρωνοντας αυτο το ρημα.
"Ε και?" θα πει καποιος..
Το θεμα μου δεν ειναι οτι κακολογω αυτους που το χρησιμοποιουν,γιατι ανηκω και εγω σε αυτους. 



                              

Ειναι που καταλαβα οτι το λεω συνηθως εκει που μου ειναι ευκολο και εκει που δεν το εννοω απολυτα.
Και ολοι τελικα αν ψαχτειτε λιγο μεσα σας,ξερετε οτι το λετε εκει που κανεις δεν θα σε ρωτησει γιατι το ειπες αυτο το ρημα και το λετε την στιγμη που δεν προκειται να νιωσετε αβολα ή να εισπραξετε ενα κρυο βλεμμα ή μια να ζησετε στην αβεβαιοτητα.



                              

Νομιζω πως αυτο το ρημα εχει χαρακτηρες.Δηλαδη οτι διαφερει απο τον ιδιο του το εαυτο.

Αγαπάω.

Ο δευτερος εαυτος του ρηματος.
Αυτο το ρημα που ενα απλο "α" αλλαζει ολη την εννοια.
Δηλαδη ενα ακομα γραμμα,μεγαλωνει την λεξη και την κανει να ακουγεται πιο σημαντικη και πιο ωραια.
Αυτο το ρημα θα το πεις σε λιγους.
Θα το πεις εκει που δεν θα ξερεις αν ειναι καταλληλη στιγμη ή καταλληλος ανθρωπος.
Θα το πεις πιο σπανια.
Θα το πεις δυνατα οταν πραγματικα το νιωθεις.
Θα το πεις οταν ο αλλος θα παει να φυγει απο κοντα σου.
Θα το πεις κοιτωντας τα ματια του αλλου.
Θα το πεις οταν θα νιωσεις οτι παραδινεσαι σε καποιον.
Θα το πεις οταν αγαπησεις καθε ελαττωμα του αλλου.
Θα το πεις στις δυσκολες στιγμες οταν οι πραξεις σου δεν φανουν αρκετες.
Θα το πεις σε αυτον που θα σε πληγωσει πιο πολυ.




                              

                              

Δεν θα το πεις οταν ντραπεις ή οταν δεν θελεις να δεχτεις απορριψη.
Δεν θα το πεις οταν δεν εισαι σιγουρος για τον αλλο.
Δεν θα το πεις μπροστα σε φιλους.
Δεν θα το πεις για κανενα τραγουδιστη,για κανενα ειδωλο.
Δεν θα  το αισθανθεις αν δεν ξεκαθαρισεις μεσα σου ποιος εισαι και τι θες.
Δεν θα το αισθανθεις αν δεν αφησεις κανενα να σε αγαπησει.
Δεν θα το πεις ουτε σε στιγμες γελιου ουτε σε στιγμες πλακας.
Δεν θα το πεις οταν δεν εχεις δωσει την ευκαιρια στον αλλο να δει τα δικα σου ελαττωματα.
Δεν θα το πεις οταν δεν θα το εχεις νιωσει.
Δεν θα το πεις αν το νιωσεις απο την πρωτη στιγμη.

Ισως να μετανιωσεις που αργησες να το πεις.

Στην οικογενεια,σε αυτους που πραγματικα ήταν διπλα σου,σε αυτον που δεν ερωτευτηκες..αλλα αγαπησες ολοκληρωτικα.


To αλφα σου στο ρημα θα το προσθεσεις οταν θα το λες σε ανθρωπους που για αυτους εχεις πονεσει,εχεις προσπαθησει,εχεις γινει κομματια,εχεις χρησιμοποιησει ολα τα δακρυα σου.

Εσυ πώς αγαπας?

δατς δε σπιριτ,μαι φρενντ*

                              

Καλη σχολικη χρονια.
Για αυτους που συνεχιζουν σχολειο βεβαια (μου χα χα)
Εμεις που ανηκουμε πλεον στην πανεπιστημιουπολη,καλα μας μυαλα και καλη μας αρχη.
"Η καλυτερη φαση ειναι η φοιτητικη" ετσι λενε ολοι κι εμεις ετοιμοι να την δοκιμασουμε.

Ολοι διασκορπισμενοι σε ολο τον χαρτη της Ελλαδας και καποιοι παλι στην βαση τους για να προσπαθησουν ακομα μια φορα να παρουν αυτο που τους αξιζει.
Εδω κι εκει ολοι ενωμενοι.
Κανονιζουμε ποιοι θα παμε που,πότε θα επισκεφτουμε τα φοιτητικα μας -πλεον- σπιτια και κανονιζουμε μεχρι και τι θα κανουμε.

Η εποχη που ολοι σκορπανε μεσα στον ηλιο να "πιασουνε" το καλυτερο <<ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ>> και ολοι ετοιμαζουν βαλιτσες,πραγματα,αποχαιρετισμους και τα πιο γλυκα χαμογελα για την νεα χρονια.

Επιτελους φροντιστηρια και σχολεια πισω.
Αντε καλε που θα σας λειψει το σχολειο,μην λετε τετοια πραγματα και ακουνε και αυτοι που ακομα ανηκουν στην σχολικη κοινοτητα και συγχιζονται.
Σχολη -οποια να ειναι αυτη-,νεοι φιλοι,νεες παρεες,νεα γελια,νεες υποχρεωσεις,αλλα διαβασματα,αλλες συνηθειες,αλλη ελευθερια,αλλος κυκλος.
Ενταξει εκτος απο την πρωτη εξεταστικη που θα πρεπει να περασουμε ετσι και αλλιως,ολα τα αλλα ειναι αισιοδοξα και μεσα στην αλλαγη.

Ειναι ωραιες οι αλλαγες.
Αν και τον πρωτο καιρο η οικογενεια σου θα σου λειψει και θα νιωθεις ενας ξενος μεσα στους ξενους. Την πρωτη βδομαδα ομως. Αντε  και την δευτερη.


                               

Πρωτη μερα στην σχολη,τρεμουν τα ποδια ολων -ακομα και οσων το παιζουν κουλ- ποιο λεωφορειο να παρω;ποια ειναι η σταση για την σχολη μου; σε ποιο οροφο παω; ποιον πρεπει να ρωτησω;
Νιωθεις  πως εισαι μια μοναδα αγχους μεσα στους ΤΟΣΟΥΣ αγχωδεις πρωταρηδες.
Αλλα ετσι δεν ενιωθες και στην Α δημοτικου? ή στην Α γυμνασιου?
Ενθουσιωδεις ειμαστε ολοι.
Με την σχολη,τα μαθηματα που θα συναντησουμε,τους ανθρωπους που θα συναντησουμε και τον εναν ανθρωπο απο αυτους του αντιθετου φυλου που θα μας κανει να νιωσουμε ξεχωριστους.
Ελατε τώώώώώώώρα,αφου ολοι θελετε να ερωτευτειτε.

Οι φιλοι οι παλιοι,απο σχολειο φροντιστηρια κλπ,θα ειναι ισως πιο μακρια και με την αποσταση θα ξεχωρισεις αυτους που οντως αξιζουν να συνεχισουν να ειναι φιλοι σου.
Αυτους δεν θα τους χασεις...οι επισκεψεις στα σπιτια,τα ξενυχτια και οι τρελες μαζι τους θα πολλαπλασιαστουν και θα γινουν απο τις καλυτερες αναμνησεις που θα κρατας μεχρι να μεγαλωσεις (κι αλλο).


                                 

Ω ναι,νομιζω πως ολοι αυτοι που βρισκονται,βρισκονταν και θα βρεθουν σε αυτη την φαση-περιοδο λιγο πριν γινουν επισημα ακαδημαικοι πολιτες,ειναι η καλυτεροτερη των καλυτεροτερων περιοδων.
Καλή μας αλλαγή.

σοφίες*

                               

"Τι νομιζεις ελενακι μου; ειμαστε αχαριστοι εμεις οι ανθρωποι.
Αφου νομιζουμε πως ειμαστε ευτυχεις οταν αγοραζουμε μεγαλο σπιτι και οταν εχουμε λεφτα.
Στην ουσια οι πιο πολλοι δεν εκτιμουμε καν το οξυγονο που ρουφανε οι πνευμονες μας ελευθερα,το οτι ανοιγουμε την βρυση να παρουμε νερο,το οτι εχουμε την μανα μας να μας παρει αγκαλια και να την μυρισουμε,το οτι βλεπουμε το φεγγαρι...εδω πλεον μονο και μονο οι μαθηται ειναι σαν ενηλικοι με τοσο αγχος και τοσες υποχρεωσεις. Ποιος περιμενει να ξεχωρισει την ευτυχια του μεσα σε ενα οργανωμενο χαος;"

Αυτα συζητουσαμε χθες με την σοφη γιαγια μου,αργα το βραδυ στην αυλη με το φεγγαρι απο πανω,το νυχτολουλουδο να σταζει μυρωδιες και τα τριζονια να κανουν συναυλια.

Και υστερα σκεφτομαι πως στην πραγματικοτητα η ευτυχια βρισκεται σε αυτα που μας εχει δωσει η φυση.
Γιατι ο ανθρωπος στη ουσια ειναι πληρης με αυτα που ευκολα θα βρει σε αυτην.
Απλα συνεχιζει να ειναι απληστος και να καταναλωνεται σε πραγματα ψευτικα και ανουσια.

Αλλα σε αυτο το οργανωμενο χαος πια,ουτε το φεγγαρι,ουτε το οξυγονο,ουτε την φροντιδα της μητερας μας, αλλα ουτε και το νερο εκτιμουμε.
Ολα δεδομενα,μεχρι να δουμε καμια διαφημιση στην τηλεοραση για τα παιδακια της Αφρικης. Μετα συγκινουμαστε σκεφτομαστε να βοηθησουμε και σε λιγα λεπτα ετοιμαζομαστε να βγουμε εξω αφου πριν γκρινιαξουμε οτι δεν εχουμε πολλα ρουχα.

Νιωθουμε μονοι μενοντας σε μια πολη με τοση φασαρια και τοσους ανθρωπους.
Αλλα κατηγορουμε τους αλλους που δεν ειμαστε εμεις ευτυχεις.
Αυτο που ισχυει ομως,ειναι πως μοναξια σημαινει να εισαι εσυ ο πονος αναμεσα σε χιλιαδες ανθρωπους,να εισαι εσυ η σιωπη μεσα στην φασαρια,να εισαι εσυ το χιονι στο καλοκαιρι που απλωνεται μπροστα σου.
Δηλαδη,ενας ανθρωπος που εχει ολα τα υλικα αγαθα νιωθει μονος,ανουσιος και αλλος ενας αριθμος μεσα σε ολους.
Στοιχιωνεται μονος του αφου δεν εχει ιδεα πως αυτα τα βασικα που εχει,ειναι τα πιο πολυτιμα απο ολα τα πραγματα του και πως αυτα φερνουν την ευτυχια που αυτος δεν ενιωσε ποτε.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,ειναι ευτυχης χωρις να το ξερει.
Κι αν δεν ειναι μπερδεμα αυτο,τοτε τι ειναι?

Αυτο που ολοι θελουμε ειναι καποιον να μας καταλαβαινει.Οχι να του εξηγουμε το καθετι.
Καποιον που να βρισκουμε την ευτυχια οταν κοιταμε μαζι τα αστερια,καποιον που θα μας δειξει πως το νοημα της ζωης ειναι εκει που δεν το ψαχνει κανεις. Στα απλα και βασικα πραγματα.

"δεν ειναι ωραιο να περπατας χερι-χερι με αυτον που αγαπας και ας πατας σε καρφια?

Ετσι ειναι. Να χαμογελας σε αυτους που σου δειχνουν το δρομο για την πραγματικη ευτυχια.
Να κανεις τον σταυρό σου,να κοιτας τον ουρανο να λαμπει,να αναπνεεις καθαρο αερα,να αγαπας την οικογενεια σου και να λες ευχαριστω και θα δεις ποσο λαμψη θα παρεις εσυ μετα" ετσι εκλεισε η συζητηση-συμβουλες γιαγιας που τοσο θαυμαζω.

νόστος*

Αυτο που σε καθοριζει.
Καθοριζει ποιος εισαι,απο που,πως νιωθεις και τι σκεφτεσαι.
Πως αντιδρας και για τι εισαι φτιαγμενος.

Καθοριζει τα ιδια σου τα ονειρα.

Ειμαστε πλεον γεννημενοι για την προοδοπληξια που μας επιβαλλει η εποχη και χανουμε το νοημα που κρυβει το παρελθον μας.

Οι αναμνησεις. Αυτες σε πλαθουν.

Ουσιαστικα,το παρελθον σου ειναι αυτο που θα σου δωσει δυναμη για το μελλον και οσο να θες να το αποφυγεις,αυτο θα ειναι παντα εκει.

Την φοβομαστε την νοσταλγια.

Μπας και θυμηθουμε ποσο ομορφα και ανεμελα ηταν ολα.
Ποσο αληθινα και ποσο ξεγνοιαστα.
Ποσο επικοινωνουσαμε με τους ανθρωπους και ποσους πραγματικους φιλους ειχαμε.
Ποσο ωραια περνουσαμε,χωρις να εχουμε αναγκη τα τσεκ-ιν του σημερα.
Ποσο αναγκη ειχαμε να μας ντυσει η μαμα μας,να μας ταίσει και να μας παρει αγκαλια,να μας παει βολτα ο μπαμπας και να μας λεει παλιες του ιστοριες.

Ολος αυτος ο φοβος για αυτα τα απλα πραγματα δημιουργειται γιατι πλεον η νοσταλγια φερνει την συγκριση του παρελθοντος με το παρον. Και το παρον δεν μας φαινεται καλο,ολο και κατι μας λειπει και βρισκουμε δικαιολογιες για να μην παραδεχτουμε στους ιδιους μας τους εαυτους οτι η ζωη του παροντος μας ειναι πιο γκριζα απο οτι περιμεναμε.

                                                                       

Πλεον η εξοδος μας απαιτει ντυσιμο με ρουχα πιο 'γκλαμουρ' και μαγαζια οπου εχει κοσμο και wifi για να τσεκαρουμε τις ειδοποιησεις μας στο facebook και το twitter. α! βγαζουμε και καμια φωτογραφια για να ανεβασουμε ινσταγκραμ.

Κανενα σκισμενο all star,κανενας αυθορμητισμος,καμια πεποιθηση στο ο,τι με καλη παρεα περνας παντου καλα.

Παμε σπιτι και η τηλεοραση,ο υπολογιστης και τα i-pad ειναι οι κολλητοι μας.

Και οταν επαιρνες μικρος απο το σταθερο τον φιλο σου να βγειτε,εχει πλεον ξεπεραστει.
Να κοιτας στα ματια τον αλλο,να τον αισθανεσαι,να τον ακουμπας,να ακους την φωνη του..εχει αντικατασταθει με μια καμερα και νομιζουμε οτι αυτο τα λυνει ολα.
Μικροι δεν κοιμομασταν γιατι μας φοβιζε το σκοταδι και θελαμε καποια αγκαλια..τωρα δεν κοιμομαστε γιατι εχουμε smartphones.

                               

Ποια λερωμενα ρουχα απο παιχνιδι,ποιοι ερωτες αθωοι,ποια ξενυχτια στις παραλιες,ποια ειλικρινεια?
Ποια γκαζοζα? τωρα εχουμε τις βοτκες τις βαριες. 

Δεν θελουμε να θυμομαστε τιποτα πια.
Ζουμε στην εποχη που οι μισοι θυμουνται και οι αλλοι μισοι ξεχνανε ευκολα. Μικροι κερνουσαμε γελια και ειλικρινεια, τωρα κερναμε ψεματα,'αλτσχάιμερ' και απογοητευση στους εαυτους μας.

Φιλοι ψευτικοι και ανθρωποι που δεν θα διαλεγαμε ποτε στην ζωη μας,τωρα γινονται τα "κολλητουμπινακια" σου.

Γελαμε και δινουμε σημασια  σε ανθρωπους που δεν νοιαζονται αν πεθαινουμε ή ζουμε.
Κρυβομαστε απο την νοσταλγια γιατι θελουμε να κρυβουμε την αγαπη μας.
Η νοσταλγια ειτε σε χτιζει ειτε σε καταστρεφει.

Μα γιατι να την αφησεις να σε καταστρεψει?
Αγαπη πιπολ. Αγαπη και στο παρον και στο παρελθον χρειαζομαστε.

πανελλήνιες= πανζουρλισμός *

                               

Τι μετραει τελικα? Το αποτελεσμα ή η προσπαθεια?

Και ποιος ειναι ο καταλληλος κριτης για αυτα τα δυο?

Συνηθως λεμε "δεν πειραζει!η προσπαθεια μετραει" οταν το αποτελεσμα δεν ειναι αυτο που περιμεναμε να ειναι.

Οταν η προσπαθεια μασ ομως ειναι καλη ή εστω και μετρια και το αποτελεσμα πολυ καλυτερο τοτε ακουμε ολους -μεχρι και τους εαυτους μασ- να λενε "το αποτελεσμα ειναι αυτο που μετραει".

Αρα λοιπον οι ανθρωποι αναλογα τι μασ βολευει και τι μας συμφερει,ψαχνουμε δικαιολογιες για να δικαιολογησουμε τους εαυτους μας ή τους αλλους ωστε να κοιμομαστε ησυχοι και χωρις εννοιες τα βραδια.

Αυτος που προσπαθει πολυ για κατι που θελει πολυ,συνηθως εχει τα αποτελεσματα που θελει.Υπαρχουν ομως και οι εξαιρεσεις.

Δηλαδη ειναι πολυ συχνο φαινομενο,καποιος να εχει "φτυσει αιμα"  -που λεμε- για κατι και τελικα το αποτελεσμα να τον απογοητευσει και να μην αντιπροσωπευει αυτο που εχει προσπαθησει.

Ειναι και αλλοι (κυριως οι μισητοι μιας παρεασ) που χωρις καν προσπαθεια,εχοντας ως οπλο την τυχη..καταληγουν σε ενα αποτελεσμα  που κανεις δεν πιστευει οτι ειναι τοσο καλο.

Ας παρουμε για παραδειγμα τις πανελληνιες (οχι που δεν θα ειχα αυτο το παραδειγμα).

Ας πω την αληθεια..για εμενα προσωπικα,ο θεσμος αυτος στην Ελλαδα ειναι απο αυτους που ανηκουν στην κατηγορια "αθλιοι και ασημαντοι".

Διαβαζεις 2 χρονια χωρις σταματημο.

Χωρις καλοκαιρι,χωρις πραγματικο διαλειμμα ξεγνοιαστο.

Πιεση?Αγχος? αυτα ειναι οι καθημερινοι σου φιλοι πια.

Μαθηματα,φωτοτυπιες,βοηθηματα,υπογραμμιστικα στυλο και χαρτακια post-it για να δωσεις εμφαση σε ασκησεις που ειναι sos,φροντιστηρια 4ωρα καθε μερα,διαβασμα μεχρι πολυ αργα,ξυπνημα νωρις νωρις (γιατι δεν προλαβαινεις να βγαλεις την υλη),διαγωνισματα καθε δυο κυριακες ή καθε κυριακη,5 τετραδια τετραθεμα για μονο ενα μαθημα κατευθυνσης και γενικα αυτα ειναι μια καθημερινοτητα.

Υστερα οι κυκλοθυμιες? η καταναλωση φαγητου λες και δεν εχεις ξαναφαει στη ζωη σου? η ψυχολογικη σου φθορα?

το αισθημα κενου και ανικανοποιησης?

Η βαλιτσα που θες να φτιαξεις για να εξαφανιστεις για οπου να 'ναι? Πφφ ολα αυτα ειναι πολλα.Καθημερινα και μαζεμενα και πρεπει να ειναι ελεγχομενα με το κλαμα,την ψυχραιμια που δεν εχεις και το διαβασμα που ειναι πολυ.

                           

Πολλες θυσιες.

Πολλα "οχι" ειπαμε μπροστα σε "ναι" που θελαμε να φωναξουμε.

Και αυτο γιατι στοχος ειναι να αποδειξουμε μεσα σε 18 ωρες ποσο αξιζουμε και ποσο υψηλα πρεπει να γραψουμε για να τα παμε καλα και να περασουμε στο πανεπιστημιο.

Οι μεταβατικες οι φασεις ειναι οι πιο δυσκολες και οι πιο επιπονες.

Λες και αν καποιος δεν παει πανεπιστημιο,ξεγραφεται απο τη ζωη-τον κοσμο και τους γυρω του.

Με βαρια καρδια και με αισθημα "αντε να τελειωνω πια" πας και δινεις εξετασεις ενω εχεις ηδη ανακοινωσει 3-4 φορες στους γονεις σου οτι τελικα δεν θα δωσεις.

Τα θεματα?

χαχαχα! 

Λιγο πιο δυσκολα απο ο,τι τελικα φανταζοσουν.Για αυτο σας λεω δεν παει καλα ο θεσμος πατριωτες!

Πανικος,αγχος και τρεμουλο την ωρα που συμπληρωνεις τα στοιχεια σου.Και αυτη η μαυρη ταινια που τα σκεπαζει ειναι ο μεγαλυτερος εχθρος σου εκεινη την ωρα.

Οι πιο πολλοι δεν γραφουν οσο θα το περιμεναν.

Οσο θα περιμεναν αναλογα με την προσπαθεια τους δηλαδη..Οι Einstein της σχολικης κοινοτητας ειναι λιγοι και παλι καλα που ειναι αυτοι οι λιγοι γιατι ενας ακομα εμφυλιος στην Ελλαδα θα ξεσπουσε. Ετσι για το καλο.

Αλλα ανηκεις στους περισσοτερους.

Δηλαδη σε αυτους που ενα λαθος απροσεξιας,το αγχος και η τρεμουλα τους στοιχησαν πολλα.

Υστερα,κατα τις αρχες του Ιουλιου...βλεπεις τα μορια σου και γελας και σε πιανει αυτο το νευρικο το γελιο της χαρμολυπης που δεν ξερεις ποιον πρεπει να χτυπησεις πρωτο και ποιον να παρεις για να γελασετε.

Μουδιαζεις απο την απογοητευση που νιωθεις για εσενα,για αυτους που σε αγαπανε και θες να κρυφτεις για να μην ακουσεις ποσο ασχημα θα σε σχολιασουν οι αλλοι.

Αλλα πραγματικα.Ειναι ωρα να νιωσεις το σωστο πραγμα.

Τα βασανα σου τελειωσαν,την προσπαθεια σου κανείς δεν μπορει να την δει γιατι κανείς απο τους "απ'εξω" στους οποιους δινεις σημασια δεν ειναι μεσα στο σπιτι σου.

Αν νιωθεις με τον εαυτο σου καλα και σιγουρος πως εδωσες ο,τι μπορουσες δεν μπορεις να δινεις σημασια στα σχολια που θα σου κανουν.Αν παλι οχι,νιωσε τυψεις,αλλα μεχρι ενα σημειο.


                    

                             

Κανεις δεν ειπε οτι το μελλον σου οριζεται απο αυτες τις εξετασεις.

Οποιος αξιζει,ποτε δεν χανεται.

Και πρεπει να το θυμαστε αυτο.

Κανεις δεν ειπε οτι ενας γιατρος ειναι πιο ευτυχισμενος απο εναν εργατη..μαλλον στην εποχη μας και στην Ελλαδα που ζουμε,το να παρεις ενα πτυχιο ειναι προβλημα γιατι μετα αναζητας δουλεια αναλογα με αυτο που εχεις σπουδασει και σου αρεσει. Μμμμ,προβλημα.Δες γυρω σου ποσοι πτυχιουχοι εχουν καταληξει πωλητες σουπερ μαρκετ χωρις να το θελουν..

Κανεις δεν ειπε σε κανενα να ειναι σε ολα αριστος.

Οι αριστοι σε ολα,ειναι ανθρωποι προβληματικοι και σημαινει πως δεν εχουν μια κλιση..δεν εχουν κανει μια επιλογη και στοχος τους ειναι να μοιασουν με τους αλλους.

Τελικα,η προσπαθεια που κανει καποιος δεν εχει παντα σχεση με το αποτελεσμα.Γιατι αν ειχε ολοι μας θα ημασταν ευτυχισμενοι και αδειοι.

Πρεπει να νιωσουμε την απογοητευση τον πονο για να βρουμε δυναμη να το παλεψουμε.

Διαβασα καπου "πεσε 787 φορες,αλλα σηκω 788".

Για εμενα λοιπον,η προσπαθεια ειναι αυτη που μετραει και ο,τι δεν σε σκοτωνει δεν σε κανει πιο δυνατο,σε υποχρεωνει να το σκοτωσεις εσυ ο ιδιος.

Για αυτο παρε μαγιο,σωστο αντηλιακο καπελο αμα θες,και την καταλληλη παρεα για βαθια μακροβουτια και βραδια γεματα γελια.

Γιατι ειναι καλοκαιρι.

κενωνία*

Ολοι ξερουμε τα συμπτωματα του ερωτα.

• ιδρωμενα χερια
• γρηγοροι χτυποι καρδιας
• λυμενα ποδια

Αυτα ειναι τα βασικα. Τα ιδια συμπτωματα ομως εχει και ο φοβος.
Και εσυ ποτε ξερεις τι αισθανεσαι απο τα δυο?

Μπορει κανεις να ειναι παντα τοσο σιγουρος?

Ερωτας; ή φοβος να ερωτευθεις; ή φοβος γενικοτερα;

Κανεις δεν ξερει.Kαι που ερωτευτηκες τι καταλαβες? οχι οτι εχει διαφορα απο το οταν φοβηθηκες..απλα περισσοτερη εκκριση αδρεναλινης απο τον οργανισμο και πολλα χαστουκια στον εαυτο σου μετα.

Γενικα ομως με τα συναισθηματα εχουμε καποια θεματα ολοι μας -και ειδικα εμεις οι νεοι- μπλεκουμε αντιθετα συναισθηματα σε ενα,ειμαστε κυκλοθυμικοι και γινονται εκρηξεις των θελω μας μεσα μας.Ψαχνουμε τι φταιει και ολο καταληγουμε στο συμπερασμα οτι ειμαστε πιο προβληματικοι απο ποτε.Και ολη αυτη η "χειροτεροτητα" που γεμιζουμε μεσα μας μας γδυνει πνευματικα και ψυχολογικα.

Υπαρχουν ανθρωποι εκει εξω που εχουν φτασει στο σημειο να νομιζουν οτι ειναι τρελοι και επειδη τους αγαπαει η οικογενεια τους τούς κρατανε στο σπιτι για να τους θεραπευσουν με την αγαπη τους.
Κι ομως μπορει και εσυ να εισαι ενας απο αυτους που μεσα σου νομιζεις οτι κατι κανεις λαθος και ολοι γυρω σου που συμβαδιζουν με τους πιο πολλους ειναι καλυτεροι σου.
Αυτο το αισθημα ναι ναι αυτο το σιχαμενο αισθημα σου ειναι αχρηστο και βλαβερο.
Ομως εχεις δικιο να αισθανεσαι ετσι. Τα θελω σου και τα πρεπει σου και αυτο που πιστευει η κοινη γνωμη και η κοινωνια ωσ καλυτερο,συγκουονται μεσα σου και αντι να βγαζεις καπνους απο τα αυτια τα δακρυα σου πανε και ερχονται.
Οι εντασεις; Εντονοτερες.
Αυτοι που σε αγαπουν το καταλαβαινουν; Προσπαθουν.

Αφου βλεπεις αυτους που σε αγαπουν να προσπαθουν να σε καταλαβουν κανε προσπαθεια και εσυ να δειξεις οτι χαιρεσαι που τους εχεις.
Αλλα μην προσπαθησεις ποτε να ακουσεις αυτους που σου λενε "βαλε ορια σε αυτα που αισθανεσαι"
Ορια στα αισθηματα; Ρε πατε καλα;

Ειπαμε οχι και να σπασεις το σπιτι απο τα νευρα σου.Αλλα οταν νιωθεις ενα σχοινι τεντωμενο στο λαιμο σου..μην ακους τι λενε και προσπαθησε να το κοψεις με οποιον τροπο εσυ θες.

Ξεσπασε.


                             

Ειναι και αυτο που λενε οι ερωτευμενοι την ωρα που μεθανε "κι αμα σου καψαν την καρδια,τι να το κανει το συκωτι?"
Ε δικιο μεγαλο. Οποτε ειναι καιρος και εμεις οι "πιεσμενοι" με καθε εννοια να βρουμε τροπο να παμε κοντρα σε αυτο που μασ πιεζει. Βγες μια βολτα και περπατα και μην καθεσαι βυθισμενος στο βουρκο των ανεσεων που εχεις..ασε κινητα,υπολογιστες,τηλεορασεις και βγες να δεις φυση και κοσμο που υποφερει και βοηθησε τον.

Εσυ δεν εισαι αυτος που θελει να αλλαξει τον κοσμο του?
Αρχισε βοηθωντας αλλους που ειναι σε χειροτερη κατασταση απο εσενα.
Γιατι παντα υπαρχουν αυτοι που ειναι σε χειροτερη κατασταση και δεν ξερω γιατι αυτο πρεπει να ειναι καθησυχαστικο για καποιους...αλλα οπως και να το κανουμε υπαρχουν ανθρωποι που σπιτι τους ειναι το νοσοκομειο και παρ'ολα αυτα χαμογελανε ρε.

Η κοινωνια ειναι αυτη που σε χαλαει.
Αυτη η οικονομικη η κριση που δεν ξερεις τι θα σου ερθει αυριο και αν θα μπορεσεις να βρεις μια δουλεια για να ζησεις το ονειρο σου.
Ομως η χωρα,η πολη,η κοινωνια,η γειτονια,οι συγγενεις,οι γονεις...δεν μπορεις να  ταφησεις κανενα απο αυτους να σου κοψουν τα φτερα και να σε κανουν μαριονετα που ζει σε τεσσερεις τοιχους γιατι "πρεπει να γινει το σωστο".
Ποιο ειναι το "σωστο" τελοσπαντων?

                             

Το σωστοτερο που εχεις να κανεις για εσενα ειναι να ακονισεις τα ονειρα σου για να σφαξεις αυτη την πραγματικοτητα που δε σου παει.
Ειναι κατι πρωινα που ονειρα και πραγματικοτητα συγκρουονται και δεν εχεις τι να κανεις και τι να σκεφτεις,τρεχεις και κλαις.
Γινε χαλια,κλαψε και μην δινεις σημασια σε αυτους που ειναι πλαι σου για λιγο..δεν τους ενοχλεις γιατι οσοι ειναι διπλα σου σημαινει οτι θα ειναι εκει ακομα και στα πιο δυσκολα σου.
Καθενας εχει το δικαιωμα να ριξει το εαυτο του οσο χαμηλα θελει και να τον ξανασηκωσει οταν αυτος θελει.
Προσεχε ομως. Μονο εσυ εχεις αυτο το δικαιωμα και κανεις αλλος.

Δυστυχως ειναι πιο ευκολο σε εμας τους ανθρωπους να ονειρευομαστε. Και αν προσεξεις τα ονειρα δεν τα περιοριζει καμια κοινωνια που σε πιεζει,κανενα συστημα αγχωτικο.
Οσο χαλια,οσο και κατω πεφτει η ψυχολογια σου οσα νευρα και οση ενταση να κρυβεις μεσα σου..μην την καταπινεις. Ξεσπασε ξανα.
Αυτη η φαση που περνας εχει και αυτη το αντιδοτο της αλλα ειναι η πιο ασχημη αρρωστια αυτη. Αυτη που νιωθεις ολο το μεσα σου να εχει μολυνθει. Η πιο σοβαρη απο ολες τις αρρωστιες αλλα ειναι θεραπευσιμη αρκει να το θες.
Ονειρεψου στιγμες και προσπαθησε να τις ζησεις.

Α! και αγκαλιασε καποιον οταν νιωθεις να παγωνεις απο φοβο.
η αγκαλια ειναι το καλυτερο ειδος θερμανσης.

τραβήξτε με -στην ευτυχία μου- κι ας κλαίω*

                                

                             

Οταν ολα γυριζουν στο κεφαλι σου,χωρις σταματημο και δεν ξερεις τι να πρωτοαντεξεις και που να δωσεις προσοχη..τοτε ειναι που νιωθεις πραγματικα σκατα.
Δεν ξερεις ποιοι ειναι αυτοι που σε αγαπουν,ποιοι ειναι μαζι σου και ποιοι νομιζεις εσυ πως ειναι μαζι σου.

Δεν ξερω ποσοι εχετε νιωσει ετσι.
Σαν να ηθελες να κοιμηθεις για χιλιαδες χρονια.'Η απλα να μην υπαρχεις.Ή να μην σε νοιαζει οτι υπαρχεις ή τουλαχιστον κατι τετοιο.
Το να θελεις κατι τετοιο ειναι πολυ αφυσικο και 'βλαβερο',αλλα καποιες φορες το θελεις οταν γινεσαι τοσο "σκατα".
Για αυτο καποιες φορες προσπαθεις να μην σκεφτεις τιποτα και ολα μες το κεφαλι σου θες απλα να σταματησουν να στριφογυριζουν τοσο γρηγορα.

Αλλα δεν μπορεις να καθεσαι εκει ακινητος και να βαζεις τισ ζωες των αλλων μπροστα απο τη δικια σου νομιζοντας οτι αυτο μετραει για αγαπη.Απλα δεν μπορεις να το κανεις αυτο.
Πρεπει να κανεις πραγματα για εσενα και ετσι αυτος ο πονοκεφαλος θα αρχισει να μειωνεται.
Να νοιαζεσαι για τους αλλους,αλλα να ζεις για τον εαυτο σου.


Δεν μπορεις καθε μερα να νιωθεις πως ζεισ μια θλιβερη ιστορια ρε φιλος!
Ο,τι και να συμβαινει πρεπει να μεινεις σταθερος και πιστος σε αυτο που γινεται, ακομα και αν η κολαση που ζεις καθε μερα σε παγωνει.
Διαβαζεις και αγχωνεσαι,κλαις,ερωτευεσαι και δεν ξερεις να το δειξεις,στο σπιτι σου και στην παρεα σου εισαι αορατος,μεσα σου αισθανεσαι ενα καζανι που βραζει και νομιζεις πως θα σκασεις,μαλωνεις με γονεις συνεχως,με φιλους,μπορει να κρυβεις και ενα μυστικο που δεν το εχεις πει και ενω σε βασανιζει να μην το ξερεις...και φτανεις να μην ξερεις τι σου γινεται.


Απλα πιστευω οτι ειμαστε αυτοι που ειμαστε για πολλους λογους.
Και μαλλον δεν θα μαθουμε καποιους απο αυτους τους λογους ποτε.
Αλλα ακομα και αν δεν εχουμε τη δυναμη να επιλεξουμε απο που ερχομαστε,μπορουμε ακομα να αποφασισουμε που πηγαινουμε.
Μπορουμε να κανουμε πραγματα που μασ αρεσουν και να αισθανομαστε καλα για αυτα.


Ερχονται ξαφνικα στην ζωη σου καποιοι ανθρωποι που δεν τους ηξερες χρονια ουτε πολυ καιρο..και σου αλαλζουν τα παντα.
Και ενω ζεις την κακη εκδοση της ιστοριας σου μεχρι τωρα,αυτοι καταφερνουν να σε τραβανε στην ευτυχια σου και να στεκονται εκει χωρις να σε ξερουν καιρο..χωρις να ειναι γονεις και φιλοι χρονων ή μηνων. Απλα με μια βλακεια και μια τρελα που θα κανετε μαζι θα ζησεις την ηλικια σου ετσι οπως πρεπει και οπως παντα ηθελες.
Ειναι που μετα απο αυτο νομιζεις πως μπηκες σε ενα θαυμα αθελα σου και ζεις καθε στιγμη σου εντονα με ανθρωπους που τελικα δειχνουν οτι σε αγαπουν και σε νοιαζονται οσο εσυ.Ειναι η πρωτη φορα που νιωθεις πως αξιζεις πολυ κατι τετοιο.

Ξερω οτι ολα αυτα καποια μερα ολα αυτα θα ειναι απλα κατι ιστοριες. Και οι εικονες μας θα γινουν παλιες φωτογραφιες.
Καποιοι καποτε θα γινουμε οι μαμαδες και μπαμπαδες καποιου,καποιοι αλλοι οχι.
Αλλα τωρα,αυτη τη στιγμη τιποτα δεν ειναι στην ιστορια.
Ολα αυτα συμβαινουν και τα ζεις.
Ειναι αυτη η στιγμη που ξερεις οτι δεν εισαι μια θλιβερη ιστορια.
Εισαι ζωντανος.
Και στεκεσαι και κοιταζεις τα παντα γυρω σου,τα φωτα στα κτηρια,τα λουλουδια στον κηπο σου,το μπλε του ουρανου,τους ανθρωπους διπλα σου και ολα αυτα που μερικες φορες σε κανουν να αναρωτιεσαι πραγματα.
...και ακους το αγαπημενο σου τραγουδι στο αυτοκινητο και εκεινη τη στιγμη  η βολτα με τους ανθρωπους που αγαπας πιο πολυ,οι τρελες που κανεις εκεινη τη στιγμη και τα γελια που εχεις μπορουν και γινονται μαγικα η πιο ωραια εικονα που ειχες απο τα 17 ή 18 σου.

Και αυτη τη στιγμη,νιωθεις απειρος και μοναδικος.

μυωπία*

                                 

Εξηγουσα σημερα στη γιαγια μου γιατι φοραω γυαλια.

Και τα εβγαζα και τα ξαναβαζα δειχνοντας μεχρι που και τι ακριβως βλεπω.
Με κοιταζε..
Με την μυωπια δεν βλεπεις μακρια,ενω με την υπερμετρωπια ή την πρεσβυωπια δεν βλεπεις κοντα..και βλεπεις μακρια καθαρα και τα παντα.
Υστερα απο την πολυ προσηλωση που μου εδειξε καθως της μιλουσα μου λεει "Ε και? αρα εσυ το καλο εχεις. Δεν χρειαζεται να βλεπεις τους 'μακρια' αυτους που ειναι κοντα σου τους βλεπεις καθαρα ποιοι ειναι"
Και λεω τελικα,ποσο προχω γιαγια εχω.

Πιαστηκα απο αυτο που μου ειπε και ειναι η αφορμη της σημερινης αναρτησης.
Με την μυωπια αναλογα τους βαθμους που εχεις,οσο μακρια κοιτας τοσα λιγοτερα διακρινεις.
Ολα γινονται ενα και μπερδευονται λες και ειναι μια μαζα ολα γυρω σου.
Τα βασικα που βλεπεις ξεκαθαρα ειναι αυτοι που σου μιλανε σε μια ανεκτη αποσταση και τα πραγματα που ειναι γυρω απο εσενα.


Τελικα,ο κοσμος,τα αντικειμενα γυρω σου και καποια ασημαντα πραγματα και καταστασεις που  οντως δεν θα σε βοηθησουν πουθενα ακομα και να μπορεις να τα βλεπεις ολα πεντακαθαρα,θα ειναι αχρηστες πληροφοριες.
Σημασια εχει να μπορεις να διακρινεις ποιοι ειναι κοντα σου.
Και τι ποιους πρεπει να εχεις κοντα σου και τι θες να ειναι γυρω σου και να σε αποτελει.

Η οικογενεια,το σπιτι,το φαγητο που πρεπει να εξασφαλεις,τα χαμογελα που πρεπει να δωσεις και να παρεις,αυτους που αγαπας και αυτους που σε αγαπανε.
Αυτα ολα πρεπει να τα διακρινεις και να μπορεις να τα βλεπεις πιο καθαρα απο καθενα.
Καθε λεπτομερεια και ολα χωρις να μπερδευονται να συγχονευονται.
Ετσι πρεπει να τους βλεπεις.

Και αν εχεις μυωπια και φορας γυαλια και φακους,μαθε να βλεπεις χωρις αυτα ενω τα φορας.
Και εισαι ενας απο αυτους που εχει ολες τις παθησεις του αμφιβλιστροειδους εκτος της μυωπιας?
Τοτε μαθε την τεχνικη της βαριας μυωπιας γιατι το εχεις αναγκη αν δεν ξερεις πως γινεται να ξεχωριζεις αυτα που εχουν αξια απο αυτα τα εξω,τα μακρια,τα εγκοσμια,τα αχρηστα.

Τι να σου κανουν οι αλλοι?
Αυτοι που ειναι μακρια και τους βλεπεις σαν μικρες κουκιδες δεν προκειται να "μεγαλωσουν" για εσενα.
Να σε νοιαζουν αυτους που κλεινει η πορτα του σπιτιου σου καθε βραδυ και αυτους που βλεπουν και γνωριζουν καλα τα ματια σου.

Αυτο να εχεις στο κεφαλι σου.
Χαρηκα ξαφνικα που εχω μυωπια!Κοιτα να δεις.

έρωτας! ρωτάς? *

       

                                           

Και δεν ειναι Φλεβαρης κυριε μου για να ερωτευτουμε.
Ουτε τελειωσαν τα μαθηματα και εχουμε χρονο για τετοιες σκεψεις.
Ουτε καν καλοκαιρι δεν ειναι να ερωτευτεις με το κλιμα.

Οταν ακους τον αγαπημενο  Chet να τραγουδαει πια..πειτε μου τι αλλο να κανει ενας ανθρωπος?
Αυτο το συγκεκριμενο τραγουδι,ειναι απο τα τραγουδια που πολλεσ ονειρευτηκαν να παιζει στο τραπεζι του γαμου τους και να το χορευουν με το πλεον συζυγο τους.

Εγω παρ΄όλα αυτα,προτιμω να ακουω αυτο το τραγουδι να παιζει και να εχω ενα ποτηρι κρασι κοκκινο και να βλεπω εξω απο το παραθυρο μια θεα ωραια.
Αυτο φανταζομαι για το τραγουδι αυτο.
Να εισαι μονη σου και να κοιτασ εξω απο το παραθυρο.
Το ιδανικο? Να εχεις βρει κανενα παλιο πικ απ και να εχεισ φιλο που μπορει να στο φτιαξει και να ακους τον chet να τραγουδαει λεσ και ειναι μαζι σου στο δωματιο.

Ειναι ομως εκει εξω και κατι ερωτευμενακια που δεν εχουν μυαλο για τιποτα. Απλα παιρνουν χαρτια και ζωγραφιζουν σε μια σελιδα -απο τις τελευταιες μην τις δει κανεις- καρδουλες και στιχους τραγουδιων που σταζουν ερωτα.

Τον/την βλεπεις καθε μερα στο σχολειο και δεν ξερει οτι εισαι ερωτευμενος/η μαζι του.
Και θες να πας να του το φωναξεις,να γινεις ρεζιλι για παρτη του/της και να το μαθουν ολοι.Θες να πας με ενα πανο στο σχολειο μια μερα που να γραφει "ΒΡΕ ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ,ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ".
Kαι στο τελος να μην γινει τιποτα..δεν σε πολυνοιαζει.
Πρεπει ομως να το πεις,να το φωναξεις,γιατι οσο το κρατας μεσα σου θα πνιγεις απο τις πεταλουδες στο στομαχι και τον ερωτα.
Να το εκφρασεις, να το πεις χωρις να σε νοιαζει η επομενη αντιδραση του αλλου..να κοιταξεις τα ματια αυτου που αγαπας πιο βαθια απο ποτε και να του πεις με λογια τις εκρηξεις και τα πυροτεχνηματα που σου δημιουργει σε καθε κοιταγμα του.

                             

Ειστε φιλοι καιρο και ντρεπεσαι να το πεις? κατι σε κραταει πισω και εκει που πας να μιλησεις,κατι σε πνιγει?
Μην το αφησεις. Ειναι η αμηχανια και το αγχος που εχεις για την απορριψη ή την ασχημη αντιδραση..Ασε μας μωρε!
Κανε αυτο που νιωθεις μια φορα χωρις να σκεφτεσαι και χωρις να νιωθεις "μικρος" μπροστα σε αυτο που αισθανεσαι.

Τον/την βλεπεις καθε μερα μεσα στο σπιτι σου και η συνηθεια σε εχει φαει και φοβασαι να της πεις ποσο ερωτευμενος/η εισαι ακομα μαζι της?
Γιατι?Επειδη εχει περασει πολυ καιρος απο την τελευταια φορα που το ειπες δυνατα? Ε και?
Ειναι δυναμη σου να του/της το πεις τωρα που το νιωθεις..γιατι η συνηθεια και η ρουτινα ετσι θα σπασει. Και ο ενας θα νιωσει πιο κοντα στον αλλο αν του θυμιζεις καθε τοσο ποσο τον/την αγαπας και ποσο δικιο ειχες που ηθελες να ειναι ο αντρας/γυναικα της ζωης σου, τοτε θα νιωσετε παλι σαν τα πρωτα χρονια γνωριμιας που παντα ειναι τα πιο μυστηρια και ωραια.

Ειστε μακρια και σου λειπει καθε ωρα και στιγμη?
Στειλε μηνυμα,παρε τηλεφωνο,κανε το αναλογο ταξιδι για να τον/την συναντησεις και να αγκαλιαστειτε οπως οταν σμιγετε παλι μετα απο καιρο.
Δηλωσε την αγαπη και τον ερωτα που ακομα νιωθεις για να νιωθει και ο αλλος την προστασια οτι αν και μακρια..ολα ειναι ιδια.


Το ξερετε και οι δυο οτι ειστε ερωτευμενοι μεταξυ σας?
Ε ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΩ.
Παρτε μια αποφαση ποιος θα το πει πρωτος γιατι να χαθειτε χωρις να ειναι κανεις ανετος και να τον τρωει η αβεβαιοτητα θα ειναι το μεγαλυτερο κριμα που θα νιωσεις.

Στην τελικη..θα ρωτησεις τον αλλο αν σε αφηνει να πεις αυτα που νιωθεις? Ειναι αυτα που νιωθεις δικαιωμα σου να τα εκφρασεις.

Να ανοιγεις βιβλια,την πορτα του σπιτιου σου,το παραθυρο σου,τα ντουλαπακια στο σχολειο σου,τα φωτα στο σπιτι σου..τα ματια σου και το πρωτο που βλεπεις να ειναι το προσωπο αυτο.Και να μην το λες?Ενταξει δεν ειναι το πιο ευκολο πραγμα του κοσμου και η αμηχανια μονο στην σκεψη..ειναι πολυ μεγαλη.
Ειναι ομωσ κατι δικο σου που κανεις δεν θα ξανανιωσει οπως εσυ.

Και λενε..πως οταν νιωθεις κατι τοσο δυνατο σαν τον ερωτα,που νομιζεις θα σε πνιξει..ειναι υποχρεωση σου να το πεις χωρις να ρωτησεις κανενα και τιποτα.Ουτε καν τον εαυτο σου.
Γιατι ο ερωτας ειναι το μονο συναισθημα που εισαι απολυτα σιγουρος οτι το νιωθεις. Πας-δεν πας σχολειο ακομα..εχεις-δεν εχεις εγγονια,εισαι-δεν εισαι γερος.

Ο ερωτας ρωταει οταν χτυπαει? Εσυ γιατι ρωτας?

                                                                           

και ζήσαν αυτοί καλά..και εμείς?*

                               

Ειναι στιγμες που τα παρμυθια που σου ελεγε η γιαγια ή η μαμα σου οταν ησουν μικρος/η πριν κοιμηθεις,δεν τα πιστευεις και λες "τι αηδιες ηταν αυτες?". Ομως πισω απο καθε χιονατη,καθε σταχτοπουτα και καθε παραμυθι του Αισωπου..κρυβεται μια αληθεια για εσενα ή ενα ονειρο σου..και τελικα τα παραμυθια που σου ελεγε η μαμα και η γιαγια ειχαν τα χιλια δικια.

Ολοιμαςεπιστημονες,υπαλληλοι,ανεργοι,μαθητες,φοιτητες,

επαγγελματιες..ολοι μασ καποτε ειχαμε στο μυαλο μασ να ζησουμε ενα απο αυτα τα παραμυθια.Οχι γιατι θελαμε γυαλιστερα ρουχα  ή θελαμε να γινουμε πριγκιπεσ/πριγκιπισσες που ζουν σε πυργους..αλλα σκεφτομασταν πως ο,τι κακο και ασχημο πρναμε εκεινη τη στιγμη,θα εξαφανιζοταν ξαφνικα και θα ερχοταν εκεινο το happy end που ολοι χαμογελανε.

Η κουραση των μαθηματων,η απογοητευση που εχεις παρει απο το ταιρι σου,η απογνωση που εχεις φτασει,η κουραση τησ δουλειας και της καθημερινοτητας, η μοναξια που ισωσ νιωθεις καποιες φορες ειναι οι αφορμες για να ονειρευεσαι ενα απο εκεινα τα happy ends.
Εκει που πολλες φορες νομιζεις οτι ζεις ενα παραμυθι,ή οτι ολα σου πανε καλα και ολοι σε αγαπουν..κατι θα ερθει να σου σπασει τον καθρεφτη του σπιτιου σου και θα εχεις 7 χρονια χρουσουζια.Και υστερα απο αυτο νιωθεις μια πλακα στο στερνο σου που καθε φορα που ανασαινεις το διαφραγμα σου ολο και φθειρεται.
Νομιζεις πως ηρθε το τελος του κοσμου και λες "ποια/ος ειμαι εγω να εχω το δικαιωμα να ειμαι μες την τρελη χαρα?"Και βλεπεις ζευγαρια και ανθρωπους να γελανε και αηδιαζεις ενω ξεχνασ πωσ καποτε ησουν ενασ απο αυτους.
Ελπιδα; Καμια.
Επιπεδα αυτοεκτιμησης; Μηδενικα.

Θες καποιος να ερθει να σου πει "ησουν ρε το πιο σωστο μου λαθος".

Ενω κάνεις φιλιες που τελικα στα δυσκολα κανείς δεν θα στειλει μηνυμα "που χαθηκες" ή δεν θα ερθει σπιτι σου να ακουσει αυτα που εχεις αναγκη να μοιραστεις.
Και στεναχωριεσαι και νομιζεις πως και αυτη η επιλογη σου ηταν λαθοσ και γινεσαι χωμα για πραγματα που δεν εχουν αξια.
Εγω πιστευω πως για ρηχες θαλασσες,δεν πρεπει να προδιδεις τον δικο σου ωκεανο.

Και εκει που σε ενδιεφερε να ερωτευτεις με την πρωτη ματια,σκεφτεσαι τωρα οτι "δεν με ενδιαφερει ο ερωτασ τησ πρωτης ματιας,με ενδιαφερει να μπορω να κοιταζομαι στα ματια με τον αλλο για μια ζωη" και ολη η κοσμοθεωρια σου απλα αλλαζει.

Γιατι τελικα οταν το παραμυθι που νομιζεις οτι ζεισ,πεφτει..γινεσαι πιο σκεφτομενος ανθρωπος και μπαινει η λογικη μεσ την ζωη σου.
Δεν ειναι ποτε κακη η λογικη αρκει να ειναι σε φυσιολογικα επιπεδα.

Αν δεν σου αρεσει αυτο που ζεις,αυτη η μιζερια,αυτη η μαυριλα μεσα σου,αυτη η βαρεμαρα στην καθε κινηση,η ταση φυγης που εχεις..οταν η απογοητευση και η υποτιμηση του εαυτου σου γινονται οι καλυτεροι σου φιλοι και οταν αρχιζεις να μιλας με τη μοναξια και να σου σπαει τα νευρα καθε ανθρωπος που σε νοιαζεται...
Απλα παρε το χωρο σου,σκεψου και χαμογέλα. Να χαμογελασεις ενω δεν μπορεις,ειναι το δυσκολο κομματι..αλλα ετσι "ξεγελας" τον εαυτο σου οτι τελικα το παραμυθι που θες να ζησεις ειναι κοντα.
Μην ακους τι σου λενε οι αλλοι. Πραξε κατα πως νιωθεις. Πραξε ομως.

Αργα ή γρηγορα θα ερθει η στιγμη στη ζωη σου που θα θυμηθεις και θα πεις "ζησαν αυτοι καλα και εμεις..καλυτερα." Αυτος να γινει ο στοχος σου :)